Στέλλα Καπεζάνου: «Εχω ένα σωρό αποτυχίες, αλλά αυτές έφεραν άλλα πράγματα που ήταν σημαντικά»

Εδώ και χρόνια το πρώην μοντέλο είναι μια καταξιωμένη ζωγράφος που αποτυπώνει στον καμβά σκέψεις και συναισθήματα και δημιουργεί συναρπαστικούς πίνακες που σε προκαλούν να διαβάσεις το μήνυμα πίσω από την εικόνα.

Πώς σου προέκυψε η ζωγραφική;

Ζωγράφιζα πάντα, γιατί ζωγράφιζε και η μαμά μου, αλλά το έκανα για μένα. Την εποχή, όμως, που βρέθηκα χωρισμένη με ένα μωρό να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω την ταυτότητα μου, κατάλαβα ότι το μόνο πράγμα που μου άρεσε παραδοσιακά να κάνω ήταν να ζωγραφίζω. Οπότε αποφάσισα να το κάνω και επαγγελματικά. Παλιά φοβόμουν. Νόμιζα ότι όσοι έχουν τελειώσει την -Καλών Τεχνών είναι κάτι σαν ολύμπιοι θεοί και ότι αυτή η σχολή είναι το πάνθεον, ο Ολυμπος ο ίδιος, κάτι άπιαστο.

Και ήταν έτσι;

Δεν είναι καθόλου εύκολο να μπεις στην Καλών Τεχνών, οπότε έκανα έναν χρόνο προετοιμασία και μετά στις εξετάσεις πέρασα πρώτη με την πρώτη. Αλλά και κατά τη διάρκεια των σπουδών δούλεψα πάρα πολύ, ήμουν πολύ αφοσιωμένη. Και το ίδιο έκανα και στο μεταπτυχιακό μου, που ήταν διπλή υποτροφία. Η ζωγραφική θέλει πολλή δουλειά.

Πώς χαρακτηρίζεται η ζωγραφική σου;

Λέγεται Σύγχρονη Παραστατική και η δική μου είναι ανθρωποκεντρική. Στη δουλειά μου το χρώμα είναι πολύ έντονο γιατί έτσι αισθάνομαι να ζωγραφίζω. Υπάρχουν φορές που έχω ηθελημένα προσπαθήσει να ρίξω το χρώμα, αλλά τελικά με κερδίζει, γιατί στο τέλος το έργο αποφασίζει πώς θα πάει, εξελίσσεται από μόνο του. Υπάρχουν έργα που κυλάνε από την πρώτη μέρα και τα βλέπω και τα λατρεύω από την αρχή και υπάρχουν άλλα που με έχουν ζορίσει και αυτά είναι πιο πολύ έργα-μαθήματα στα οποία καθημερινά πασχίζω να βρω τη λύση. Πολλές φορές μπορεί να φύγω από το στούντιο στενοχωρημένη γιατί και βλέπω ότι δεν μου βγαίνει, αλλά κάπου' στην πορεία θα το βρω γιατί είμαι πάρα πολύ επίμονη.

Πώς εμπνέεσαι το θέμα της κάθε σειράς;

Κυρίως είναι θέματα που με απασχολούν τη συγκεκριμένη εποχή. Τι έχω στο μυαλό μου και που θα ήθελα να σχολιάσω στον ψυχοθεραπευτή μου. Στην ουσία είναι σκέψεις μου αποτυπωμένες στον καμβά. Ζωγραφίζοντας τες είναι σαν να λυτρώνομαι. Συνήθως κάθε σειρά την ολοκληρώνω σε ενάμισι-δύο χρόνια, μέχρι να έχω έναν ασφαλή αριθμό έργων για μια έκθεση, αλλά και μέχρι να αποφασίσω ότι έχω εξαντλήσει αυτό το θέμα μέσα μου και να με απασχολήσει κάποιο άλλο. Πρώτα πάει το μυαλό και μετά ακολουθεί το χέρι. Η πρώτη ολοκληρωμένη μου σειρά είχε να κάνει με το κυνήγι της άπιαστης ευτυχίας.. Ονομαζόταν «From Heavens With Love»-και ήταν σαν καρτ ποστάλ από επίγειους παραδείσους, με ηλιοβασιλέματα, τοπία με φοίνικες, θάλασσες και λουσμένους στις παραλίες, ονειρικές συνθέσεις δηλαδή, όπου όμως κάτι ενοχλούσε. Εβλεπες κυτταρίτιδα, πλαστικές σακούλες, ανθρώπους που δεν έκαναν παρέα ο ένας με τον άλλον, που κάτι τους έλειπε.

Ετσι άπιαστη είναι και η ευτυχία μας. Μια άλλη ολοκληρωμένη σειρά μου είναι το «Singles Party», το οποίο φαίνεται σαν ένα πολύ χλιδάτο-παρηκμασμένο πάρτι και αφορά τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, με τα αντικείμενα μας τα οποία προσδιορίζουν τη σχέση μας με τον εαυτό, μας, την απουσία των σχέσεων, πώς μπορεί να βρίσκονται τρεις άνθρωποι σε ένα κρεβάτι αλλά να μην αλληλεπιδρούν, αλλά και ερωτηματικά πάνω στην ταυτότητα των σχέσεων. Τώρα που βλέπεις πολύ γυμνό είναι η σειρά που κάνω τα τελευταία δύο χρόνια και είναι η πιο εσωτερική δουλειά μου. Είναι πολύ πάνω στη γυναίκα, τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, την τωρινή της θέση στην κοινωνία, αλλά και τις γυναικείες φαντασιώσεις. Αυτή είναι μία σειρά στην οποία μεσολάβησε και ο Covid και ακόμα τη δουλεύω, γιατί στο μεταξύ κάποιοι πίνακες έχουν πουληθεί και έχει σπάσει λίγο η συνοχή της. Οταν βάλεις τα έργα μιας σειράς το ένα δίπλα στο άλλο έχουν μια συνοχή, σου διηγούνται μια ιστορία. Είναι σαν τη ζωή μας. Τη μία στιγμή ήμασταν φοιτήτριες και την άλλη μητέρες, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη, ήρθε πολύ μαλακά και ομαλά, όσο και αν φαίνεται ότι υπήρξαν ακραία γεγονότα.

Τι λέει ο γιος σου για τη μαμά ζωγράφο;

Είναι μεγαλωμένος μέσα στα εργαστήρια της Καλών Τεχνών. Οταν πήγα για το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο, ερχόταν μαζί μου στο πανεπιστήμιο μέχρι που μου είπε η ίδια η διευθύντρια ότι το παιδί δεν επιτρεπόταν να βρίσκεται μέσα στα στούντιο. Εχει έρθει μαζί μου σε εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, οπότε είναι πολύ εξοικειωμένος με την τέχνη, αλλά του αρέσουν πιο πολύ τα installations. Δεν ασχολείται βέβαια καθόλου. Λένε ότι τα παιδιά των καλλιτεχνών έχουν άρνηση να κάνουν τα ίδια. Ο δικός μου δεν ακουμπάει ούτε μολύβι. Και πιο παλιά που ακουμπάνε, έλεγε ότι δεν του αρέσει το χρώμα κι έκανε μόνο doodling ασπρόμαυρο. Εγώ νομίζω ότι είναι αντίδραση, όπως ήμασταν όλοι αντιδραστικοί στους γονείς μας.

Κοιτώντας πίσω, υπάρχουν πράγματα που θα ήθελες να αλλάξεις;

Νομίζω ότι δεν θα άλλαζα τίποτα. Οχι ότι τα έκανα όλα επιτυχημένα, έχω ένα σωρό αποτυχίες. Αλλά αυτές οι αποτυχίες έφεραν άλλα πράγματα που ήταν σημαντικά.

Πηγή:Gala