Οι διάσημοι που έζησαν τον πόλεμο και η περιγραφή των ανατριχιαστικών ιστοριών τους
Τους έχουμε συνηθίσει να χαμογελούν και να λάμπουν, ωστόσο έχουν βιώσει ή βιώνουν τραγικές στιγμές με φόντο τον πόλεμο. Άλλοι έχουν μνήμες από τα παιδικά τους χρόνια σε εμπόλεμες συνθήκες άλλοι έχουν τα αγαπημένα τους συγγενικά πρόσωπα στην Ουκρανία και αγωνιούν για αυτά.
Η ποπ τραγουδίστρια έχει ζήσει σε μικρή ηλικία τον πόλεμο, καθώς βίωσε πλήθος σκηνών στον εμφύλιο στον Αυλώνα. Η ίδια έχει μιλήσει ανοιχτά για το τι θυμάται περισσότερο από εκείνη την περίοδο: «Υπάρχουν σημεία που τα θυμάμαι πολύ έντονα και άλλα που τα έχω ξεχάσει τελείως. Κοιμόμουν, ήταν 2-3 το βράδυ, άκουσα έναν ήχο, μια σειρήνα που δεν την είχα ξανακούσει. Μπήκε μέσα η μητέρα μου και είπε καθίστε στο πάτωμα και μην σηκωθείτε. Τον πρώτο μήνα ήμασταν συνέχεια κάτω στο πάτωμα. Κυκλοφορούσαμε συνέχεια έτσι, γιατί η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη. Ο μπαμπάς μου ήταν στην Ελλάδα και μάζευε λεφτά για να μας φέρει. Δύο μήνες ήμασταν στο πάτωμα με τη σειρήνα να χτυπά. Ο μπαμπάς μας έστειλε ταξί στην Αλβανία για να μας πάρει»
Ο ηθοποιός και χορευτής, που έχει γεννηθεί στη Γιάλτα της Κριμαίας, από Ρώσο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, έστειλε το δικό του μήνυμα υπέρ της ειρήνης: «Δε νομίζω ότι υπάρχει υγιής άνθρωπος που να κάθεται και να εύχεται να γίνει η οποιαδήποτε διαμάχη μεταξύ δύο αδερφικών λαών. Εγώ γεννήθηκα στην Κριμαία. Είμαι ελληνικής καταγωγής από την πλευρά της μαμάς, Ελληνορώσος δηλαδή και ελληνοουκρανός από την πλευρά του πατέρα μου. Αυτό είναι το πρόσωπο της Ουκρανίας. Είναι μία μάχη δύο αδερφικών λαών. Το πιο ανησυχητικό είναι αυτό που συμβαίνει τώρα. Εννοώ ότι υπάρχει έντονα μία διαμάχη μεταξύ των υπερδυνάμεων και στη μέση είναι οι απλοί άνθρωποι. Έχω συγγενείς και στο Χάρκοβο, ενώ στην Κριμαία βρίσκεται η μητέρα και η γιαγιά μου. Ανησυχούν πολύ επειδή το πράγμα αρχίζει και παρατείνεται. Ως προς τα τρόφιμα είναι εντάξει, αλλά με το νερό έχουν ένα ζήτημα. Μέχρι στιγμής καλύπτεται το κενό. Υπάρχουν άλλα πράγματα για τα οποία ανησυχούν αρκετά».
Ο Ιβάν έχει ένα βαρύ οικογενειακό background , καθώς ο παππούς και η γιαγιά του εξορίστηκαν ελέω πολέμου: «Η γιαγιά μου στα 12 της εξορίστηκε από την Κριμαία στα Ουράλια Όρη από το σταλινικό καθεστώς γιατί ήταν Ελληνίδα, μαζί με όλη της την οικογένεια. Ο παππούς, ο οποίος ήταν επίσης Έλληνας, γυρνώντας από τον πόλεμο δεν βρήκε κανέναν στο σπίτι. Ήταν όλοι εξόριστοι», ανέφερε.
«Δεν έχω ωραίες αναμνήσεις. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστεί ένας άνθρωπος με αυτές τις καταστάσεις, αν δεν έχει ακούσει ή δεν έχει διαβάσει στην Ιστορία τι έχει συμβεί. Ήταν επώδυνα τότε, για όλες τις πρώην σοβιετικές χώρες. Στη Γεωργία είχαμε πολλά θέματα επιβίωσης. Ήμασταν στην εμπόλεμη ζώνη, επί της ουσίας, ενώ είχαμε παράλληλα εμφύλιο πόλεμο. Το έζησα από την ηλικία των εννέα ετών έως τα δεκατέσσερα. Μετά τις έξι το απόγευμα δεν έβγαινε άνθρωπος έξω. Σε κάθε γωνία στέκονταν οπλισμένοι στρατιώτες. Υπήρχαν τανκς στους δρόμους. Σκέψου ότι παίρναμε το ψωμί με κουπόνι. Υπήρχαν ατέλειωτες ουρές για το ψωμί. Αν δεν ήσουν από το πρωί στην ουρά, προκειμένου να πάρεις μια καλύτερη θέση, υπήρχε πιθανότητα να μη λάβεις ούτε αυτό το υποτυπώδες αγαθό, γιατί δεν έφτανε για όλους. Γινόταν πόλεμος.
Ξέρω ότι είναι πολύ άσχημες οι συνθήκες για όλο τον κόσμο αυτήν τη στιγμή, ταυτόχρονα θέλω να τους πω ότι υπάρχουν ακόμα πιο οδυνηρές και τραυματικές καταστάσεις από τις οποίες τελικά βγήκαμε αλώβητοι. Με όπλισε με δύναμη αυτή η κατάσταση να μην τα παρατώ, να παλεύω και να κρατώ ακλόνητη την πεποίθησή μου, ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Ήταν μια εκπαίδευση για τη ζωή μου. Όποτε βιώνω κάτι περίπλοκο και σοβαρό, υπενθυμίζω στον εαυτό μου: Θυμήσου εκείνες τις ημέρες. Παρατήρησε τι έχεις περάσει. Και όμως κατάφερες να πας στο επόμενο στάδιο. Θα τελειώσει και η τωρινή δυσκολία. Δεν μένω ποτέ σε σκοτεινούς δρόμους στη ζωή. Προχωρώ, γιατί γνωρίζω ότι λίγο παρακάτω θα υπάρχει σίγουρα ένα φωταγωγημένο σημείο»
«Ήμουν μόλις 6 χρονών όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο. Οι εικόνες είναι θολές αλλά υπάρχουν οι μνήμες. Υπάρχουν σαν συναισθήματα, υπάρχει κάτι που με βαραίνει, υπάρχει η πίκρα, υπάρχει ο πόνος. Δεν αλλάζει αυτό όσα χρόνια και αν περάσουν. Θυμάμαι τα βράδια κρυβόμασταν κάτω από τα κρεβάτια, όταν χτυπούσαν οι σειρήνες και ξεκινούσαν οι βομβαρδισμοί. Και για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ξυπνούσα το βράδυ κλαίγοντας από εφιάλτες»
«Ο πόλεμος είναι ότι χειρότερο, είναι φρίκη. Μαζευτήκαμε όλα τα γυναικόπαιδα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στη Λεμεσό και περιμέναμε τους άντρες να επιστρέψουν από τον πόλεμο χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται, αν ζουν, αν είναι καλά»
Το γνωστό μοντέλο Έντουαρντ Στεργίου κατάγεται από την Ουκρανία και τις τελευταίες μέρες βλέπει την πατρίδα του να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση: «Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι το να το ζεις από μέσα και να έχεις πληροφορίες από τους ανθρώπους για το τι πραγματικά συμβαίνει, μπορεί να είναι πολύ δύσκολο και βαρύ για να κάνεις κάτι. Είναι η μητέρα μου και η γιαγιά μου στην Ουκρανία.
Όταν μια χώρα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, ο φόβος εξαπλώνεται σε κάθε γωνιά Τα μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας προσπαθούν να κρύψουν από τον λαό πολλές πληροφορίες, ο απλός λαός είναι αυτός που την πληρώνει. Υπάρχουν περίπου 5000 νεκροί Ρώσοι στην Ουκρανία, και στη Ρωσία, οι άνθρωποι δε γνωρίζουν τίποτα. Νιώθω ανήμπορος, δεν μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου με κάποιο τρόπο.
Προσπάθησε να φύγει ένας ξάδερφός μου με το τριών ετών παιδάκι του, και στα σύνορα δεν τον άφησαν. Πρέπει να προσέχουν οι άνθρωποι με την παραπληροφόρηση που κυριαρχεί. Πρέπει να προσέχει ο κόσμος από που αντλεί τις πληροφορίες του»
Αν και όταν έγινε η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία βρισκόταν στο «Survivor», κάθε της σκέψη ήταν γύρω από την οικογένεια της. Και αυτό γιατί εκεί μένουν αρκετοί συγγενείς της, όπως η γιαγιά της και η θεία της. Μάλιστα, η μητέρα της Κάτιας δήλωσε πως: «Βρίσκεται εκεί η μητέρα μου και η αδερφή.
Έχω επικοινωνήσει μαζί τους και είναι καλά. Έχουν κλείσει την Μαριούπολη και δεν αφήνουν τους πολίτες να φύγουν. Η μάνα μου και η ανιψιά μου είναι στη Μαριούπολη και η αδερφή μου 15 χιλιόμετρα από εκεί και έχει δικό της σπίτι και δικό της υπόγειο. Πήγαν και μαζεύτηκαν εκεί για να κάτσουν στο υπόγειο». Όταν η ίδια πληροφορήθηκε από τον Γιώργο Λιανό τις εξελίξει, ξέσπασε σε κλάματα και ζήτησε αμέσως να επικοινωνήσει με την οικογένεια της, κάτι που από την παραγωγή έγινε δεκτό λόγω ειδικής συνθήκης.
«Οι τελευταίες μέρες είναι πολύ δύσκολες, είμαι από το Ντόνετσκ, είναι όλη η οικογένειά μου εκεί, ζουν καθημερινά στον κίνδυνο. Υπάρχουν δυσκολίες στην επικοινωνία, συνέχεια γίνεται βομβαρδισμός και ο μπαμπάς μου όταν μπορεί μου στέλνει μήνυμα να μου πει πώς είναι. Από το 2014 ζούμε στον πόλεμο, οι συγγενείς μου προσπαθούν ωστόσο να με ηρεμήσουν.
Οι φωνές τους τρέμουν, η μητέρα μου είναι άρρωστη και με ρωτάει «τί θα κάνω εάν δεν έχω φάρμακα; Δε μπορούν να φύγουν, δεν μπορώ να κάνω τίποτα να τους βοηθήσω. Το χειρότερο είναι ότι ζουν με αυτό και το αντιμετωπίζουν σαν μία συνήθεια. Οι άνθρωποί μου δεν θέλουν να φύγουν από εκεί. Πρέπει να τελειώσει όλο αυτό, συμβαίνει εδώ και 8 χρόνια».
Πηγή: Εγώ