«H Αλίκη όταν γύρισε από την Αμερική ετοιμοθάνατη έβαζε το χέρι στην μέση. Είχε έναν μαγνητισμό»

Μάλιστα, για καθέναν τους ξεχωριστά έχει μια απίθανη ιστορία να διηγηθεί.

Ήταν πολλές οι θυσίες για να πραγματοποιήσετε το όνειρό σας…

Πολλές! Έχω μείνει νηστικός για να μπορώ να αγοράσω ρούχα. Και ,ξέρεις, αυτό το πάθος που είχα δεν μου έχει φύγει ακόμα. Και ίσως ο λόγος που δεν έγινα πλούσιος από αυτή τη δουλειά είναι γιατί πάντα αντιλαμβάνονταν το πάθος μου. Έπρεπε να είμαι πιο κυνικός, πιο σκληρός, πιο αδιάφορος. Αλλά το πάθος δεν με άφηνε. Αυτό, αν θέλεις, είναι ένα παράπονό μου, ότι η δουλειά του χορογράφου ποτέ δεν είχε οικονομικό αντίκρισμα. Σήμερα στο πρόγραμμα των θεάτρων τον χορογράφο τον βάζουν προτελευταίο, πριν από τους φωτιστές. Αυτή είναι η ιεραρχία, η οποία βγαίνει από το Εθνικό Θέατρο. Θεωρώ πως οι μοναδικοί άνθρωποι που έχουν βγάλει χρήματα από τον χορό είναι ο Φώτης Μεταξόπουλος και ο Φωκάς Ευαγγελινός σε μια χρυσή εποχή.

Εσείς όχι;

Δεν θέλω να κλαφτώ αλλά δεν έβγαλα τα χρήματα που μου αναλογούσαν. Θα πω μια κουβέντα, χωρίς αυτό να φανεί μίζερο και αχάριστο: Εγώ την πλήρωσα την καριέρα μου. Με την έννοια ότι ξόδευα λεφτά για να μπορεί η εμφάνισή μου να είναι καλύτερη. Το 1980 που έκανα την πρώτη μου δουλειά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη –την Εύθυμη χήρα– στο καλοκαιρινό Άλσος είχα τεράστια επιτυχία. Παρ’ όλα αυτά, όταν τελείωσε σεζόν, δεν χτύπησε το τηλέφωνο. Στην Ελλάδα σε τιμωρούν για την επιτυχία. Υπάρχει μια νοοτροπία, εκεί που σε θαυμάζουν και σε βοηθάνε, ξαφνικά σε φθονούν. Θέλουν να γκρεμίσουν αυτό που οι ίδιοι έχτισαν. Το ίδιο έπαθε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη φέρνω ως παράδειγμα γιατί η γυναίκα αυτή έκανε πενήντα χρόνια πρωταθλητισμό και αν έπαθε το συκώτι της, το έπαθε από το στρες να διατηρήσει αυτό τον πρωταθλητισμό. Δεν υπήρξε εφάμιλλή της. Ήταν πάντα μόνη της, στη μοναξιά της κορυφής.

Τι ήταν για εσάς η Αλίκη;

Η Αλίκη, όπως και η Μαρινέλλα, από τα παιδικά μου ακόμη χρόνια είχαν τρομερή έλξη επάνω μου. Να μου πεις «ποιο παιδάκι δεν είχε έλξη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη;». Επίσης, θαύμαζα πολύ τον Αλεξανδράκη. Ήταν ένας πραγματικός κύριος. Και είχε μια δικαιοσύνη, δεν ήθελε να σε αδικήσει για το τίποτα. Είχα δουλέψει μαζί του, και με τη Νόνικα Γαληνέα, στο Μερικοί το προτιμούν καυτό στο Ακροπόλ. Αλλά λέγαμε για την Αλίκη… Έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ με την Αλίκη. Όταν παίζαμε στην Εβίτα, έκανα τον γραμματέα της φορώντας ένα εκρού κοστούμι. Κάποια στιγμή, λοιπόν, η Αλίκη ήταν στα παρασκήνια, φορούσε ένα καπέλο και κοιταζόταν στον καθρέφτη. Ετοιμαζόταν να βγει στη σκηνή. Την κοίταξα και έκανα κι εγώ το ίδιο. Τότε την άκουσα να λέει: «Τι κοιτιέσαι, Δημητράκη μου; Εμένα κοιτάζει το κοινό». Και για πρώτη φορά τής απάντησα. «Βεβαίως, κυρία Βουγιουκλάκη, εσάς κοιτάνε. Το φως που περισσεύει από δεξιά και αριστερά σας και πέφτει πάνω μου μου αρκεί». Δεν περίμενε να της δώσω αυτή την απάντηση. Της Αλίκης τής άρεσε να μας πειράζει. Αλλά με προστάτευε, ήταν η μοίρα μου η Βουγιουκλάκη.

Και η Μαρινέλλα;

Άλλη καλή μου μοίρα! Συνεργαστήκαμε για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια. Την πρωτογνώρισα στο Παρίσι. Τότε εγώ χόρευα στο Alcazar, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο εξπρεσιονιστικό και σουρεαλιστικό καμπαρέ του πλανήτη. Κάθε βράδυ ήταν πελάτες τεράστιες προσωπικότητες. Εκεί είδα τη Σοφία Λόρεν, την Μπριζίτ Μπαρντό, την Ούρσουλα Άντρες, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Στη Μαρινέλλα εκτιμώ το γεγονός ότι είναι εξαιρετική οικογενειάρχης. Μεγάλωσε το παιδί της –και τώρα τα εγγόνια της– με αρχές. Και κάποια ελαττώματα να έχει, μπροστά σε αυτό της τα συγχωρώ. Τον τελευταίο καιρό έχουμε χαθεί, δεν έχουμε επαφές.

Ποιο είναι το βασικό της ελάττωμα;

Ότι έχει μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό της και δεν την αλλάζει εύκολα. Ταυρίνα, βλέπεις… Αλλά δεν είναι τυχαία η φράση «ποια νομίζεις ότι είσαι, η Μαρινέλλα;». Είναι μια καλλιτέχνιδα με διαφορά! Και στην ηλικία της να έχει αυτή τη φωνή, αυτό το εκτόπισμα, αυτό το χιούμορ… Θυμάμαι τα τσίπουρα που πίναμε μια φορά στην Κρήτη στη γιορτή μου. Τι ωραία που είχαμε περάσει! Είναι έξυπνη η Μαρινέλλα. Πριν από χρόνια τής λέγαμε να πει ένα τραγούδι που κλείνει με τη φράση «και ποιος ξέρει ίσως να ‘μαι ωραία γριά». Δεν το έλεγε! Τώρα όμως το λέει… Έχει ορισμένα κολλήματα. Χρόνια ολόκληρα την παρότρυνα να πει το Μια χαμένη Κυριακή. Το σνόμπαρε! Ή το Τι έκανα για πάρτη μου. Δεν το θέλει με τίποτα! «Βρε Μαρινέλλα μου, μετά το Άνοιξε πέτρα και το Σταλιά σταλιά, αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο λαϊκό σου τραγούδι. Παίρνουν μεροκάματο από το Κιλκίς μέχρι την Αθήνα με αυτό το τραγούδι, δεν επιτρέπεται να μην το λες». Δεν αγαπάει τόσο το λαϊκό τραγούδι η Μαρινέλλα, παρόλο που είναι μια σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια. Είναι η ιδιορρυθμία της αυτή.

Έχετε συνεργαστεί με κάποιους από τους μεγαλύτερους Έλληνες σταρ. Τι κάνει τελικά κάποιον σταρ;

Σταρ είναι αυτός που τον μιμούνται οι πάντες. Τελευταία παγκόσμια σταρ ήταν η Μπριζίτ Μπαρντό. Το σταριλίκι είναι μια ενέργεια με την οποία μαγεύεις τον άλλο. Θυμάμαι ότι η Αλίκη ακόμη κι όταν γύρισε από την Αμερική, ετοιμοθάνατη πια, έβαζε το χέρι στη μέση. Έμπαινε μέσα σε ένα θέατρο και είχε έναν μαγνητισμό απίστευτο. Όταν έφυγε από τη ζωή η Αλίκη, στις πρεμιέρες η ωραιότερη παρουσία ήταν η Μαριάννα Λάτση. Ήταν πιο λαμπερή η καλεσμένη από τους ηθοποιούς.. . Η Λαμπέτη, επίσης, ήταν ένα απίθανο πλάσμα. Ακόμη και σε κακές παραστάσεις, που δεν της πήγαιναν οι ρόλοι, σε μάγευε.

Σήμερα ποιοι είναι σταρ;

Σήμερα το ίδιο το σύστημα δεν θέλει σταρ, θέλει να τους έχει όλους αναλώσιμους. Και να πω κάτι; Ποτέ δεν υπήρχαν κανόνες στην ελληνική σόουμπιζ. Υπήρχε το φιλότιμο κάποιων καλλιτεχνών να δημιουργήσουν πολιτισμό. Έχουμε καλούς ηθοποιούς και καλές θεατρίνες, αλλά όχι σταρ. Είναι μια εποχή αντιστάρ.

Μια εποχή όπου όλα είναι γρήγορα και αναλώσιμα;

Οι ίδιοι οι άνθρωποι είμαστε αναλώσιμοι. Προσωπικά, έχω ακούσει το «τι να κάνεις και εσύ, ξεπεράστηκες πια». Και δεν το άκουσα τώρα, αλλά πριν από είκοσι χρόνια. Μιαν άλλη φορά ένας θεατρικός επιχειρηματίας μού είπε: «ε, δεν είσαι και ο Φωκάς Ευαγγελινός». Του απάντησα «γιατί δεν τον παίρνεις;».

Πηγή:ΟΚ