Πανάγου: Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτή τη συνεργασία. Έχω μεγαλώσει ακούγοντας Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Η αγαπημένη ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε γι’ αυτή τη συνεργασία και για το πώς βίωσε το πλήγμα που έχει δεχτεί ο χώρος της τέχνης εξαιτίας της πανδημίας.

-Ένας έρωτας μπορεί να είναι τόσο δυνατός, ώστε να ξεπερνάει τα γήινα δεδομένα;

Ο έρωτας μας μεταμορφώνει, μας συγκινεί, μας επαναπροσδιορίζει, μας αποπροσανατολίζει μας, μαγεύει. Δεν γνωρίζει τάξεις, οικονομική κατάσταση, γεωγραφικούς περιορισμούς, φύλο, ηλικία. Άλλες φορές ιδανικός, άλλες καταστροφικός. Καταστροφικός από την ίδια του την ένταση, η οποία μας παρασύρει με πάθος και τρέλα στη δημιουργία μιας υπερφυσικής παράλογης δύναμης, η οποία μπορεί να ξεπεράσει κάθε λογική και κάθε γήινο δεδομένο.

-Σας βρίσκουμε όμως και στο πλευρό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Διάνα. Μιλήστε μου γι’ αυτή τη συνεργασία…

Ναι, στην «Κοινή Ησυχία» κάθε Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Διάνα, μαζί με τον Δημήτρη Καπετανάκο, σε κείμενό του Οδυσσέα Ιωάννου, σε ένα πολύ επιτυχημένο σκηνοθετικά εγχείρημα της Ελένης Ράντου, όπου κατάφερε πολύ έξυπνα να συνδυάσει συναυλία και θέατρο. Νιώθω τυχερή και μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτή τη συνεργασία. Έχω μεγαλώσει ακούγοντας Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο Βασίλης είναι ο ροκάς της νιότης μας, ο ροκάς της ζωή μας. Ο αιώνια δυναμικός και δημιουργικός έφηβος.

-Ο χώρος της τέχνης έχει δεχτεί μεγάλο πλήγμα εξαιτίας της πανδημίας. Εσείς πώς το βιώσατε όλο αυτό ψυχολογικά και οικονομικά;

Τα τελευταία χρόνια ήμουν σε μια διαρκή κίνηση, σε ένα μόνιμο τρέξιμο, κάποιες φορές χωρίς λόγο και αιτία. Απλά επειδή όλοι και όλα έτρεχαν γύρω μου, έτρεχα μαζί τους. Και ξαφνικά εν μία νυκτί πήγαμε στο άλλο άκρο, στην απόλυτη ακινησία. Στην ησυχία. Αρχικά ήταν μια ευεργετική παύση, πήρα τον χρόνο μου πίσω. Πρόλαβα να πάρω τις ανάσες μου, να πάρω απόσταση από όσα είχα φορτωθεί, να ξεχωρίσω τα ασήμαντα και τα σημαντικά. Χρόνος για την οικογένειά μου, τα βιβλία μου, τις ταινίες μου, χρόνος για τον εαυτό μου, για το σπίτι μου, χρόνος για ατέλειωτες συζητήσεις με φίλους αγαπημένους, βόλτες στη φύση, απολαυστικά ξενύχτια και καλωσόρισμα της ανατολής. Διακοπές μες στον χειμώνα, διακοπές στη ζεστασιά του σπιτιού μας. Μετά ήρθε η πλήξη, το άγχος για τα οικονομικά, η αβεβαιότητα, ο εγκλωβισμός, η στέρηση ελευθερίας, η ανάγκη για δημιουργία, ο έλεγχος, η τρομοκρατία, μια ζωή με μη και δεν. Ένας διάχυτος φόβος στον αέρα, και εγώ που έχω μια τάση για ανυπακοή, ήθελα να πάω κόντρα. Ήθελα να αντισταθώ. Κρατάω ότι δώσαμε επιτέλους αξία στα απλά και αντιληφθήκαμε ότι τα πράγματα που αξίζουν βρίσκονται μια ανάσα διπλά μας, κοντά μας.

Πηγή:Λοιπόν