Στέλιος Καλαθάς: «Ο Άγιος Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος βαθιά ταπεινός, φωτεινός»

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλός της μεθόδου «Συναισθηματική διαλεκτική», δημιουργικός και πιστός, με αγάπη σε ό,τι κάνει. Ο Στέλιος Καλαθάς μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, για τη σκέψη του να υιοθετήσει ένα παιδί, αλλά και για το θαύμα που έχει βιώσει.

-Έχεις τις ομάδες συναισθηματικής διαλεκτικής. Μίλησέ μας γι’ αυτές τις ομάδες…

Αυτές οι ομάδες είναι η μεγάλη μου αγάπη, η οικογένειά μου. Είναι ένα πολύ όμορφο ταξίδι μέσα από τη βιωματική μέθοδο, που δουλεύουμε τους δείχτες της συναισθηματικής ευφυίας μας, τη διαχείριση των συναισθημάτων, αλλά και τη σωστή επικοινωνία τους. Ειδικά μέσα στους άγριους και δύσκολους καιρούς που ζούμε, το να ρίξει κάποιος λίγο φως μέσα του, το θεωρώ λυτρωτικό, ανακουφιστικό και θεραπευτικό για το μέσα μας. Αυτή τη μέθοδο την διδάσκω από το 2004 και δουλεύουμε το άγχος, τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις αγωνίες, πάντα μέσα από μονοπάτια της τέχνης. Μπορεί να έρθει οποιοσδήποτε στην ομάδα, δεν υπάρχουν ηλικιακά ή επαγγελματικά όρια. Τώρα ξεκινάει ο εαρινός κύκλο και σας περιμένουμε.

-Ζούμε σε άγριες εποχές, όπου το ένα κακό μας βρίσκει μετά το άλλο. Εσύ από πού αντλείς δύναμη και ελπίδα;

Είμαι από τη φύση μου ένα αισιόδοξο άτομο, πάντα μου αρέσει να στέκομαι στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Από την άλλη, δεν σου κρύβω ότι είναι ένα κομμάτι που συνέχεια το δουλεύω. Δεν είναι εύκολο, αλλά να ξέρεις τα πάντα είναι πώς τα μεταφράζουμε. Υπάρχουν πάντα τρεις αλήθειες, η δική μου, η δική σου και η αλήθεια. Ο καθένας τα βιώνει όλα διαφορετικά. Όταν κοιτάς τη θετική πλευρά, η ζωή γίνεται πολύ πιο εύκολη και χαρούμενη, αλλιώς φεύγει η ζωή μέσα σε μια μαυρίλα.

-Στιγμές σκοταδιού δεν έχεις;

Όλοι έχουμε σκοτάδια, αλλά προσπαθώ να ανάβω γρήγορα τον διακόπτη και να μην μένω πολύ εκεί. Δεν μου αρέσει να κυλιέμαι στα πατώματα, μακριά από εμένα αυτά.

-Πιστεύεις πολύ στον Θεό και είχες μιλήσει και με τον Άγιο Παΐσιο. Πιστεύεις θα επαληθευτούν αυτά που είπε για τον πόλεμο;

Επειδή όπως ξέρεις τον είχα γνωρίσει, δεν θέλω να αμφισβητήσω αυτά που λέγονται, ωστόσο δεν ξέρω πού τα είπε, πότε και πού έχουν γραφτεί. Η δική μου αίσθηση από αυτόν τον πνευματικό άνθρωπο, είναι κάπως διαφορετική. Δηλαδή δεν ξέρω με πόσες λεπτομέρειες μιλούσε, τον έχω στο μυαλό μου πιο λακωνικό. Μπορεί κάποιοι να έχουν κάνει άλλες μεταφράσεις, ίσως, δεν ξέρω. Δεν το ξέρω το θέμα, δε το έχω ακούσει από τον ίδιο, οπότε δεν μπορώ να τοποθετηθώ. Αυτό που σίγουρα μπορώ να σου πω, είναι ότι ήταν ένας άνθρωπος βαθιά ταπεινός, φωτεινός και νιώθω ευλογία που συναντήθηκα με τον Άγιο Παΐσιο στο διάβα της ζωής μου.

-Πες μου μια φράση που έχεις κρατήσει από εκείνον μέσα σου…

Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά, είναι αυτό που έλεγε στους φίλους μου τους τυφλούς με τους οποίους είχαμε ανέβει μαζί και ήταν «κάντε λίγη υπομονή γιατί σίγουρα εσείς που έχετε βασανιστεί σε αυτή τη ζωή, μετά σας περιμένουνε δώρα» και σε εμένα «σε κάθε δυσκολία να κοιτάς τον ουρανό και να λες και αυτό θα περάσει». Είναι μια φιλοσοφία ζωής που την περνάω και στους μαθητές μου.

-Θα μοιραστείς μαζί μας ένα θαύμα που έχει συμβεί στη δική σου ζωή;

Θαύμα είναι εκείνο το βράδυ που γλίτωσα από την επιστροφή μου από την Επίδαυρο, που χάλασε το αυτοκίνητό μου και έχασα τελείως τον έλεγχό του. Έβλεπα τις νταλίκες και τα φορτηγά να έρχονται κατά πάνω μου. Εκείνα τα δευτερόλεπτα, ούτε ξέρω πόσο κράτησαν. Είχε παγώσει ο χρόνος. Τελικά γλίτωσα, χωρίς να πάθω τίποτα απολύτως. Είναι θαύμα που γλίτωσα από τέτοιο αυτοκινητιστικό.

-Θυμάσαι κάτι συγκεκριμένο από εκείνα τα δευτερόλεπτα;

Θυμάμαι σαν κάτι να άνοιξε, κάτι σαν να έγινε σύμπαν, αλλά δεν μπορώ να στο περιγράψω ακριβώς. Νιώθεις σαν να έχεις μια σύνδεση με τον δημιουργό του σύμπαντος εκείνα τα δευτερόλεπτα. Είναι κάτι αλλιώτικο, κάτι που δεν γνωρίζει κανείς, κάπως έτσι ένιωσα.

-Το ατύχημα το θυμάσαι με λεπτομέρειες;

Βέβαια, ήταν βράδυ και όπως επέστρεφα από την Επίδαυρο, σε έναν δύσκολο με πολλές στροφές δρόμο, ξαφνικά έχασα τελείως τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Δεν λειτουργούσε τίποτα, ούτε οι ταχύτητες, ούτε τα φρένα, ούτε καν το χειρόφρενο. Δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να σταματήσω το αμάξι, αλλά ούτε να κατέβω, καθώς ήταν εν κινήσει και από πίσω μου είχα κι άλλα αυτοκίνητα. Τελικά με τα πολλά το έστριψα πάνω σε ένα δέντρο για να βγω από τον δρόμο και να γλιτώσω από τα φορτηγά και κάπου εκεί το αυτοκίνητο σταμάτησε, ευτυχώς.

-Έχεις αγαπηθεί όσο θα ήθελες;

Ποτέ δεν είναι αρκετή η αγάπη και πάντα ελπίζουμε ότι στο παρά κάτι της ζωής μας θα βρούμε ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που είχαμε.

-Ποια είναι η πιο ασφαλής σου αγκαλιά;

Της μητέρας μου. Η σχέση μας είναι η κλασική σχέση της Ελληνίδας μαμάς με τον γιο. Είναι μια μαμά που έχει τις ανάγκες της, αλλά έχει και τη μεγάλη προσφορά της. Νιώθω πολύ τυχερός που έχω αυτή τη μάνα. Ήταν και μια γυναίκα που πέρασε πολύ δύσκολα σαν παιδί και παρ’ όλα αυτά δεν ακολούθησε το πρότυπο με το οποίο μεγάλωσε, αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο. Νιώθω ευλογημένος.

-Ο μπαμπάς;

Ο μπαμπάς δεν υπάρχει από το 2004. Είχε περάσει πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, του είχαν κόψει ακόμα και το πόδι. «Έφυγε» σχετικά νέος και όλα τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει από το τσιγάρο, είχαν βουλώσει οι αρτηρίες στα πόδια του. Είχε μείνει ανάπηρος. Επτά μήνες ήμασταν στο νοσοκομείο κάθε μέρα.

-Το να δημιουργήσεις οικογένεια είναι κάτι που σου έχει περάσει από το μυαλό;

Σέβομαι πάρα πολύ τον θεσμό της οικογένειας, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να είναι γονείς κι άλλοι όχι. Καλό είναι αυτοί που αισθάνονται ότι δεν έχουν γεννηθεί για να γίνουν γονείς, να μην γίνονται. Δεν πρέπει όλοι να το κάνουμε αυτό, δεν μας φταίνε σε κάτι τα παιδιά. Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά και ίσως θα μπορούσα να υιοθετήσω ένα, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα το πάρω για να το φροντίσω και να το κάνω ευτυχισμένο και όχι για να καλύψω μια δική μου ανάγκη. Όσο μεγαλώνω, σκέφτομαι όλο και πιο πολύ να υιοθετήσω ένα παιδί.