Γιώργος Περρής: «Μέσα μου αισθάνομαι αποτυχημένος»

Ο Γιώργος Περρής είναι ένας νέος καλλιτέχνης με σπουδαίο ταλέντο στη μουσική, ο οποίος εδώ και δέκα χρόνια δίνει συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Ο καλλιτέχνης μίλησε στο περιοδικό Marie Claire και αποκάλυψε πως για ένα διάστημα ήταν θυμωμένος με την Ελλάδα, αλλά πλέον η ανάγκη του για να παραμείνει στη χώρα μας μεγαλώνει.

Λόγω της δουλειάς, ταξιδεύετε πολύ. Υπάρχουν κάποιες χώρες πιο αγαπημένες; Κάποιες που τις νιώθετε περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερες;

Έμαθα να προσαρμόζομαι ακόμη και σε χώρες που αρχικά μπορεί να μην ήθελα να πάω. Ας πούμε την, πρώτη φορά που πήγα στη Ρωσία, με τρόμαξε. Έβλεπα παντού σκυθρωπά πρόσωπα. Στα επόμενα ταξίδια μου εκεί, όμως, διαπίστωσα ότι ο κόσμος ερχόταν στις συναυλίες μου και άκουγε με τέτοια αγάπη και ανοιχτή καρδιά, που κατάλαβα ότι ήταν λάθος η πρώτη μου εντύπωση. Η αδυναμία μου είναι η Νέα Υόρκη. Πηγαίνω εκεί εδώ και 15 χρόνια και πλέον βλέπω ότι έχετε αλλάξει. Οι Νεοϋορκέζοι έχουν φύγει από την πόλη και έχουν πάει στα περίχωρα. Όλα αυτά κύκλους κάνουν και κάποια στιγμή ελπίζω να επιτρέψουμε στην πρότερη κατάσταση. Άλλη μια αδυναμία μου είναι το Μόντρεαλ, γιατί εκφράζει αυτό που είμαι, μισός Γάλλος από τη μεριά της μητέρας μου και μισός Έλληνας από τη μεριά του πατέρα μου. Στο Μόντρεαλ οι μισοί είναι γαλλόφωνοι και οι μισοί αγγλόφωνοι. Μπορείς να ξεκινήσεις μια πρόταση στα γαλλικά, να περάσεις στα αγγλικά, να πετάξεις και μια λέξη στα ελληνικά και να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στην ανοιχτοσύνη της Αμερικής και στο βάθος της Ευρώπης. Ήταν επίσης το πρώτο μέρος που ένιωσα να πατάω γερά στα πόδια μου ως καλλιτέχνης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι συγκλονιστικό που μου φώναξε κάποιος σε μία συναυλία μου εκεί: «Είσαι και δικός μας πια, μην το ξεχνάς!». Έχω ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, αλλά αυτό που παρατηρώ όσο περνάει ο καιρός είναι ότι η ανάγκη μου να είμαι στην Ελλάδα γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όταν έφυγα στο εξωτερικό, ήμουν θυμωμένος με την Ελλάδα. Εδώ δεν υπήρχε ένα σύστημα που να μπορεί να σε καθοδηγήσει νια να κάνεις αυτό που θέλεις. Ένιωθα εγκλωβισμένος. Στο εξωτερικό υπάρχει ο μάνατζερ που θα σε βοηθήσει στα πρώτα σου βήματα, θα δημιουργήσει μια δομή με πειθαρχία για να δουλέψεις. Αργότερα ο θυμός μου πέρασε. Η ταυτότητα μου είναι ελληνική και λατρεύω την Ελλάδα. Το μπλε του Αιγαίου δεν υπάρχει πουθενά. Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Σαντορίνη, ήταν σαν τραντάχτηκε μέσα μου όλη μου η ύπαρξη.

Γνωρίσατε την επιτυχία πολύ νέος. Πώς τη διαχειριστήκατε;

Να σας πω ένα μυστικό; Μέσα μου αισθάνομαι αποτυχημένος. Βεβαίως, κοιτώντας πίσω, βλέπω πολλές στιγμές για τις οποίες είμαι περήφανος, αλλά μέσα μου δεν είμαι ικανοποιημένος. Ίσως είναι θέμα χαρακτήρα. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η καριέρα μου δεν ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης επιτυχίας που μετά τη διατήρησα ή όχι. Από τα 17 μου που ξεκίνησα, αισθάνομαι ότι είμαι μπροστά σε μια μεγάλη σκάλα. Ανεβαίνω ένα σκαλί κάθε φορά. Είμαι πάρα πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Ίσως είναι και για καλό. Όπως μου είπε η Νανά Μούσχουρη μια φορά στη γιορτή μου, «Γιωργάκη μου, σου εύχομαι να έχεις σύνορο το φεγγάρι για να μη σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι, αλλά και τον ήλιο για να βλέπεις πάντα την αλήθεια». Μια πολύ σπουδαία φράση που την κρατώ σαν φυλακή.