Ο Βλάσσης από την «Σκοτεινή θάλασσα» αποκαλύπτει: «Η αναπηρία δεν με εμπόδισε να γίνω ηθοποιός»

Εμπειρος ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρολόγος έχει δοκιμαστεί σε πολλούς ρόλους πάνω στη σκηνή. Η τηλεόραση δεν ήταν ποτέ επιδίωξη του, μέχρι που μπήκε στη ζωή του η νέα δραματική σειρά του Μega.

Ο Πάνος Ζουρνατζίδης, που κατέχει τη φετινή σεζόν τον ρόλο του Βλάσση στην "Σκοτεινή θάλασσα", μίλησε στα «Πρόσωπα» για το τηλεοπτικό του ντεμπούτο, αλλά και για την τέχνη με συντελεστές ανθρώπους με αναπηρίες.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τη σειρά;

Από μία προσωπική επιλογή που έκανε ο Γρηγόρης Καραντινάκης, που είναι ο σκηνοθέτης της σειράς. Με αφορμή κάποιες προσωπικές του απόψεις και κυρίως κάποιες αναρτήσεις που είδε από την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών σχετικά με ένα θέμα που είχε προκύψει με το Εθνικό θέατρο, ο ίδιος θέλησε να ενσωματώσει έναν ρολό αναπήρου στο καστ. Απευθύνθηκε στην κίνηση Αναπήρων και αυτοί με πρότειναν. Με έψαξε στο διαδίκτυο, είδε τις δουλειές που έχω κάνει γιατί είμαι στο θέατρο από το 2003 και στην Ομάδα θέαμα από το 2010. Κάποια στιγμή ήρθαμε σε επαφή, πέρασα από δοκιμαστικό και έτσι με πήρε.

Τον ρόλο σας πώς τον αντιμετωπίσατε;

Όπως αντιμετωπίζω όλους τους ρόλους. Προσπαθώ να βρω κάποια κοινά στοιχεία πιθανόν και να μπω σε μια συγκεκριμένη κατάσταση με βάση το σενάριο. Εδώ, είναι ένας άνθρωπος του υποκόσμου, ο οποίος έχει κι αυτός μια επίκτητη αναπηρία, όπως κι εγώ. Συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριφερόταν ένας άνθρωπος που δεν είχε αναπηρία. Στο πλαίσιο του, υποκόσμου, θεωρεί ότι αυτά που κάνει είναι σωστά, με έναν τρόπο επαναστατεί ενάντια στην κοινωνία. Έχει αποφασίσει να πάρει αυτή την οδό ώστε να ξεχωρίσει από την κοινωνία.

Τον βρήκατε ενδιαφέροντα τον ρόλο σας;

Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν ενδιαφέρων ρόλος θα είχα μεγάλο θέμα. Είχαμε αποφασίσει γενικότερα ακριβώς επειδή είναι ανάπηρος, να δείξουμε έναν άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις. Πέρα από ωραιοποιήσεις, λόγω της αναπηρίας. Η όποια αναπηρία ποτέ δεν θίγεται ως βασικό αίτιο συμπεριφοράς του ανθρώπου στον συγκεκριμένο ρόλο. Ίδιος θα ήταν, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν ήταν το σώμα του. Θα ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δρα με τους συγκεκριμένους τρόπους και έχει μια συγκεκριμένη οπτική, η οποία δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την αναπηρία που απέκτησε στη ζωή του.

Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα, γιατί στην πραγματικότητα οι ανάπηροι που έχουμε επίκτητες αναπηρίες δεν αλλάξαμε τρομερά πράγματα στη ζωή μας. Τα προσαρμόσαμε σε μια νέα κατάσταση. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αν ήμουν ένας αντιπαθής άνθρωπος ως μη ανάπηρος, το πιο πιθανό είναι να είμαι και αντιπαθής ως ανάπηρος. Οπότε θέλαμε να δείξουμε ότι έχει πολλά στοιχεία που είναι ελαττώματα, μια συμπεριφορά η οποία δεν είναι να τη χαϊδεύεις κιόλας. Γιατί έχουμε μια τάση γενικότερα τους αναπήρους να τους βλέπουμε εντελώς στερεοτυπικά θεωρώντας ότι λόγω της αναπηρίας τους έχουν μια συμπεριφορά η οποία δικαιολογεί τα πάντα. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Θεωρείτε ότι οι ρόλοι σαν και αυτόν βοηθάνε στην ευαισθητοποίηση;

Εμένα με ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα να είμαι καλός ηθοποιός. Αυτός ο ρόλος βοηθάει στην ορατότητα της αναπηρίας. Δηλαδή στο γεγονός ότι υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι ναι μεν ανάπηρος αλλά κάνει και υποκριτική ταυτόχρονα. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Διότι θεωρώ ότι στην τέχνη το βασικό είναι να μπορείς να βγάλεις μια αλήθεια και να μπεις σε μια κάποια κατά στάση, να κάνεις δηλαδή υποκριτική είτε είσαι σε αμαξίδιο, είτε έχεις κάποια οπτική βλάβη είτε είσαι κωφός είτε έχεις κάποιες πνευματικές βλάβες. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό με εξάσκηση, τότε ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια. Και πραγματικά δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν αν ο άλλος έχει αναπηρία ή όχι, Κάνουμε τέχνη στην προκειμένη περίπτωση.

Εσείς πώς καταφέρατε να ενσωματώσετε την αναπηρία στην τέχνη σας;

Δεν το κατάλαβα πώς έγινε. Είχα πάντα την άποψη ότι ένας ηθοποιός δεν θα με ενδιέφερε, αν περπατάει ή όχι, αν μιλάει ή όχι αρκεί να με πείσει ότι παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο, δεν παίζει απλά τοι εαυτό του και αυτός ο ρόλος εμένα με πείθει ότι βγάζει μία αλήθεια. Σαν θεατής το λέω αυτό. Οπότε δεν θεώρησα ποτέ ότι το γεγονός ότι δεν περπατάω πια, θα ήταν τεράστιος φραγμός στο να βγάλω αυτό που θέλω ως ηθοποιός. Απλώς βρήκα τοίχο. Μάλιστα έμεινα και λίγο έκπληκτος στη αρχή, γιατί δεν περίμενα ότι οι άνθρωποι του πνεύματος θα ήταν τόσο στερεοτυπικοί και τόσο κλειστοί απέναντι σε αυτό. Όμως δεν με ενδιέφερε από ένα σημείο και μετά και είπα ότι θα κάνω αυτό που θέλω εγώ Γιατί αυτή τη ζωή έχω και αυτή τη ζωή θέλω να ζήσω.

Διαβάστε επίσης:

• Σταύρος Τσουμάνης: Από εγγόνι της χήρας Μήτση, στη Σκοτεινή θάλασσα
• Γιώργος Παπαγεωργίου: Έτσι αντιδρά στις ερωτικές σκηνές της Δανάης-Το φινάλε της Σκοτεινής Θάλασσας
• Συγκλονίζει ο Δαυίδ Μαλτέζε: «Κάθε μέρα αναζητώ αν είναι ζωντανοί οι συγγενείς μου στο Κίεβο»