Στεφανία Γουλιώτη: «Εχει άλλη γεύση να βγαίνεις από τον εαυτό σου, να μην ορίζεις τη στιγμή»
Η Στεφανία Γουλιώτη μίλησε για την παράσταση "Το Σώσε", όπου πρωταγωνιστεί, ενώ ταυτόχρονα εξηγεί την σημασία που έχει το χιούμορ και η θετική ενέργεια στη ζωή της.
Η καταξιωμένη πρωταγωνίστρια μιλάει για το θέατρο, για την αναζήτηση των συγκινήσεων, την πολιτική και τον έρωτα.
Η Στεφανία Γουλιώτη παραχώρησε συνέντευξη στο "ΒΗΜΑgazino" και έδωσε όλες τις λεπτομέρειες σχετικά με την κωμωδία που πρωταγωνιστεί αυτή την σεζόν και πραγματικά περνά φανταστικά. "Το Σώσε" έχει ξεκινήσει στο θέατρο Παλλάς, με πλήθος κόσμου να το παρακολουθούν ενθουσιασμένοι.
Πρωταγωνιστείτε στην καθαρόαιμη βρετανική κωμωδία «Το Σώσε!» του Μάικλ Φρέιν. Πρόκειται για ένα έργο που μας βάζει στα παρασκήνια μια θεατρικής παράστασης, με ηθοποιούς οποίοι ξεχνούν τα λόγια τους, με έναν μαινόμενο σκηνοθέτη σε ένα ανέβασμα όπου όλα τελικά πηγαίνουν στραβά. Είναι τελικά «Το Σώσε!» ένα έργο για την ίδια τέχνη του ηθοποιού;
«Δεν είμαι και τόσο σίγουρη, θα σας εξηγήσω γιατί. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι οι τραγωδίες μιλούν για βασιλιάδες. Αλλά το κεντρικό νόημα δεν είναι το πώς είναι να είσαι ο βασιλιάς της-Σπάρτης ή του Αργούς, θέλω να πω ότι όλα τα έργα με αφορμή μια συνθήκη μιλούν τελικά για ένα πράγμα: τις ανθρώπινες σχέσεις. Μέσα από διαφορετικές πόρτες ουσιαστικά θέλουν να φτάσουν στο ίδιο σημείο, να προσεγγίσουν το μυστήριο της ανθρώπινης συνύπαρξης, η οποία μπορεί να είναι αρμονική και στο ένα λεπτό να πάρει φωτιά και να γίνει πλήρως καταστροφική.
Απλά στο "Σώσε!" το βλέπεις αυτό να συμβαίνει μέσα σε έναν θίασο και όχι σε μια οικογένεια, όπως για παράδειγμα στο "Festen". Οπότε ,ναι, το "Σώσε!" μιλάει και για την τέχνη του ηθοποιού, αλλά μιλάει παρεμπιπτόντως για αυτήν».
Εσείς στην προετοιμασία μιας παράστασης θέλετε να γίνονται τα πάντα με τάξη και ασφάλεια ή δεν σας πειράζει να γίνεται και λίγο «το σώσε»;
Θα σας πω μια έκφραση που μου αρέσει:· θέλω να αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην ανασφάλεια. Μου αρέσει αυτό το μικρό αίσθημα ανασφάλειας, την ίδια .στιγμή που αναζητώ δικλίδες ασφαλείας. Ναι, είμαι οπαδός του σώσε, όταν αυτό όμως δεν συμβαίνει επίτηδες. Γιατί είναι πολύτιμο πράγμα μια απρόβλεπτη στιγμή. Έχει μια άλλη γεύση να βγαίνεις από τον εαυτό σου, να μην μπορείς να ορίσεις τη στιγμή, να μην ξέρεις πώς θα ανταποκριθείς, ούτε πώς θα αντιδράσεις ούτε τι θα σου συμβεί.
Είναι υπέροχο να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Και επειδή ακριβώς οι κοινωνίες μας έχουν δομηθεί ακριβώς στο πώς να ελέγχουμε τα πάντα, στο πώς θα αγοράζουμε ασφάλεια μέχρι και για τα δισέγγονα μας, βάζοντας τελικά στο περιθώριο το υπέροχο απρόβλεπτο, για αυτόν ακριβώς τον λόγο νομίζω ότι κάποιος πηγαίνει και στο θέατρο τελικά. Για να έρθει σε επαφή με αυτό που δεν μπορεί να ζήσει, να αγγίξει αυτή την περιοχή της ανασφάλειας.
Το «Σώσε!» είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία. Έχετε το άγχος να προκαλέσετε γέλιο στον θεατή;
Έχω περάσει από το στάδιο αυτό όταν έπαιζα στον "Θεό της σφαγής". Όχι, δεν έχω πλέον τέτοια άγχη: Στην παράσταση παίζω την Μπρουκ, έναν ρόλο που δεν φέρει το βάρος να είναι κωμικός. Είναι ένας χαρακτήρας που βρίσκεται στη λάθος θέση, τη λάθος στιγμή και έτσι δημιουργούνται καταστάσεις γύρω του. Ενώ όλα πάνε στραβά, για παράδειγμα, εκείνη συνεχίζει να λέει τις ατάκες της εμμονικά. Είναι μια κοπέλα που βρίσκεται πάντα σε άλλον τόπο και χρόνο, ενώ όλα καίγονται γύρω της. Οπότε όλο αυτό μια κατάσταση από μόνη της κωμική.
Άλλωστε, "it takes two to tango" και στην περίπτωση μας περισσότερους από δυο. Πρέπει λοιπόν όλοι να τις συνθήκες για να γελάσει ο θεατής με αυτό που συμβαίνει και όχι στα σημεία που εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να γελάσει. Δεν το βλέπω καθόλου ως προσωπική πρόκληση να εκβιάσω το γέλιο του θεατή. Έτσι και αλλιώς, πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο, τρομερά στημένο από τον ίδιο του τον συγγραφέα. Οι διάλογοι, οι σκηνές, κρύβουν έναν φοβερό υπολογισμό, έναν τρομερό συγχρονισμό, γιατί συμβαίνουν, μην ξεχνάτε, ταυτόχρονα δύο παραστάσεις μπροστά σας: αυτή που παίζουμε για εσάς και αυτή που μας έχει βάλει να παίζουμε ο συγγραφέας στο ίδιο το έργο. Μια παράσταση δηλαδή, μέσα σε μια άλλη παράσταση.
Την ίδια στιγμή, εσείς παίζετε και σε μια «τρίτη» παράσταση. Στην αριστουργηματική «Φαίδρα» της Μαρίνας Τσβετάγεβα που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο. Πώς τα καταφέρνετε με δύο τόσο διαφορετικά έργα ταυτόχρονα;
Δεν ξέρω πώς θα γίνει πραγματικά. Χρειάζεται φοβερή εξάσκηση, γιατί σε κάθε παράσταση πρέπει να μπαίνεις και σε μία άλλη νευρολογική περιοχή. Να κουρδίζεις το σώμα σου διαφορετικά. Δυσκολεύομαι να κάνω αυτή τη νευρολογική αλλαγή στο σύστημα μου. Ναι, δυστυχώς δεν είμαστε μηχανές. Παίζω λοιπόν σε δύο παραστάσεις ταυτόχρονα, θα ήθελα να μη συμπίπτουν, αλλά συμβαίνει τελικά να συμπίπτουν και αυτό είναι μια όμορφη πρόκληση. Ξέρω ότι πιθανότατα δεν θα αποδώσω τόσο καλά όσο θα απέδιδα αν έπαιζα μόνο σε ένα έργο. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί το "Σώσε!" είναι ένα ξέφωτο στο φως και η "Φαίδρα" ένα βαθύ τούνελ. Και έχει ενδιαφέρον το πώς πρέπει να γίνω διαθέσιμη σε αυτή/ την εναλλαγή