Κωνσταντίνα: «Δεν έχει καμιά δουλειά η επιτροπή να έχει λόγο στην περιουσία μας»

Οι μνήμες από την εισβολή στην Κύπρο που της ξύπνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο αγνοούμενος πατέρας.

Κάνοντας ένα flashback στα παιδικά σου χρόνια στην Κύπρο, ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σου;

Ετσι όπως είναι τώρα η κατάσταση με τον πόλεμο στην Ουκρανία, μου έρχονται εικόνες από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που έζησα στην παιδική μου ηλικία. Ξεκινώντας από το πραξικόπημα, είδα ανθρώπους να σκοτώνονται μπροστά μου και ύστερα από μία εβδομάδα άκουσα να ηχούν σειρήνες για την εισβολή. Εγώ έμενα στη Λευκωσία, όλοι οι συγγενείς μου στην Κερύνεια, στη βόρεια Κύπρο. Ηρθαν στο σπίτι μας, το οποίο ήταν στην πράσινη γραμμή. Ξύπνησαν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια λόγω του πολέμου που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή. Λυπάμαι πολύ που βλέπω τόσους ανθρώπους να έχουν ξεσπιτωθεί, θυμάμαι το δράμα που ζήσαμε εμείς το ’74… Τα σπίτια μας που χάθηκαν, τον πατέρα μου που θεωρείται ακόμα αγνοούμενος και τον αναζητούμε μαζί με 2.000 ακόμη αγνοουμένους.

Η εισβολή στην Κύπρο θα παραμείνει για σένα ανοιχτή πληγή μέχρι να βρεθούν τα οστά του πατέρα σου;

Λογικό δεν είναι; Οταν σου συμβαίνει κάτι τόσο συνταρακτικό και περνώντας τα χρόνια βλέπεις πως το θέμα των αγνοουμένων της Κύπρου παραμένει ανοιχτό, δεν μπορεί να κλείσει η πληγή. Ακόμη και σήμερα βρίσκονται σε ομαδικούς τάφους άνθρωποι που ήταν αγνοούμενοι και τους θάβουν οι οικογένειές τους. Κι εμείς περιμένουμε μπας και βρεθεί κάποια αξιόπιστη μαρτυρία και βοηθηθούμε. Εχουμε δώσει DNA και περιμένουμε να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μας πουν ότι βρέθηκαν τα οστά του πατέρα μας.

Οπως έχεις πει, κάποια στιγμή αναγκάστηκες να κηρύξεις τον πατέρα σου άφαντο για να τακτοποιήσετε με την οικογένειά σου κάποια κληρονομικά θέματα.

Ακριβώς, γιατί τώρα μεγαλώνουμε και πρέπει όλα αυτά να μην είναι στο χέρι της επιτροπής των αγνοουμένων. Δεν έχει καμιά δουλειά η επιτροπή να έχει λόγο στην περιουσία μας, μια και αυτή εκπροσωπεί τον αγνοούμενο πατέρα μου. Εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή. Γιατί θα πρέπει τα παιδιά μας να ασχοληθούν με αυτό το θέμα; Χρειάστηκε, λοιπόν, να κηρύξουμε άφαντο τον πατέρα μας για να απεμπλακούμε από την επιτροπή και να τακτοποιήσουμε τη ζωή μας για τα παιδιά μας. Δυστυχώς, η κυπριακή ηγεσία δεν έχει σεβαστεί τους αγνοουμένους της Κύπρου και τις οικογένειές τους. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ειδική νομοθεσία γι’ αυτούς τους ανθρώπους που περνούν τα πάνδεινα. Δεν ξέρω κανένα άλλο μέρος στον κόσμο που να υπάρχει τέτοιο θέμα ανοιχτό.

Είναι γνωστό ότι σε ανακάλυψε η Χαρούλα Αλεξίου. Πώς έγινε η πρώτη σας επαφή;

Οταν ο αδελφός ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική μετά τον πόλεμο, μου πρότεινε να παίρνει κι εμένα σε κάποιες εμφανίσεις. Η Χαρούλα με είδε σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση που έκανε ο Ερυθρός Σταυρός, όπου συμμετείχε κι εκείνη. Εκείνη την εποχή οι Ελληνες καλλιτέχνες συμπαραστέκονταν στην Κύπρο με συναυλίες. Εγώ την Αλεξίου τη θαύμαζα πολύ από τότε και της χρωστάω τεράστια ευγνωμοσύνη που με βοήθησε.

Πήρες εύκολα την απόφαση να αφήσεις την Κύπρο και να έρθεις στην Ελλάδα;

Ναι, γιατί με τον αδελφό μου κάναμε ντουέτο και ήρθαμε μαζί στην Αθήνα. Μας έκανε ακρόαση ο Γιώργος Νταλάρας και πιάσαμε δουλειά στο Θεμέλιο, στην Πλάκα. Μετά συνεργάστηκα σε μια σειρά συναυλιών με τον Κώστα Χατζή, ο οποίος με… βάφτισε ουσιαστικά, αφού μέχρι τότε λεγόμουν Ντίνα Κωνσταντίνου. Ετσι κράτησα το Κωνσταντίνα. Επειτα δούλεψα με Μαρινέλλα και Γιάννη Πάριο, πολύ εποικοδομητικές και σημαντικές συνεργασίες.

Το 1983 εκπροσώπησες την Κύπρο στη Eurovision με τον Σταύρο Σιδερά και το τραγούδι «Η αγάπη ακόμη ζει». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Καταπληκτική! Ηταν μια πρόταση που μου έγινε από τον Σταύρο Σιδερά, ο οποίος ήθελε να πούμε ντουέτο αυτό το τραγούδι και δέσανε οι φωνές μας. Την ενορχήστρωση είχε κάνει ο εξαιρετικός μαέστρος Μάικ Ροζάκης. Ηταν πολύ όμορφα. Διαφορετικά από τη Eurovision που βλέπουμε τώρα, που είναι επίσης πολύ ωραία. Αλλωστε, η τέχνη καταγράφει την εποχή μας.

Πηγή:Espresso