Πέγκυ Ζήνα: «Η ισορροπία που έχω, έχει προκύψει μέσα από πόνο»

Η ίδια σε συνέντευξή μίλησε για την ισορροπία που έχει στη ζωή της και για την απώλεια του μπαμπά της.

Πόσο εύκολο είναι να οδηγηθείς στο φως όταν βρίσκεσαι σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον τόσο ανταγωνιστικό όσο το δικό σας;

Ο χώρος μας είναι όντως πολύ ανταγωνιστικός και τις περισσότερες φορές αθέμιτα ανταγωνιστικός. Γιατί σε αυτόν δεν κινούμαστε μόνο οι καλλιτέχνες αλλά και οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που θέλω να τις δικαιολογώ γιατί σκέφτομαι ότι δεν φταίει ο καλλιτέχνης αλλά η αυλή του.

Δεν σας γοήτευσε ποτέ η ιδέα να έχετε αυλή;

Ποτέ δεν είχα αυλή γιατί πάντα είχα συνοδοιπόρο τον άντρα μου στη δουλειά μου. Αυτό όμως ήρθε λίγα χρόνια μετά την αρχή της σχέσης μας. Δεν ξεκινήσαμε δηλαδή με γνώμονα τη δουλειά και είναι σημαντικό αυτό, γιατί όταν ξεκινάς έτσι στο πρώτο πρόβλημα της δουλειάς μπορεί να καταστρέψεις και την προσωπική σχέση. Ενώ όταν έχεις χτίσει τη σχέση σε ανθρώπινο επίπεδο έχεις αναπτύξει τους μηχανισμούς ώστε να αφήνεις τη δουλειά έξω από την πόρτα σου και να τη βάζεις μέσα όταν το επιτρέπεις. Είχα πάντα ωραίους συνεργάτες, όμως η γνώμη τους μετρούσε τόσο όσο. Πάντα το φιλτράρισμα γινόταν από εμένα και τον άντρα μου.

Πώς αφήνει κανείς τη δουλειά έξω από τη συντροφική σχέση;

Ο χώρος αυτός είναι ανταγωνιστικός, αλλά εξαρτάται από τις προτεραιότητες κάθε καλλιτέχνη. Αν όλη του η ζωή κινείται με άξονα τη δουλειά του, υπάρχει πρόβλημα. Γιατί όλες οι δουλειές που είναι λαμπερές, με την έννοια ότι εμπεριέχουν διασημότητα, σου φέρνουν δόξα. Αν όταν τελειώσει η δουλειά σου κάνεις το λάθος να πάρεις τους προβολείς στο σπίτι σου, είναι σχεδόν .βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα χάσεις τον εαυτό σου - τα φώτα θα σβήσουν γιατί η δόξα είναι εφήμερη. Στην αρχή λάμπεις όπως τα πυροτεχνήματα και προτού σβήσει το πυροτέχνημα πρέπει κάτι να κάνεις για να διατηρήσεις τη φωτιά. Αυτό όμως μπορείς να το κάνεις όταν έχεις σταθερότητα και ηρεμία πίσω από αυτά τα φώτα. Η δική μου ζωή δεν ήταν ποτέ η δουλειά μου. Είναι μέρος της ζωής μου αλλά όχι όλη μου η ζωή.

Κι αν αύριο τα φώτα σβήσουν;

Δεν θα πεθάνω αν αύριο δεν έχω επιτυχία, δεν θα πεθάνω αν δεν είμαι στην πρώτη γραμμή. Γιατί οι πρώτες γραμμές σε αυτήν τη δουλειά αλλάζουν. Είναι άλλο η γραμμή που κυνηγάς στα 20 σου, άλλο η γραμμή που κυνηγάς από τα 40 και μετά.

Πώς έχει προκύψει αυτή η ισορροπία που έχετε;

Μέσα από πόνο Για μένα το χειρότερο που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος είναι η απώλεια αγαπημένων. Αν χάσεις όλα σου τα χρήματα, μπορείς να ξανά δημιουργηθείς, αν χωρίσεις, μπορείς να το ξεπεράσεις, αν προδοθείς από φίλους σου, μπορείς να βρεις καινούργιους. Δεν μπορείς όμως εύκολα να αντιμετωπίσεις την απώλεια σημαντικών για σένα ανθρώπων που χάνονται για πάντα από τη ζωή σου. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος έχει μια δύναμη που ούτε ο ίδιος γνωρίζει και πως ο πόνος είναι μες στη ζωή μας. Αυτά δεν τα ανακάλυψα μόνη μου. Για να διαχειριστώ τον πόνο -όταν πλέον έγινα μαμά και ήθελα να καθαριστώ απευθύνθηκα σε ψυχολόγο και σε φωτισμένους ανθρώπους που με βοήθησαν πάρα πολύ να βρω το δρόμο μου και να καταλάβω πως ό,τι μας συμβαίνει είναι μες στη ζωή, όλα είναι για τον άνθρωπο.

Η απώλεια για την οποία μιλάτε αφορά τον πατέρα σας;

Ηταν η πρώτη σοβαρή απώλεια τη ζωής μου, που δεν ξεπερνιέται γιατί συνέβη σε πολύ περίεργη ηλικία για ένα κορίτσι, όταν ήμουν 15 χρόνων. Ομως ο φόβος του θανάτου ξεκίνησε από τα 12 γιατί έπασχε από καρκίνο. Οταν το ζήσεις αυτό σε πολύ μικρή ηλικία σε πονάει πάρα πολύ από τη μία, από την άλλη όμως με την ενηλικίωση νιώθεις και λίγο Ατρόμητος. Σκέφτηκα ότι αν έζησες κάτι τέτοιο τόσο νωρίς, τι θα μπορούσε να σε ρίξει; Νιώθεις ότι ήδη έχεις εσύ το χειρότερο, οπότε όλα τα άλλα θα σε πειράξουν λιγότερο. Μέσα από αυτή την απώλεια έγινα λίγο μπαμπάς του εαυτού μου. Δηλαδή προσπάθησα να αυτοπροστατευτώ Μπαίνοντας στη ζωή και σε αυτή τη δουλειά που άργησα να αγαπήσω.

Παρότι η μητέρα σας η Στέλλα Χρυσικοπούλου ήταν επίσης τραγουδίστρια;

Αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήθελα το τραγούδι.

Επειδή γνωρίζετε τον χώρο από μέσα;

Ακριβώς. Γιατί ήξερα όλο αυτό τον ανταγωνισμό, αυτές τις κλίκες που δημιουργούνται και άλλους καλλιτέχνες που φτάνω στην κορυφή ενώ άλλους τους πετάνε έξω από το σύστημα. Σαφώς υπάρχουν και οι περιπτώσεις που πάρα πολύ δίκαια βρέθηκαν στην κορυφή και αυτό το έδειξε η πορεία τους γιατί μόνο χρόνο σε δικαιώνει. Όμως για να σε δικαιώσει πρέπει να καταφέρεις να μπεις στο μουσικό στερέωμα. Αν δε βρεθούν κάποιοι άνθρωποι στο δρόμο σου να σε βοηθήσουν, αυτό είναι δύσκολο. Εγώ έκανα οχτώ χρόνια να μπω.

Πηγή:Documento