Μαίρη Ραζή: «Αυτό που βιώσαμε όταν φύγαμε από την Πόλη, ήταν σκληρό και άθλιο»

Στα δύσκολα δεν το βάζει κάτω και επιλέγει πάντα να βλέπει τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά.

-«Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» η παράσταση που θα σας απολαύσουμε στο θέατρο «Πρόβα», από τον Μάιο. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο…

Πρόκειται για ένα έργο το οποίο ενώ έχει γραφτεί τον 1978 από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, είναι πολύ επίκαιρο. Έχει πολλές αναφορές στο σήμερα. Εφτά αδέρφια, άντρες και γυναίκες, είναι κληρονόμοι μιας μεγάλης βιομηχανικής επιχείρησης, ωστόσο έχουν έναν μπαμπά που δεν λέει να πεθάνει. Είναι 100 χρονών, έχει αφασία, διατηρεί το 51% των μετοχών της εταιρείας και δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιος θα πάρει και τι μετά τον θάνατό του. Οπότε γίνονται διάφορες διαμάχες μεταξύ τους, αλλά με πολύ χιούμορ. Ωστόσο στο τέλος συμφιλιώνονται. Ένα έργο σύγχρονο, οικουμενικό και κλασικό. Είναι μια μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας. Διαπραγματεύεται τη λύσσα που έχει ο άνθρωπος για την εξουσία και τη δύναμη του πλούτου. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης της παράστασης, Παντελής Παπαδόπουλος, τα τέσσερα πόδια είναι ένα τραπέζι που αν δεν είναι όλα τα πόδια ισορροπημένα, δεν μπορεί να σταθεί. Ένα σπάνια ωραίο έργο. Το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ.

-Τη χειμερινή σεζόν ανεβάσατε το έργο «Το τέρας κι εγώ», βασισμένο στο βιβλίου του Σταμάτη Μαλέλη. Επίσης πολύ επίκαιρο...

Είναι η έκτη χρονιά που ανεβάζουμε τη συγκεκριμένη παράσταση. Έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο. Θα πάμε με αυτό το θεατρικό στις 18 Μαΐου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας, αλλά θα το παίξουμε και στο δημοτικό θέατρο της Κορίνθου και στον δήμο Αιγάλεω. Δεν μπορούμε να το σταματήσουμε αυτό το έργο. Δεν μας αφήνει. Ενώ το ξεκινήσαμε για λίγες παραστάσεις, κάναμε διπλές και τριπλές για να το δουν όσοι περισσότεροι γινόταν. Αυτό το έργο είναι μια προσφορά στην κοινωνία που έχει κάνει ο Σταμάτης Μαλέλης και έρχεται σχεδόν σε όλες τις παραστάσεις και τις παρακολουθεί. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, συνομιλεί με τον κόσμο και βοηθάει πάρα πολύ.

-Εσείς έχετε φλερτάρει ποτέ με την κατάθλιψη;

Όχι. Έχω δύσκολες στιγμές με θλίψη, αλλά να πάθω κατάθλιψη όχι. Θα κλάψω, θα πενθήσω, θα στενοχωρηθώ, αλλά επί το πλείστον όλα αυτά τα κρατάω μακριά από τη ζωή μου. Ό,τι κι αν μου συμβαίνει, φροντίζω να βρίσκω τη θετική του πλευρά κι αν δεν υπάρχει, ξέρω ότι θα είναι περαστικό, Έχω αυτή την ιδεολογία. Δεν αφήνω τίποτα να με παίρνει από κάτω. Θέλω να γελάω, να είμαι η χαρά της ζωής. Το προσπαθώ τουλάχιστον.

-Ο χώρος του θεάτρου πέρασε δύσκολα εξαιτίας της πανδημίας. Πώς το βιώσατε εσείς όλο αυτό;

Όλο το ελληνικό θέατρο υπέφερε από την πανδημία. Περάσαμε πάρα πολύ άσχημα, με μεγάλη οικονομική δυσκολία. Λες και αυτής της πανδημίας, ο μοναδικός της εχθρός ήταν το θέαμα. Ήταν πολύ σκληρές οι αποφάσεις που πάρθηκαν εις βάρος του θεάτρου. Χρειαζόμαστε κρατική υποστήριξη όλες οι θεατρικές σκηνές. Προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι. Φοβήθηκε πολύ ο κόσμος με αυτόν τον ιό, παρόλο που τηρούσαμε όλα τα μέτρα αυστηρά.

-Τώρα δυστυχώς έχουμε και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σας ξυπνάει άσχημες αναμνήσεις;

Ένας πόλεμος πάντα ξυπνάει άσχημες αναμνήσεις. Είναι τραγικό όλο αυτό που γίνεται, Σκοτώνεται άμαχος πληθυσμός. Δεν μπορώ ούτε να το παρακολουθώ, μαυρίζει η ψυχή μου.

-Πώς είναι να ξεριζώνεσαι από τη χώρα σου, το σπίτι σου;

Δεν υπάρχει χειρότερο και ξέρεις πως το έχω βιώσει. Όταν έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους που το περνάνε τώρα, σπάραζε το μέσα μου. Ξεριζωθήκανε. Σε αναγκάζουν να αφήσεις ένα μεγάλο κομμάτι της ύπαρξής σου. Όλοι αυτοί δεν ξέρουν καν αν θα γυρίσουν πίσω, αλλά κι αν γυρίσουν, αν θα βρουν κάτι. Άνθρωποι που έχασαν τα πάντα από τη μια μέρα στην άλλη. Εγώ ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Δεν είναι τα πράγματά σου, είναι που φεύγεις στο πουθενά επειδή σε διώχνουν. Δεν έχεις επιλογή. Αν μείνεις, θα σκοτωθείς. Όλο αυτό εμένα μου προξένησε τεράστια ανασφάλεια. Κάνω τεράστιο αγώνα σε όλη μου τη ζωή για να επιβιώνω εξαιτίας αυτού. Δηλαδή δεν μπόρεσα να ξανά δω την πιο αγαπημένη μου φίλη. Όταν πήγα στην Κωνσταντινούπολη μετά από πολλά χρόνια και είδα μια συμμαθήτριά μου, έκλαιγα με αναφιλητά. Δεν είναι τα πράγματα και τα σπίτια που αφήνεις πίσω. Είναι οι άνθρωποι. Έχω τόσο βαθύ τραύμα, που δεν θέλω να πηγαίνω στην Πόλη. Αυτό που βιώσαμε όταν φύγαμε από την Πόλη ήταν σκληρό και άθλιο. Όταν ήρθαμε εδώ, μείναμε δέκα άτομα μέσα σε ένα σπίτι. Οι Έλληνες μας κορόιδευαν για τον τρόπο που μιλάγαμε. Η τότε κυβέρνηση μας απαξίωσε, είπε η Μαίρη Ραζή στο περιοδικό Λοιπόν.