Μαριλένα Γεραντώνη: «Τα παιδικά μου χρόνια έχουν τη σφραγίδα του χωριού»
Η Μαριλένα Γεραντώνη παρουσιάζει στο ΜΕGΑ το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων κάθε Σαββατοκύριακο.
Η δημοσιογράφος σε συνέντευξή της μίλησε για τα παιδικά της χρόνια και για την πιο δυνατή στιγμή της ζωής της.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στο όμορφο κέντρο της τη δεκαετία του '80. Εκείνη την εποχή βγαίναμε σε πάρκα και πλατείες χωρίς τους γονείς, μια και τότε υπήρχε το αίσθημα της ασφάλειας και της ανεμελιάς. Αυτό το περιβάλλον βίωσα ως παιδί, αλλά και ως μοναχοπαίδι, που αναζητούσε συνεχώς το παιχνίδι με συνομηλίκους και την αίσθηση της ανεξαρτησίας, έξω από τους κανόνες του σπιτιού.
Η καλύτερη μου παιδική ανάμνηση είναι τα καλοκαίρια με τη γιαγιά μου στον Μελιγαλά Μεσσηνίας και νοσταλγώ καθετί που θυμίζει εκείνη την εποχή: χρώματα, μυρωδιές, τη ζεστασιά και το ανεπιτήδευτο της επαρχίας, που, σε αντίθεση με άλλα παιδιά της πόλης, είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά. Τα παιδικά μου χρόνια έχουν τη σφραγίδα του χωριού.
Μικρή, όταν με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, νομίζω είχα απαντήσει τα πάντα: δασκάλα, παιδίατρος, ηθοποιός, αθλήτρια, δικαστής και δημοσιογράφος (η ιδιωτική τηλεόραση, που ξεκινούσε το '89, ομολογώ με είχε επηρεάσει). Ένα πράγμα είχα σίγουρο, ό,τι κι αν ακολουθούσα, πως θα μάθω πολλές ξένες γλώσσες. Το πρώτο μου βιβλίο ήταν ένα εικονογραφημένο λεξικό αγγλικών που μου είχε πάρει η μαμά μου πριν καν ξεκινήσω το σχολείο. Στο Δημοτικό θυμάμαι σαν να ήταν χθες να κάθομαι τα απογεύματα μπροστά από την τηλεόραση και να παρακολουθώ κρατώντας σημειώσεις τα μαθήματα γαλλικών και ιταλικών που προβάλλονταν στην «Εκπαιδευτική Τηλεόραση» της ΕΡΤ.
Γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο. Ακολούθησα το τρίπτυχο - στερεότυπο της εποχής για τα κορίτσια, μέχρι μια ηλικία. Προτίμησα στα μέσα του Δημοτικού το καλλιτεχνικό πατινάζ, το οποίο και αγάπησα πολύ. Το πιάνο έμεινε μέχρι το Λύκειο, το ίδιο και τα γαλλικά, που αποτέλεσαν πολύτιμο διαβατήριο για τα φοιτητικά μου χρόνια στη Σορβόνη στο Παρίσι, μια τεράστια και δυστυχώς ανεπανάληπτη εμπειρία. Παράλληλα με το πανεπιστήμιο ξεκίνησα ιταλικά, γερμανικά και ισπανικά.
Fast forward στο 2005: 23 Φεβρουαρίου. Η μέρα που, όπως της έχω γράψει, «ο χειμώνας έγινε το πιο ζεστό μου καλοκαίρι». Η γέννηση της Χάιντυ, της κόρης μου, ήταν η πιο δυνατή στιγμή της ζωής μου. Η απόφαση να ακολουθήσω τη δημοσιογραφία ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με τη μητρότητα. Από μια τυχαία συνάντηση με έναν δημοσιογράφο, που μου είχε πει πως «με τόσες ξένες γλώσσες που γνωρίζεις, θα μπορούσες να κάνεις διεθνές ρεπορτάζ». Λίγους μήνες αργότερα γράφτηκα στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και ταυτόχρονα ανακάλυπτα μέσα από τα μάτια της κόρης μου έναν νέο κόσμο.
Πηγή:Τηλέραμα