Δημήτρης Μηλιόγλου: «Η τηλεόραση έχει αναξιοκρατία»

Ο δημοσιογράφος εκθέτει τα κακώς κείμενα του χώρου και πετά το γάντι σε αυτούς που διαμορφώνουν την τηλεοπτική πραγματικότητα...

Ξανά στην τηλεόραση μετά από καιρό. Πώς αισθάνεσαι;

Εχω δύο χρόνια να κάνω τηλεόραση και δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου λείψει. Πίστευα πως τελείωσα με την τηλεόραση, ότι δεν γουστάρω άλλο, δεν μπορώ να ασχολούμαι με χαζομάρες και, αν κάνω κάτι στον συγκεκριμένο χώρο, αυτό θα είναι κάτι αποκλειστικά δικό μου. Κι ενώ περνούσαν όλες αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου, πρόσεξα πως άρχισε να μου λείπει. Τελικά, μου έγινε η πρόταση από τα συγκεκριμένα άτομα, που είναι μια πολύ ωραία παρέα.

Έμεινες εκτός τηλεόρασης επειδή έζησες κάποιες δυσκολίες;

Δεν ήταν ακριβώς δυσκολίες, αλλά αισθανόμουν ότι δεν έχω θέση στην τηλεόραση. Είχα φτάσει τον τελευταίο καιρό να αναρωτιέμαι τι κάνω και γιατί. Δεν με εξέφραζε καθόλου, ίσως είχα κουραστεί. Ισως είχα υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Περίμενα ηώς κάποια στιγμή η ελληνική τηλεόραση θα γίνει όπως στο εξωτερικό και δεν έγινε.

Επέστρεψες σε μια περίεργη περίοδο. Μιλάω για το περιεχόμενο των ψυχαγωγικών εκπομπών που έχει αλλάξει.

Τον Σεπτέμβριο δεν το ήξερα αυτό. Εγώ ξεκίνησα για να κάνω ψυχαγωγία. Πιστεύω πως αυτά τα θέματα, όπως ο θάνατος των παιδιών στην Πάτρα, είναι θέματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχολούνται δημοσιογράφοι που ξέρουν πώς να τα χειρίζονται.

Εχω σπουδάσει δημοσιογραφία, αλλά από το «σπουδάζω» μέχρι το «ασκώ κάτι» υπάρχει μεγάλη απόσταση. Θεωρώ τον εαυτό μου πιο πολύ παρουσιαστή και ραδιοφωνικό παραγωγό, πάρα δημοσιογράφο.

Ναι μεν να αφουγκραζόμαστε τον κόσμο, όμως για να μιλήσει κάποιος πρέπει να έχει το ρεπορτάζ. Εχουμε μπει πολύ στο κομμάτι της ενημέρωσης και δεν δίνουμε πια στον τηλεθεατή την επιλογή της ψυχαγωγίας.

Με την τηλεοπτική σου παρέα περνάτε χρόνο και εκτός εκπομπής;

Την Ελένη Τσολάκη, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Μαρία Φραγκάκη τους γνώριζα ελάχιστα πριν συνεργαστούμε. Εχουμε δέσει τόσο όμορφα, που ήδη κάνουμε παρέα εκτός; Δεν θα σου πω πως είμαι κολλητός με όλους, γιατί αυτό χρειάζεται χρόνο, όμως φαίνεται πως χτίζουμε μια πολύ ωραία σχέση που πιστεύω ότι θα κρατήσει και εκτός δουλειάς.

Ενστερνίζεσαι την άποψη ότι οι τηλεθεατές χτίζουν το πρόγραμμα που παρακολουθούμε;

Οι τηλεθεατές διαμορφώνουν το πρόγραμμα σύμφωνα με τις επιλογές που τους δίνονται.

Τι σου λείπει από την τηλεόραση;

Θα ήθελα να δω κάποια μεγάλα σόου, όχι διαγωνισμούς, αλλά ένα μεγάλο φωτεινό πρόγραμμα όπως το «Πολύ την Κυριακή».

Να δω αυτό που έβλεπα πιτσιρίκας και με έκανε να θέλω να δουλέψω στην τηλεόραση. Εχουμε πέσει με τα μούτρα στην πραγματικότητα και έχουμε ξεχάσει εντελώς πως η τηλεόραση δεν είναι μόνο ενημέρωση, αλλά και διασκέδαση.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτή τη δουλειά;

Η αναξιοκρατία. Πάντα οι άνθρωποι που προσπαθούν με τον σταυρό στο χέρι και ξεκινούν από χαμηλά κάνουν υπομονή, έχουν να παλέψουν με τον κολλητό, τον γκόμενο, το ρουσφέτι, τον γιο ή την κόρη του διευθυντή ή της διευθύντριας. Σκάνε πάντα ουρανοκατέβατοι. Το πρόβλημα ξεκινά από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις.

Πάντα τα λες έξω από τα δόντια;

Σου λέω αυτά που έχω ζήσει... Και τα λέω, γιατί δεν έχω κανέναν να με στηρίζει. Αν τους κάνω, θα είμαι στη δουλειά, σε διαφορετική περίπτωση θα είμαι εκτός.

Πιθανόν αυτά τα 25 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά θα μπορούσα να έχω κάνει περισσότερα πράγματα, όμως είμαι πολύ χαρούμενος που δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν.

Πηγή:Real