Σοκάρει η Πρεζεράκου: «Είχα χάσει τόσο πολύ αίμα που κινδύνευα να μου κόψουν όλο το χέρι»
Στον καναπέ της εκπομπής Στούντιο 4 βρέθηκε η Έρρικα Πρεζεράκου η οποία μίλησε για δύο πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής της τα τελευταία χρόνια, μία με τον χαμό της ανιψιάς της και μία με το σοβαρό ατύχημα ακρωτηριασμού του χεριού της σε σκάφος.
Η όμορφη αθλήτρια αναφερόμενη στον τόσο απροσδόκητο και συγκλονιστικό θάνατο της ανιψιάς της Αναστασίας σχολίασε με τρυφερότητα: «Όλα είναι ένα μέρος ενός θεϊκού σχεδίου».
Η ίδια συνέχισε μιλώντας για το ατύχημα που έκανε το πανελλήνιο να παγώσει όταν έγινε γνωστό: «Επειδή έχω μεγαλώσει με σκάφη και έχω δει άνθρωπο να χάνεται από προπέλα ήξερα ότι μπορεί να μην τα καταφέρω να ζήσω. Την ώρα που έπεσα στο νερό δεν ήξερα πού βρίσκομαι, την ώρα που ανέβαινα στην επιφάνεια αν ήταν τα μαλλιά μου αντί για το χέρι μου δεν θα ζούσα. Άκουσα ένα "γκντουπ" αλλά δεν ήξερα για το χέρι μου. Έχασα σχεδόν το μισό μου αίμα. Άκουγα στο ελικόπτερο ότι “θα σου κόψουμε το χέρι από τον ώμο”. Είχα χάσει τόσο πολύ αίμα που κινδύνευα να μου κόψουν όλο το χέρι. Πιο πολύ με ζόρισε η συμπεριφορά του οδηγού που έλεγε ψέματα συνέχεια.
Μετά έγινε όλη η ιστορία με την αδελφή μου και το παιδί, την απώλεια της μικρής που ήταν μεγάλο σοκ, μετά ήρθε η ασθένεια της μητέρας μου που για πέντε μήνες ήμασταν στα νοσοκομεία, με έχει πάει… Και λέω “με δυναμώνεις, εδώ είμαι”. Κατάλαβα ότι δεν είμαστε άτρωτοι. Με τη μικρή σίγουρα πίστευα στο θαύμα αλλά κατάλαβα ότι από κει και πέρα “γεννηθείτω το θέλημά σου”, δεν μπορείς να τα ελέγξεις όλα».
Στη συνέχεια, η Έρρικα Πρεζεράκου αναφέρθηκε στο περιβάλλον που μεγάλωσε για το οποίο είπε πως ένιωθε σαν να της μπλόκαρε τη θηλυκότητα. Συγκεκριμένα αποκάλυψε: «Οι γονείς μου – από τη Μάνη- δεν άφηναν με τίποτα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό γιατί νόμιζαν ότι θα γίνω σαν τις αντρογυναίκες.
Όταν έφυγα από το σπίτι μου ήμουν ένα πάρα πολύ θυμωμένο παιδί γιατί δεν βίωνα την αγάπη όπως ήθελα. Το κλίμα στο σπίτι μας ήταν μανιάτικο και ήταν έξω από τη νοοτροπία μου. Ήμασταν δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Εγώ με την αδελφή μου δεν έχουμε σβήσει ούτε μία τούρτα γενεθλίων ενώ στον αδελφό μου έκαναν ολόκληρη δεξίωση».
Και συνέχισε: «Χωρίς τον αδελφό μου δεν πήγαινα πουθενά. Ήταν και για κείνον και για μένα ταλαιπωρία. Ήμασταν έτσι εκπαιδευμένα Για πολλά χρόνια είχα μπλοκάρισμα με τη θηλυκή μου πλευρά γιατί έλεγα ότι οι γυναίκες δεν είναι τόσο σημαντικές, σαν να ένιωθα ότι αν θα είμαι πιο αγόρι οι γονείς μου θα με αγαπούν περισσότερο. Ήταν μεγάλη λούμπα. Έτσι γαλουχηθήκαμε. Ήμουν πολύ θυμωμένη αλλά μετά άρχισα να δουλεύω με τον εαυτό μου».