Δήμητρα Κατσαφάδου: Η φιλία και ο καβγάς με τον Κοκλώνη και η απώλεια που της στοίχισε!

Η γνωστή επιχειρηματίας μίλησε επίσης για τη φιλία της με τον Νίκο Κοκλώνη και τον Νικηφόρο αλλά και για το πιο αποτυχημένο ραντεβού της.

Πότε ένιωσες τελευταία φορά ευτυχισμένη;

Πριν από λίγο καιρό, όταν τα άφησα όλα πίσω και πήγα με τον Νικηφόρο στην Πάτρα, όπου είχε live.

Δεν είμαστε απλά κολλητοί, είμαστε αδελφές ψυχές. Είναι τόσο καλό παιδί που ταξιδεύαμε και του έλεγα «σε ευχαριστώ, γιατί πέρα από τον αδελφό μου μόνο με εσένα δεν φοβήθηκα».

Μου έχουν μείνει κάποια κατάλοιπα από τις κρίσεις πανικού. Δεν μπορώ να οδηγήσω μόνη μου τα βράδια, φοβάμαι και τη μοναξιά, θέλω να έχω κόσμο γύρω μου, να τους στηρίζω.

Κάποια στιγμή σκεφτόμουν να κάνω ένα ίδρυμα για αβοήθητους ανθρώπους και μου είπαν οι συνεργάτες μου: «Κι άλλο; Αφού όποιον έχει ανάγκη τον παίρνεις στη δουλειά!». Σαν τον Κοκλώνη ένα πράγμα. Στο J2US είχαμε τσακωθεί στα παρασκήνια για το ποιος θα πρωτοπάρει μια πολύ φτωχή κυρία που καθάριζε εκεί.

Μία φορά μόνο βγήκες στο J2US όμως.

Τι να κάνω αφού έχω τον μπαμπούλα τον αδελφό μου; Δεν ξέρω κι εγώ γιατί τον ακούω ή μάλλον ξέρω.

Ήθελα πολύ να είμαι με τον Νίκο Κοκλώνη σε ένα φιλανθρωπικό σόου, από την άλλη όμως ο αδελφός μου ο Νικόλας, που τον περνάω και δέκα χρόνια, ήταν αυτός που με βοήθησε να βγω από το σπίτι όταν είχα τις κρίσεις πανικού.

Όταν μου κάνεις κάτι καλό, το θυμάμαι για πάντα. Νιώθω ευγνωμοσύνη για εκείνον. Όπως ευγνωμοσύνη νιώθω και για την αδελφή μου Χριστίνα, που είναι βραβευμένη αρχιτέκτονας, αλλά και για τον πιο μικρό μου αδελφό, που επίσης δεν βγαίνει στα φώτα.

Είναι ένας αγαθός γίγαντας! Στις αρχές μού κουβαλούσε τις κρέμες με το μηχανάκι στο κρύο και το αγιάζι. «Εγώ, αδελφή μου, σε πιστεύω» μου έλεγε τότε. «Να δεις που μια μέρα θα δουλεύω σε σένα».

Μέσα από εκείνον άρχισαν να γεφυρώνονται και οι σχέσεις μου με την οικογένεια. Είμαστε τα δύο από τα τέσσερα αδέλφια που μεγαλώσαμε με τη γιαγιά. Μια άγια γυναίκα.

Τι θυμάσαι πιο πολύ από εκείνη;

Όταν την έχασα, ήταν σαν να έχω χάσει μάνα (η φωνή της σπάει). Έλεγε «πώς μπορείς να κοιμάσαι όταν έξω βρέχει και υπάρχουν άστεγοι που δεν τους έχεις δώσει το παλτό σου;».

Ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε περάσει ποτέ από τη Μάνη. Ήταν διευθύντρια στο σχολείο της περιοχής. Ό,τι αγαθοεργία και αν κάνω, δεν τη φτάνω. Μοίραζε όλη τη σύνταξή της, δεν κρατούσε κάτι για εκείνη.

Γενικά είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου, έτσι;

Χρεώνω πολλά στον εαυτό μου, όπως το ότι ερωτεύομαι λάθος ανθρώπους. Ενώ βλέπω τη φωτιά, πάω και πέφτω. Ξέρεις τι μου λέει ο ψυχοθεραπευτής μου; «Πας σε μη φυσιολογικούς γιατί νομίζεις ότι θα τους σώσεις. Άλλο πράγμα όμως ο γκόμενος και άλλο ο φίλος».

Έτσι είμαι, νομίζω ότι θα τους κάνω καλύτερους. Δεν αλλάζουν όμως οι άνθρωποι, στην καλύτερη μπορεί να βελτιωθούν. Βλέπω, για παράδειγμα, από την αρχή ότι ο άλλος είναι τσιγκούνης –κάτι που σιχαίνομαι– και επειδή εγώ είμαι το αντίθετο, λέω «όχι, ρε συ, θα μάθεις κι εσύ να δίνεις»!

Θέλω να μου περιγράψεις το πιο αποτυχημένο σου ραντεβού.

Κάτσε τώρα, γιατί πάνε και αιώνες. Θυμάμαι ένα πολύ καλό παιδί με το οποίο είχαμε βγει για φαγητό. 21 Μαρτίου ήταν, στο τρίτο ραντεβού. Δεν είχε κάνει καμία κίνηση.

Κάποια στιγμή καθώς τρώγαμε μου λέει «θέλω να σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου… καλή άνοιξη». Και γυρίζω και του λέω «γιατί, αγάπη μου, μόνο να μας μυρίσεις θες;». Έφυγα τρέχοντας.

Απολαμβάνεις τη δημοσιότητα;

Μιλάς σε μένα που κυκλοφορώ με τρύπιες μπλούζες; Που αν βγω το βράδυ βάζω τη μάσκαρα στο αμάξι; Ένα μόνιμο μακιγιάζ στα χείλη έκανα και το μετανιώνω, χάλια είναι!

Αγαπάς τον εαυτό σου;

Με αγαπώ και με μισώ ταυτόχρονα. Γιατί δεν έχω στρατηγική όπως οι άλλες γυναίκες. Εγώ είμαι λίγο… αντρούτσος. Με μισώ που δεν μπορώ να μπω σε καλούπι και είμαι πάντα τόσο χύμα. Όλα λάθος τα κάνω στο ερωτικό. Μαντάρα όλα!

Πηγή:ΟΚ