Έλενα Παπαρίζου: «Είμαι μάχιμη, είμαι σταρούμπα κομάντο»

Μετά την πρω­τιά στη Eurovision που χάρισε στη χωρά μας δεν σταμάτησε να δου­λεύει σκληρά και να εξελίσσεται.

Πώς διαχειρίστηκες την παύση των δύο ετών καραντίνας;

Υπήρξε κόσμος που πέρασε πολύ δύσκολο τα τελευταία δύο χρόνια και από θέμα υγείας αλλά και από θέμα εργασίας.

Δόξα τω θεώ, για εμένα η παύση αυτή δεν ήταν δύο χρόνια, γιατί ήμουν στο «The voice» και, μάλιστα, για τον λόγο αυτόν μπορούσα να διαθέσω ακό­μα περισσότερο χρόνο στα παιδιά του σόου, και που μου έδωσε ιδιαίτερη χαρά.

Με γεμίζει το γεγονός ότι μπορώ να βοηθήσω τα νέα παιδιά. Επίσης είχα χρόνο για το δικό μου δημιουργικό κομμάτι, αλ­λά και για την ίδια την Ελενα. Βέβαια, με την COVID-19 είχαμε θέμα­τα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε πρόβες ή να πάμε στο στούντιο για αρκετό καιρό.

Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία που αντιμετώπισε σε αυτά τα προβλήματα. Ειδικά στον χώρο της μουσικής, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που έφαγαν αρκετά χαστούκια και αναγκάστηκαν ακόμα και να αλλάξουν επάγγελμα.

Συνέβη αυτό σε συνεργάτες σου;

Οι δικοί μου μουσικοί από τη στιγμή που ήταν κλειστά τα νυχτερινά κέντρα, ξεκίνησαν να διδάσκουν μουσική σε κέντρα διδασκαλίας.

Ένας ηχολήπτης, με τον οποίο συνεργαζόμουν χρόνια, ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία. Δεν είχε συναυλίες, ξεκίνησε να παρακολου­θεί κάποια μαθήματα πάνω στη σκηνοθεσία και, μάλιστα, έχει κάνει ήδη τρεις ταινίες μικρού μήκους. Μπράβο του!

Η περίοδος αυτή λειτούργησε θετικά στη σχέση σου με τον σύζυ­γό σου Ανδρέα Καψάλη;

Ναι, γιατί βρήκαμε περισσότερο χρόνο να κάνουμε παρέα. Ας πού­με, βγαίναμε νωρίς το πρωί κατά τις 7:30-8:00 για περπάτημα, και που μας άρεσε πολύ.

Θα σε δούμε και την επόμενη σεζόν στο The voice;

Αναμένουμε... Εξι χρόνια τώρα, μου αρέσει πολύ η συναναστροφή με τα παιδιά και μπορώ να αφιερώσω ώρες ολόκληρες. Είναι μια ενα­σχόληση την οποία παίρνω πολύ σοβαρά.

Μίλησε μας γιο τον ρόλο σου ως πρέσβειρας Καλής Θελήσεως της UNICEF.

Η πρόταση μου έγινε πέρυσι τον Νοέμβριο. Ο κύριος Λουτσιάνο Καλεστίνι δεν πρόλοβε να μου μιλήσει ούτε δύο λεπτά και αμέσως είπα είμαι μαζί σας».

Από τη στιγμή που έχουν ανοίξει κεντρικά γραφεία της UNICEF από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα, καταλαβαίνουμε πλέ­ον πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματα που αφορούν την εκπαίδευση, την παιδική θνησιμότητα, την παιδική παχυσαρκία, την υιοθεσία από ανάδοχους γονείς.

Αγωνιζόμαστε για το καλύτερο και δεν λαμβάνονται αποφάσεις από τη μια ημέρα στην άλλη, γιατί όλα είναι σε συνάρτηση με την ελληνική νομοθεσία σε σχέση με τα δικαιώματα των παιδιών και χρειάζεται αγώνας και υπομονή.

Είσαι ευαισθητοποιημένη στο θέμα των παιδιών. Σε σοκάρει η έκρηξη περιστατικών βίας κατά παιδιών και η πρόσφατη υπόθε­ση της Πάτρας;

Είναι τρομακτικά, είναι πάρα πολύ σοκαριστικό. Δεν είναι εύκολο να ανοίγουμε αυτή την κουβέντα, γιατί αυτό δεν έχει τέλος. Δεν χρειάζε­ται καν να είσαι πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF για να νιώσεις τον πόνο.

Και ένας άνδρας μπορεί να νιώσει αυτό τον πόνο και μια γυναίκα που δεν έχει παιδιά, αλλά και μια γυναίκα που έχει κάνει επτά παιδιά. Πώς είναι δυνατόν να κάνεις αυτό το πράγμα στο ίδιο σου το παιδί. Σαν συναίσθημα, θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάζω «γιατί;».

Έχεις αντιμετωπίσει κι ένα περιστατικό στον κύκλο σου όταν ήσουν στο σχολείο, βίασαν μια από τις καλύτερες φίλες σου.

Ημουν τότε στην έκτη δημοτικού, 12 χρονών, και οι μια συμμαθήτρια μου, υιοθετημένη από τον μεγάλο της αδερφό με καταγωγή από Γκά­μπια, συνέβη αυτό το κακό.

Ως φίλη της σε αυ­τή τη μικρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω πως πήραν με τη βία την αθωότητα από ένα μικρό παιδί και το τραυμάτισαν για όλη του τη ζωή. Έχουμε πολλά χρόνια να μιλήσουμε, από το 1994, γιατί η ίδια και ο αδελφός της αποφά­σισαν να αλλάξουν πόλη, δεν ήθελαν να κρα­τήσουν επαφή με όλα αυτά που είχαν συμβεί.

Αλλαξαν η δική της ζωή και η συμπεριφορά της κι εγώ ήμουν μικρή και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ και να βοηθήσω τη φίλη μου. Οταν είχα πάει στη Σουηδία, είχα ψάξει όλους τους παιδικούς μου φίλους και τη βρήκα μέσω Facebook (κάτι καλό έχει κάνει κι αυτό), μιλή­σαμε και είπαμε να βρεθούμε. Μακάρι, όταν ανέβω για τις συναυλίες στη Σουηδία, να κα­ταφέρουμε να συναντηθούμε.

Κάνεις πράγματα που δεν κάνουν άλλοι σταρ. Είσαι λίγο αντιστάρ;

Είμαι και λίγο σταρούμπα, θέλω τον χώρο μου, τον καθρέφτη μου, το φωτάκια μου, το κεράκια μου, τα δικά μου...

Αλλά, αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, σταματάς;

Οχι, ποτέ, είμαι μάχιμη. Είμαι... σταρούμπα κομάντο!

Πηγή:Real