Λένα Φλυτζάνη: Από τη μία ο θάλαμος του νοσοκομείου από την άλλη η ζωή εκτός και κάπου στη μέση εγώ

Η όμορφη δημοσιογράφος σε συνέντευξή της μίλησε για το πρώτο της δελτίο, για το πτυχίο στη Νομική και για δύο αγαπημένα της πρόσωπα που έχασε σε μικρή ηλικία

Πριν από τη Δημοσιογραφία ήταν η Νομική. Αν με ρωτήσει κανείς «γιατί», η απάντηση είναι απλή, επειδή κάποτε μου είχε πει ο πατέρας μου: «Λένα, δεν μπορούν όλοι να γράψουν 19 στις Πανελλαδικές»! Τι ήθελε και μου το είπε; Αγοράσαμε ειδική καρέκλα για το γραφείο μου και στρώθηκα έναν χρόνο στο διάβασμα, για να του πω εντέλει ότι «ναι,μπορώ»!

Ζoρίστηκα πολύ αλλά πήρα το πτυχίο. Μετά είπα: «Τώρα, Λένα, θα κάνεις αυτό που θέλεις». Κατέβηκα λοιπόν στην Αθήνα και εργάστηκα σε ένα δικηγορικό γραφείο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα εξ αποστάσεως μαθήματα σε μια ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας. Και κάπως έτσι με κέρδισε αυτό που από την αρχή ήθελα να κάνω!

Ξεκίνησα ως δημοσιογράφος κάνοντας ελεύθερο ρεπορτάζ για το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ Εκεί έμαθα πολλά!

Κυνηγούσα την είδηση στον δρόμο και ως γνήσια Θεσσαλονικιά, ήμουν πάντα στην τρίχα, ακόμα και εκεί που δεν έπρεπε!

Συνέχισα στο εξωτερικό δελτίο και εκεί κολύμπησα στα «βαθιά», όπως λέμε. Στην αρχή μου φαινόταν βουνό, μέχρι που βρήκα τα πατήματα μου.

Όταν είπα το πρώτο μου δελτίο, περίμενα πότε θα τελειώσει. Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις το άγχος που ένιωθα!

«Τρελαίνομαι» είναι το σωστό ρήμα για τη δουλειά μου και πάντα θέλω να γίνομαι καλύτερη σε αυτό που κάνω!

Αγχώνομαι πάρα πολύ. Αν και τις περισσότερες φορές δεν φαίνεται σε κάποιον τρίτο, μέσα μου όμως γίνεται «σεισμός»!

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να σταματήσω να ονειρεύομαι και να κουραστώ να «τρέχω» γι' αυτά που ονειρεύομαι!

Κάτι που εκνευρίζει τους αγαπημένους μου ανθρώπους είναι όταν με ρωτούν κάτι και απαντάω «ναι, θα δούμε». Καταλαβαίνουν αμέσως, αφού με γνωρίζουν πολύ καλά, ότι στην ουσία αυτό που εννοώ είναι άτι δεν θα γίνει ποτέ αυτό που με ρωτούν, αλλά αρνούμαι να το πω!

Είχα ανθρώπους που αγαπούσα όσο τίποτα και τους έχασα και τους δύο πολύ μικρή. Είναι σκληρό, νιώθεις ότι είναι άδικο, αλλά μετά αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή πολλές φορές είναι και σκληρή και άδικη.

Κυρίως γιατί ό χρόνος τρέχει, οι φίλοι σου και οι άνθρωποι γύρω σου έχουν μια κανονική ζωή, ενώ εσύ όχι... Σε καμία περίπτωση όμως δεν θέλεις αυτό να γίνει αντιληπτό!

Από τη μία λοιπόν ο θάλαμος του νοσοκομείου και από την άλλη η ζωή εκτός και κάπου στη μέση εγώ να προσπαθώ να τα ισορροπήσω. Κάποιες φορές το έκανα καλά, κάποιες άλλες τα έκανα θάλασσα...

Το πιο σκληρό είναι να λες «αντίο» χωρίς να το πεις, και μέσα σου να γνωρίζεις ότι τελικά είχες τόσα να πεις αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν! Αν μη τι άλλο, μεγαλώνεις απότομα. Και μετά προχωράς... Με λίγο βάρος παραπάνω, αλλά προχωράς σταθερά και στο τέλος ξέρεις να μετράς καλύτερα τον εαυτό σου.

Πηγή: Τηλέραμα