Μίλτος Πασχαλίδης: «Είμαι καταδικασμένος να είμαι αισιόδοξος. Είμαι πατέρας»

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης αναφέρθηκε επίσης στις τρεις γυναίκες της ζωής του και στα τραγούδια που έχει γράψει για εκείνες.

Πώς διαχειρίστηκες την παύση της πανδημίας;

Εγώ δεν έζησα στασιμότητα, γιατί κατά τη διάρκεια της καραντίνας έγραψα δύο δίσκους ένα "βιβλίο, σχεδίασα πράγματα και έμεινα με την οικογένεια μου. Ο χρόνος δεν είναι στάσιμος κυλά έτσι κι αλλιώς. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τον αξιοποιήσεις και να μην κάθεσαι μέσα και να κλαις τη μοίρα σου.

Βλέπεις πάντα το ποτήρι μισογεμάτο; Η αισιοδοξία είναι η κινητήριος δύναμη σου;

Είμαι καταδικασμένος να είμαι αισιόδοξος. Είμαι πατέρας δύο παιδιών! Αυτό με έχει καταδικάσει σε αισιοδοξία. Λεν δικαιούμαι να είμαι απαισιόδοξος. Εχω μια κόρη που τώρα μπαίνει στην εφηβεία και μια που είναι δύο ετών. Τα κορίτσια αγαπιούνται πάρα πολύ, είναι ερωτευμένες η μία με την άλλη.

Οταν είναι μαζί, όλο το υπόλοιπο σύμπαν γύρω τους εξαφανίζεται. Αυτό με χαροποιεί και με ευχαριστεί. Η διαφορά ηλικίας που έχουν δεν είναι και κάτι δραματικό. Είναι σε άλλες ανάγκες και φάσεις η καθεμία, αλλά αυτό μας κάνει πιο πολύ... ταξιτζήδες σε σχέση με τις δραστηριότητές τους.

Κατά τα άλλα, εγώ κάθομαι και τις παρατηρώ και είμαι δίπλα τους. Κοίταξε, τα παιδιά δεν είναι δικά μας, τα παιδιά είναι του εαυτού τους. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις κατά τη γνώμη μου το μέγιστο, είναι να είσαι δίπλα τους μην γκρεμοτσακιστούν και σπάσουν κάνα χέρι. Μπορείς να τους δείξεις πώς είναι η αγάπη. Κατά τα άλλα, δεν πιστεύω στις πολλές παρεμβάσεις στα παιδιά.

Δεν ξέρω για τα αγόρια, αλλά τα κορίτσια, από τη στιγμή που γεννιούνται, είναι απολύτως αποφασισμένα. Τα βλέπω και τα δύο, ξέρουν τι θέλουν. Απλά στην ηλικία που είναι η Χριστίνα, στα δύο της χρόνια, πρέπει να μάθω τη γλώσσα της. Αυτή έχει μια γλώσσα κι εγώ πάω να μάθω τι θέλει και τι εννοεί. Τα παιδιά είναι οι δάσκαλοί μας δεν είμαστε εμείς οι δάσκαλοί τους.

Η Χριστίνα είναι η μικρή σου κόρη;

Ναι, αλλά έχει αποφασίσει να τη λέμε Νίνα. Το «τρομακτικό» είναι ότι Νίνα φώναζαν τη μάνα μου, την Ευγενία, την οποία το μωρό δεν γνώρισέ. Αυτό που λένε «karma is a bitch».... Τη μεγάλη κόρη μου την έχουμε ονομάσει Ευγενία από τη μητέρα μου. Ετσι, και οι δύο κόρες μου έχουν το όνομα της μητέρας μου, η μία το βαφτιστικό της και η άλλη το υποκοριστικό της.

Πώς νιώθεις με τρεις γυναίκες στο σπίτι;

Χαρούμενος και τυχερός που στο σπίτι είμαι με τρία κορίτσια, τις κόρες μου και τη γυναίκα μου. Φέρνουν πολλή χαρά, νάζι, σκέρτσο. Βέβαια, αν έχουν και οι τρεις τις μαύρες τους δεν παλεύεται, αλλά βάζω τα γέλια και λύνονται τα μάγια.

Σε εμπνέουν;

Αποτελούν έμπνευση για εμένα, απλά θεωρώ ότι η έμπνευση είναι κάτι το υπερτιμημένο. Δεν περπατάς στον δρόμο και σου έρχεται μια κεραμίδα στο κεφάλι και λες «τι τρομερή ιδέα είναι αυτή». Θέλει και πολλή εργασία, θέλει να στρωθείς στη δουλειά και να αποτύχεις αρκετές φορές. Για κάθε τραγούδι που δημοσιεύτηκε και έγινε σχετικά γνωστό, υπάρχουν άλλα 10 που απέτυχαν.

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να γράψεις;

Εγώ δεν γράφω όταν συμβαίνουν τα πράγματα, γράφω με την ανάμνηση τους. Οταν συμβαίνουν, θέλω να τα ζω. Γράφω μετά είτε με την ανάμνηση του πόνου είτε με την ανάμνηση της χαράς. Οταν διψάς πίνεις νερό, δεν γράφεις «διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό». Αυτό το γράφεις αργότερα με την ανάμνηση της δίψας. Η δίψα είναι ένα αίσθημα και όταν διψάς δεν γράφεις τραγούδια, θέλεις μόνο να πιεις νερό.

Εχεις γράψει κάποιο τραγούδι για τις γυναίκες της ζωής σου;

Για τη γυναίκα μου έχω γράψει όλο τον δίσκο «Περσείδες». Ολα τα τραγούδια είναι για την αγάπη μας για τον ερωτά μας ο οποίος πήγε να στραβώσει. Τότε έγραψα 12 τραγούδια για την έννοια της απώλειας, που ευτυχώς τελικά δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά τα τραγούδια έμειναν.

Για τις κόρες μου έχω δημιουργήσει δύο τραγούδια που συμπτωματικά και τα δύο τα έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο οποίος έχει επίσης δύο κόρες και τα έχουμε βρει στο να γράφουμε για τα κορίτσια μας.

Στον τελευταίο δίσκο έχω γράψει το «Μόνο να γελάς» για τη Χριστίνα, ενώ το 2012 είχαμε γράψει ένα τραγούδι που λέγεται «Τα ρεμάλια», το οποίο το λέγαμε με τον Σάκη Μπουλά και τον Γιάννη Ζουγανέλη. Ενα γουστόζικο τραγουδάκι, που έχει πολλές μελωδίες για τα κορίτσια - δεν είναι ακριβώς γι' αυτά, αλλά βγαίνουν κάποιες μελωδίες που.. μου τις γεννούν τα παιδιά.

Πηγή:Real