Λένα Δροσάκη: «Αδυνατώ να το κατανοήσω. Δεν το χωράει ο νους μου»

Η ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για το πώς περνάει τις μέρες της, τι σχεδιάζει για το καλοκαίρι αλλά και για τον ρόλο της μητέρας.

Πώς περνάτε τις μέρες σας; Τι σχεδιάζετε για το καλοκαίρι;

«Με τον Αναστάση (σ.σ. είναι ο δύο ετών γιος της, που έχει αποκτήσει με τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη) έχω ξανανιώσει. Θα σας το πω ειλικρινά, όπως το αισθάνομαι.

Έχω πάντα αγωνία για όλα τα καινούργια πράγματα που κάνει εκείνος. Είναι σαν να τα κάνω εγώ. Ξεκινήσαμε να κάνουμε πισίνα και περιμένω την Τρίτη και την Παρασκευή με τόση χαρά, όπως όταν περιμέναμε να πάμε εκδρομή με το σχολείο, που το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμόμασταν. Αυτό το συναίσθημα έχω ξανά. Την αγωνία και τη χαρά. Έχω γίνει κι εγώ παιδί μαζί του».

Είστε μητέρα. Τώρα που μιλάμε υπάρχει ένα θέμα στην επικαιρότητα. Με το ντεκολτέ μιας -επίσης- μαμάς, της Χριστίνας Μπόμπα, που κατακρίθηκε ότι δεν είναι συμβατοί οι δύο ρόλοι, της γυναίκας που μπορεί να φοράει ό,τι θέλει και επιθυμεί και της μητέρας. Η θέση σας;

«Φοβερό δεν ήταν όλο αυτό; Να συζητάμε τα αυτονόητα; Είναι τρομακτικό για το 2022. Και μάλιστα τη στιγμή που έχουμε περάσει πανδημία, καραντίνες, οικονομική κρίση. Δεν μας έχει αγγίξει τίποτα από όλα αυτά, απλά αν θα φορέσει μια γυναίκα ένα ντεκολτέ ή όχι;».

Γιατί συμβαίνει αυτό;

«Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουμε τόσα προβλήματα, ατομικά, εσωτερικά θέματα άλυτα, που δεν μπορούμε ν' αντέξουμε τίποτα πια. Δεν μας βοηθάει όλο αυτό απολύτως σε τίποτα.

Και δεν είναι μόνο η κριτική που δέχτηκε για κάτι που δεν έπρεπε καθόλου να σχολιαστεί. Ήταν και το άλλο, η παρότρυνση του μην αναλώνεσαι, μην ασχολείσαι. Μη μιλάς. Αλήθεια τώρα; Τι εννοούν; Αφού εκτίθεσαι, πρέπει να τα δεχτείς;

Είναι δυνατόν; Αδυνατώ να το κατανοήσω. Δεν το χωράει ο νους μου και γι' αυτό δεν μπορώ και να το συζητήσω παραπάνω».

Είχαμε βέβαια και ακριβώς αντίθετα παραδείγματα: ανθρώπους να μιλούν, να βγαίνουν προς τα έξω, να καταγγέλλουν. Άντρες και γυναίκες. Γιατί τόσο καιρό κανείς δεν μιλούσε γι' αυτά; Τι άλλαξε;

«Έχουμε εκπαιδευτεί, είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, να νιώθουμε ένοχοι. Όποιος έχει βιώσει κάτι, να νιώθει εκείνος ενοχή. Γιατί δεν το είπε τότε; Γιατί δεν μπορεί να το πει καθόλου; Νομίζω ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε.

Το πρώτο μέλημα μας είναι να σταματήσουμε να έχουμε ενοχές. Πρέπει να το μάθουμε στα παιδιά μας, αλλά πρωτίστως στον εαυτό μας. Να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να μη νιώθουμε ενοχές.

Να σεβόμαστε και να εκτιμάμε τον εαυτό μας. Να μάθουμε ότι και αδύναμοι να είμαστε, δεν σημαίνει πως είμαστε εκμεταλλεύσιμοι, ότι μπορεί ο καθένας να μας κακοποιήσει, άκομψα και λεκτικά».

Πόσο εύκολο είναι αυτό ας πούμε στο επαγγελματικό πλαίσιο; «Απ' ό,τι φαίνεται, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν σπάει η ομερτά. Υπάρχει η συγκάλυψη. Η λογική του "εντάξει, μωρέ, κοίταξε τη δουλίτσα σου, μην τη χάσεις, μην τη χάσουμε"».

Πηγή:Τηλεθεατής