Νίκος Γαλανός: «Δεν μπορώ να δω την ταινία γιατί εκνευρίζομαι, κριτικάρω τα ρούχα που φορούσα»

Ο αγαπημένος ηθοποιός σε συνέντευξή του ανέφερε πώς ήταν η συνεργασία του με την Μπέτυ Λιβανού, πώς αισθάνετε όταν βλέπει την ταινία στην τηλεόραση και πώς τον αντιμετώπιζε ο κόσμος εκείνη την εποχή.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Μπέτυ Λιβανού;

Με την Μπετούλα ήταν η πρώτη μας συνεργασία. Ήμασταν και οι δυο φρέσκοι ηθοποιοί εκείνη την εποχή, είχαμε λίγο καιρό και οι δυο που είχαμε βγει στον χώρο. Ήταν ένα πολύ ωραίο κορίτσι και μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός και εξακολουθεί να είναι μέχρι και τώρα, σαν πιο ώριμη.

Τα πήγαμε πάρα πολύ καλά τότε και σε αυτό βοήθησε και η πολύ καλή ατμόσφαιρα που υπήρχε σε όλη την ταινία, γιατί τότε όταν κάναμε μια ταινία, τα γυρίσματα κρατούσαν τουλάχιστον ένα δίμηνο, περάσαμε δυο μήνες πανέμορφους.

Πώς αισθάνεστε όταν βλέπετε την ταινία «Η αμαρτία της ομορφιάς» στην τηλεόραση;

Δυστυχώς, γι’ αυτό και δεν την πολυβλέπω, μου βγαίνει μια διάθεση αυτοκριτικής. Δεν μπορώ να την δω γιατί εκνευρίζομαι, κριτικάρω τα ρούχα που φορούσα, τα μαλλιά μου, τον τρόπο με τον οποίο έπαιζα, τις λέξεις που θα έπρεπε να πω με άλλον τρόπο, γίνομαι ξαφνικά αρνητικός κριτής του εαυτού μου και δεν μπορώ να παρακολουθήσω την ταινία.

Υποδυθήκατε τον γιο της Τασσώς Καββαδία. Τι άνθρωπος ήταν;

Την λάτρεψα και με λάτρεψε, και μετά τα γυρίσματα της ταινίας συνεχίσαμε να κρατάμε επαφές και συνεργαστήκαμε έπειτα από αρκετά χρόνια και στο θέατρο μαζί, αλλά κάναμε και παρέα. Ακόμα έχω τα δυο σκουφιά που μου είχε φτιάξει, γιατί της άρεσε να πλέκει στα διαλείμματα των γυρισμάτων ή των παραστάσεων.

-Θωρείτε ότι τη σημάδεψε ο ρόλος της κακιάς στις ταινίες που έλαβε μέρος;

Ναι ισχύει αυτό, στις ταινίες οι ρόλοι της ήταν πάντα αυτοί της κακιάς πεθεράς, της κακιάς μαμάς.

Το κακό μερικές φορές ξεκινάει από τον σκηνοθέτη ή τον σεναριογράφο, που λένε ότι έχουν έναν χαρακτήρα που πρέπει να τον αποδώσει κάποιος ηθοποιός που να υποδυθεί τον κακό ή την κακιά, και, το μυαλό τους πάει αμέσως στο ποιος τον έκανε σε προηγούμενη ταινία με επιτυχία.

Στη συνέχεια όλο αυτό αποτυπώνεται και στη συνείδηση του κόσμου και εν συνεχεία υπάρχει σαν δεδομένο στο μυαλό τους, ότι ένας συγκεκριμένος ηθοποιός κάνει πάντα τον κακό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έτσι είναι σαν χαρακτήρας.

-Πώς σας αντιμετώπιζε ο κόσμος εκείνη την εποχή; Ζητούσε αυτόγραφα;

Εκείνα τα χρόνια υπήρχε από πλευράς κόσμου μια πιο αληθινή και πιο φανερή εκδήλωση αγάπης. Εμείς του τότε κινηματογράφου μέχρι το 1974-75 που τελείωσε και ο Φίνος επικοινωνούσαμε με τον θεατή που θαύμαζε έναν ηθοποιό με γράμματα. Κάποιες φορές απαντούσα, κάποιες φορές επειδή μπορεί να είχα δουλειά δεν το έκανα, γιατί μπορεί να είχα όλη την ημέρα γύρισμα και μετά παράσταση στο θέατρο, μαζευόντουσαν τα γράμματα και με έπιανε ένας πανικός.

Πηγή:Λοιπόν