Μαρίνα Τσιντικίδου: Η κηποτεχνική είναι το νέο της επάγγελμα

Πλέον, έχει γυρίσει οριστικά σελίδα στη ζωή της, έχει εγκαταλείψει τα φώτα της δημοσιότητας και σε πρόσφατη συνέντευξή της μίλησε για το νέο επάγγελμα της, την κηποτεχνική.

Είσαι μία όμορφη γυναίκα, που απολαμβάνει το τώρα και αγαπά τη ζωή και αυτό που κάνει.

Θα συμφωνήσω! Ωστόσο, καθώς δεν γίνεται να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένη, η ευτυχία είναι μεγάλη κουβέντα, μπορώ να πω πολύ συνειδητά ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου ασχολούμαι με πράγματα που μου αρέσουν και που γεμίζουν την ψυχή μου.

Το επαγγελματικό κεφάλαιο των τελευταίων χρόνων, που έχει αλλάξει εντελώς τη ζωή σου, έχει να κάνει με λουλούδια, χρώματα και χώμα. Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την διακόσμηση κήπων;

Όλα άρχισαν όταν συνεργάστηκα για πρώτη φορά με την ανθοκομική έκθεση Κηφισιάς παρουσιάζοντας τις προγραμματισμένες καθημερινές εκδηλώσεις. Έτσι ήρθα σε επαφή με ένα αντικείμενο που ήταν σα να μην υπήρχε μέχρι τότε και να το ανακάλυψα ξαφνικά.

Επέστρεψα στα παιδικά μου χρόνια, όταν εγώ και η γιαγιά μου σκαλίζαμε τον κήπο, ποτίζαμε και φυτεύαμε. Εκείνη τη χρονιά ανακάλυψα και τη σχολή στο κτήμα Συγγρού που παρέχει πτυχίο κηποτεχνίας.

Τα πρώτα που ρώτησα ήταν αν υπήρχε όριο ηλικίας για όσους ήθελαν να την παρακολουθήσουν και ποιο ήταν το κόστος των διδάκτρων. Στάθηκα πολύ τυχερή και τα δύο αφού η ηλικία δεν έπαιζε κανένα ρόλο και τα μαθήματα ήταν δωρεάν από το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα πολύ γρήγορα και αποφασιστικά.

Πριν από πόσα χρόνια άρχισε το νέο σου επαγγελματικό ταξίδι;

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με την κηποτεχνική ακόμα η οποία με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Είναι έρωτας για μένα.

Μάλιστα, αφενός για να κερδίσω μέχρι και αφετέρου γιατί δεν έχω άλλη επιλογή, όλο αυτό το διάστημα η ενασχόληση μου με κήπους είναι πολύ συμπυκνωμένη. Θέλω να ενημερώνουμε συνεχώς για τη δουλειά μου.

Ποια είναι ακριβώς η ειδικότητα σου;

Αυτή τη στιγμή την κάρτα μου αναγράφει «Σχεδιασμός κήπων – Σύμβουλος πρασίνου». Η δουλειά μου λειτουργεί σαν οξυγόνο για μένα. Πρόσφατα, μάλιστα, είχα μια εμπειρία για την οποία είμαι περήφανη.

Κατά τη διάρκεια της ανθοκομικής έκθεσης Κηφισιάς, συνεργάστηκα, στο πλαίσιο εκδηλώσεων, με έναν καταπληκτικό γεωπόνο και φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο κήπο, ένα παραμυθένιο μέρος, που αφορούσε την παιδική ανάμνηση.

Όλο αυτό έγινε με το σκεπτικό να έχουν τα παιδιά ένα κίνητρο να κλείσουν τα τάμπλετ και να καθίσουν στο μαξιλάρι διαβάζοντας βιβλία και ακούγοντας τα πουλάκια, το νερό και το θρόισμα των φύλλων.

Αγαπούσες τα λουλούδια από παιδί;

Όλοι αγαπάμε τα λουλούδια. Ο έρωτας μου είναι η επαφή με το χώμα, αν το πιστεύεις. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αυτό. Ευχαριστιέμαι να γυρίσω σπίτι και να είμαι λασπωμένη. Παλαιότερα που επέστρεφα με την ψεύτικη βλεφαρίδα, ίσως δεν ένιωθα τόσο χαρούμενη όσο τώρα.

Είναι εντυπωσιακό το οξύμωρο αυτό των δύο εικόνων που περιγράφει.

Ακριβώς η μία είναι το αντίθετο της άλλης.

Από τα λεγόμενα σου όμως είναι φανερό ότι νιώθεις ελευθερία με αυτό που κάνεις.

Πράγματι. Νιώθω ελευθερία και δημιουργική ευφορία γιατί είναι κάτι που ξεκινά από το τίποτα, εσύ του δίνεις ζωή, και μετά, σε συνεργασία με τον πελάτη, του αλλάζεις μορφή και το αποτέλεσμα κάνει χαρούμενους και τους μεν και τους δε.

Ξεκίνησες άμεσα και πλέον η κηποτεχνική είναι το επάγγελμα σου.

Αυτό είναι αλήθεια. Έχω ολοκληρώσει την εκπαίδευση μου, την πρακτική μου και όσες διαδικασίες απαιτούνται.

Υπήρξα πολύ τυχερή γιατί γνώρισα μία υπέροχη κυρία του χώρου που μου έμαθε τα μυστικά της δουλειάς και με μύησε στα επαγγελματικά μονοπάτια. Από τότε μέχρι και σήμερα έχω την χαρά να μοιράζομαι μαζί της μια ξεχωριστή φιλική σχέση.

Απέκτησα μία καινούρια φίλη στην ηλικία μου που είναι πολύ σημαντικό και τα πράγματα κυλούν μόνα τους.

Σε αναγνωρίζουν οι πελάτες σου;

Οι περισσότεροι με αναγνωρίζουν, άλλοι όμως όχι. Μου συνέβη μάλιστα ένα ενδεικτικό περιστατικό. Είχα ραντεβού με έναν γεωπόνο με τον οποίο θα συναντιόμασταν για πρώτη φορά.

Είχε ζητήσει από την συνεργάτιδά μου να αναλάβει μία δουλειά και εκείνη, επειδή δεν είχε χρόνο, την ανέθεσε σε μένα. Πήγα φορώντας τη μάσκα και τα γυαλιά μου και, καθώς ο προορισμός μας ήταν εκτός Αθήνας, κάποια στιγμή κάναμε μια στάση για να πιούμε καφέ.

Όταν έβγαλα τη μάσκα, σάστισε στην κυριολεξία και κατάλαβα από την αντίδραση του ότι με αναγνώρισε. Μέχρι να πάρει το θάρρος να με ρωτήσει, με κοίταζε, με ξανακοίταζε και ξαφνικά μου είπε «πες μου ότι δεν είμαι τρελός».

Ήταν πολύ αστείο γιατί ήξερα ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα βγάζαμε τις μάσκες και θα καταλάβαινε ποια είναι. Μάλιστα για να μην είναι προκατειλημμένος απέναντι μου, είχα ζητήσει από την φίλη μου να μην το πει ποια είμαι, αλλά να του αναφέρει απλώς το όνομα μου.

Πηγή:Hello