Δημήτρης Γιώτης: «Υπήρξα πάρα πολύ τυχερός που συνάντησα, έπαιξα, έμαθα και έζησα την Αλίκη»

Ο ίδιος σε συνέντευξή του μίλησε για τις συνεργασίες του με μεγαθήρια του ελληνικού θεάτρου και όσα θυμάται από εκείνους.

Έχεις συνεργαστεί με μεγαθήρια του ελληνικού θεάτρου, όπως με τον Νίκο Κούρκουλο. Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνον;

Ο Κούρκουλος που ανέφερες, ήταν τόσο σπουδαίος, τόσο γενναιόδωρος, ντόμπρος και τι να πω... εκείνος με έπεισε να κάνω παιδί.... το εννοώ.

Στην τρίτη κουβέντα, συμφωνία καλλιτεχνική και οικονομική και ενώ παρόμοια συζήτηση είχαμε κάνει και στις άλλες προσωπικές συναντήσεις, μου είπε «Τι έγινε, το έβαλες μπρος;», εγώ να «αντιστέκομαι» του τύπου «Εδώ έχουμε την αγωνία σεζόν με σεζόν τι γίνεται και τι μας ξημερώνει, είναι καιρός για γεννητούρια;» και εκείνος μου είπε «Ό,τι καριέρα και να κάνεις, και τον Άμλετ να παίξεις και τον Οιδίποδα, αυτό θα σε πάρει στο τέλος της μέρας αγκαλιά και θα σου πει καληνύχτα μπαμπά» μου ξεκλείδωσε έναν ολόκληρο κόσμο και είδα την πραγματική ευτυχία.

Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι, εγώ ηθοποιός του Εθνικού σε περιοδεία, στον γάμο της Μαριλένας Παναγιωτοπούλου στη Μύκονο, η Τζωρτζίνα συνέλαβε τον Γιάννη!

Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη δούλεψες στην τελευταία της παράσταση «Η μελωδία της ευτυχίας». Πώς βίωνε την αρρώστια της; Σας είχε εκμυστηρευτεί κάτι;

Υπήρξα πάρα πολύ τυχερός που τη συνάντησα, έπαιξα, έμαθα, μοιράστηκα και έζησα την Αλίκη.

Η αλήθεια είναι ότι το θέμα της υγείας της μας βρήκε όλους ξαφνικά... Είχε έντονους πόνους και πρηξίματα στην κοιλιακή χώρα και ενώ είχαμε σχεδόν όλοι πάθει τροφική δηλητηρίαση εκτός από τη Μάρθα Βούρτση και το Νίκο Γαλανό, της έλεγα στην κουίντα, μιας και είχαμε κοινές σκηνές, ότι ας πάει στο νοσοκομείο για μια εξέταση και τον καθιερωμένο ορό που μου είχαν βάλει και σε μένα μια νύχτα τροφικής δηλητηρίασης μα διαισθανόταν ότι κάτι άλλο ήταν και μου έδειχνε την πρησμένη κοιλίτσα της.

Παρόλα αυτά ακούραστη, τρεισήμισι ώρες παράσταση με Τετάρτη και Σαββατοκύριακο διπλές, μπαίναμε στις τέσσερις το απόγευμα και βγαίναμε στη μία τα μεσάνυχτα και μετά ταβερνάκια και ξενύχτια...

Ξημερώματα Παρασκευής χτυπάει το τηλέφωνο και μαθαίνω ότι κατεβαίνει η παράσταση την Κυριακή. Την Κυριακή που τελειώναμε κλαίγαμε επί σκηνής.... Σε μια σκηνή μπαίνει ο Νίκος (Γαλανός) και λέει «Μα γιατί κλαίτε».... και για να το σώσουμε... «Γιατί μας λείψατε»...

Εκείνο το βράδυ πήγαμε για το τελευταίο δείπνο, όλοι μαγκωμένοι κι εκείνη με κέφι και μια ζωντάνια αστείρευτη... Για την ιστορία έχω μια φωτογραφία από εκείνη τη βραδιά εκείνη μια κούκλα, εγώ σα μαραμένη ρέγγα. Πραγματικά ευγνώμων για όσα έζησα κοντά της.

Πηγή:ΕΓΩ