Ιωάννης Παπαζήσης για ελληνικό #Metoo: «Όταν μιλάμε στο θέατρο βλέπουμε ότι όλοι το ήξεραν»

Είχαν προηγηθεί άλλες δύο ταινίες, ενώ έκτοτε ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και το θέατρο εναλλάσσονται στην καριέρα του.

Άλλοτε παίρνει αποστάσεις από αυτό που ονομάζουμε «μικρή οθόνη» και άλλοτε μπαίνει δυναμικά αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα. Αδυνατεί να επιλέξει ανάμεσα στα είδη της τέχνης του, παρόλο που η καρδιά του είναι αφιερωμένη στο εκράν.

Ένας κινηματογραφικός ήρωας

«Δεν υπάρχει λόγος να επιλέξω ανάμεσα σε τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο γιατί και τα τρία μού προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Έχοντας πλέον όμως στην πλάτη μου περίπου είκοσι χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, θα σου πω ότι οι τρεις αυτές μορφές Τέχνης δεν είναι για πάντα.

Εγώ τουλάχιστον ως καλλιτέχνης ανά περιόδους έχω άλλες ανάγκες. Υπήρξε μια περίοδος που είχα μεγάλη ανάγκη να στραφώ και να αφοσιωθώ στο θέατρο. Η αλήθεια όμως είναι πως είμαι παιδί του σινεμά. Πάντα το επέλεγα.

Επέλεξα να ξεκινήσω κάνοντας μόνο σινεμά. Στη δική μου ιστορία ζωής το σινεμά υπάρχει από πολύ μικρή ηλικία. Μεγάλωσα στη Δράμα, όπου ο παππούς μου είχε ένα περίπτερο έξω από τον κινηματογράφο που γινόταν το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Από μικρός λοιπόν υπήρχε στο DNA μου.

Είναι για εμένα μια παιδική εικόνα και μια συνήθεια χωρίς επιλογή. Νομίζω ότι αγαπώ περισσότερο να βλέπω σινεμά παρά να παίζω. Είναι μέσα στις δυο-τρεις μεγάλες απολαύσεις που έχω στη ζωή μου. Επίσης, θέλω να σου πω ότι δεν μπορώ να απολαύσω μια ταινία βλέποντάς την στο πρόγραμμα της τηλεόρασης.

Συχνά οι φίλοι μου γελάνε μαζί μου γιατί μέχρι πρόσφατα ήμουν άνθρωπος του DVD. Δηλαδή, επισκεπτόμουν βιντεοκλάμπ για να παίρνω ταινίες. Είμαι κλασικός σε αυτά. Βέβαια πλέον δεν βρίσκω εύκολα βιντεοκλάμπ…».

Το #Metoo και η επόμενη μέρα

Το φετινό καλοκαίρι τον βρίσκει να έχει μόλις τελειώσει τα γυρίσματα της σειράς Ψέματα του Αlpha, ενώ από αρχές Ιουλίου ξεκινάει περιοδεία με τον Προμηθέα Δεσμώτη, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη.

Το θέατρο άλλωστε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της δουλειάς του. Παρακολουθώντας όσα έχουν διαδραματιστεί τα τελευταία χρόνια, το κίνημα #MeToo αλλά και τις δίκες που βρίσκονται σε εξέλιξη, ο Ιωάννης Παπαζήσης έχει μια ξεκάθαρη άποψη, την οποία δεν διστάζει να εκφράσει:

«Η μεγάλη φοβία που είχα στη ζωή μου ήταν ότι δεν θα γίνει αυτό όσο ζω εγώ. Ήταν δηλαδή ξεκάθαρο ότι σε κάποια φάση θα γινόταν και αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι είναι για καλό. Παραμένω ενεργός θεατής για να δω την εξέλιξή του. Γιατί αυτό είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο.

Δεν θα ήθελα η επόμενη μέρα να βρει τον κόσμο με ριζωμένο φόβο. Αν θα μπορούσε να κερδίσει κάτι από όλο αυτό ο άνθρωπος, είναι να συνειδητοποιήσει ότι περνάμε σε μια νέα εποχή και ότι όλα αυτά δεν γίνονται εκδικητικά απέναντι σε κάποιους ανθρώπους αλλά γιατί αυτό είναι το σωστό».

Ρωτήθηκε αν αποδέχεται τη φράση «πέσαμε από τα σύννεφα» ορισμένων συναδέλφων του και απάντησε: «Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές. Υπάρχει από τη μια η άποψη των συναδέλφων μου στα media και από την άλλη η άποψή τους στα καφέ του θεάτρου.

Πρόκειται για δύο διαφορετικές απόψεις. Ανοίγω τις ειδήσεις και ακούω κάποιους να λένε ότι έπεσαν από τα σύννεφα. Όταν όμως μιλάμε μεταξύ μας στο θέατρο, βλέπουμε ότι όλοι τα ήξεραν και δεν έχει πέσει κανείς από τα σύννεφα.

Εγώ θεωρώ ότι παραμένω ίδιος και στα media και στα cafés του θεάτρου. Δεν έχω πέσει από τα σύννεφα και δεν θα πέσω γενικότερα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τις περιπτώσεις δύο-τριών ανθρώπων.

Για παράδειγμα, πριν από μερικές ημέρες βγήκε η καταπληκτική συνάδελφός μου Γιούλικα Σκαφιδά και μίλησε για έναν ξυλοδαρμό που υπέστη. Αυτό λοιπόν που θέλω να πω είναι ότι δεν πέφτω από τα σύννεφα πλέον με την ανθρώπινη φύση.

Όλα αυτά είναι γύρω μας και καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να καταπολεμηθεί και να τελειώσει αυτό το πράγμα. Θα με φόβιζε, ας πούμε, το να μην έβγαινε η Γιούλικα να το καταγγείλει στο σήμερα».

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς από τα πρώτα ακόμη λεπτά της κουβέντας μαζί του πως είναι μια ευγενική φύση. «Με θυμώνει η αγένεια. Αν με ρωτάς τι μπορεί να μου διαλύσει την καθημερινότητα και να με κάνει άλλο άνθρωπο, είναι οι ακραίες συμπεριφορές, κυρίως απέναντι σε ανθρώπους αδύναμους.

Μου είναι τρομερά δύσκολο να το διαχειριστώ. Ζούμε σε μια πόλη που είναι στα κόκκινα. Θεωρώ ότι δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που λέει ότι ο κόσμος τρελάθηκε. Ο κόσμος λοιπόν πραγματικά τρελάθηκε.

Το βλέπουμε παντού. Βλέπεις το άδικο μπροστά σου και φοβάσαι να μιλήσεις. Εμένα μου έχουν τύχει τρελά περιστατικά. Για παράδειγμα, πρόσφατα είδα έναν κύριο να σταματάει μια γυναίκα στον δρόμο και να μαλώνουν. Ενώ εκείνη προσπαθούσε να του μιλήσει, εκείνος της έριξε μπουνιά. Ο κόσμος έχει ξεφύγει και όλο αυτό μπορεί να με βγάλει από τα ρούχα μου».

Πηγή:OΚ