Μάρω Κοντού: «Σήμερα θα με δεις να φοράω ένα μπλουζάκι από τα κινέζικα και ένα σανδάλι από τη λαϊκή»

H αγαπημένη ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για την οικογένεια της, για τα όνειρα της, για όσα της λείπουν, και για το αν της έχει ανάγκη από μια συντροφικότητα.

Σήμερα ποια είναι τα όνειρά σας;

Δεν κάνω όνειρα για το μέλλον. Αφήνω τα πράγματα να έρχονται. Νομίζω ότι ποτέ δεν έκανα όνειρα και σχέδια, ακόμη και όταν ήμουν νέα. Ίσως ήμουν τυχερή και τα πράγματα έρχονταν από μόνα τους πάνω μου.

Ωστόσο, όσα προέκυψαν στη ζωή σας τα είχατε φανταστεί με κάποιον τρόπο ή στην περίπτωσή σας η πραγματικότητα ξεπέρασε κατά πολύ τη φαντασία;

Δεν τα είχα φανταστεί γιατί για αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα. Εγώ χορεύτρια ήθελα να γίνω. Είχα τελειώσει την Κρατική Σχολή Χορού και είχα πάρει υποτροφία για τη Γερμανία.

Δεν μπόρεσα όμως να πάω για οικονομικούς λόγους, παρότι έπρεπε να πληρώνω μόνο το ενοίκιο και την τροφή μου. Το μεγάλο μου όνειρο λοιπόν ήταν ο χορός και αναγκάστηκα να προσγειωθώ όταν άρχισαν οι προτάσεις για θέατρο και σινεμά.

Στο σπίτι σας χορεύετε;

Χορεύω συνέχεια ό,τι παίζει το ραδιόφωνο. Το κάνω και για γυμναστική. Ξυπόλυτη πάνω στο χαλί.

Είπατε πως δεν σπουδάσατε χορό στο εξωτερικό για οικονομικούς λόγους, παρότι είχατε πάρει υποτροφία. Ήταν τόσο δύσκολα τα οικονομικά της οικογένειας;

Ναι, θυμάμαι τη μητέρα μου να λέει «θα πας να δουλέψεις, όπως δουλεύω και εγώ και η αδελφή σου. Δεν έχουμε λεφτά για τέτοια… Χορεύτρια! Μέχρι πότε θα είσαι χορεύτρια;

Μέχρι τα 30-32 σου; Μετά τι θα κάνεις;». Δεν έχω πια το πάθος που είχα τότε για τον χορό αλλά θέλω να σου πω ότι το θέατρο στη διάρκεια το αγάπησα. Δεν ήταν μέσα στα όνειρά μου.

Η οικογένειά σας με τι ασχολούνταν;

Η μητέρα μου ήταν υπάλληλος στο υπουργείο Παιδείας και η αδελφή μου υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα. Πατέρας δεν υπήρχε, τον έχασα όταν ήμουν 2 ετών. Δεν τον θυμάμαι καν.

Η μητέρα σας ξαναπαντρεύτηκε;

Ξαναπαντρεύτηκε και ξαναχήρεψε. Ο δεύτερος άντρας της ήταν ναυτικός και στην Απελευθέρωση βουλιάξαν το καράβι οι Γερμανοί…

Πόσα χρόνια καριέρας μετράτε στο θέατρο;

Εξήντα χρόνια! Νομίζω ότι είναι και λίγο παραπάνω, το ’59 βγήκα στο θέατρο.

Μεγάλες απαιτήσεις, από αυτές που έχουν συνήθως οι μεγάλες πρωταγωνίστριες, είχατε;

Ποτέ δεν είχα απαιτήσεις, ήμουν ένας καλός στρατιώτης για αυτό που έπρεπε να κάνω – είτε στο σινεμά είτε στο θέατρο. Επίσης, ήμουν πάντα ευχαριστημένη, καθώς κατά 90% οι επιλογές ήταν δικές μου. Αυτό ήθελα, αυτό έκανα.

Για προσωπική ζωή υπήρχε χρόνος; Γιατί μπορεί να γυρίζατε συγχρόνως δυο και τρεις ταινίες.

Παράλληλα τα έκανα όλα. Δεν άφησα την προσωπική μου ζωή. Παντρεύτηκα δύο φορές και έζησα και δυο-τρεις μεγάλους έρωτες. Άμα είσαι νέος, τα προλαβαίνεις όλα!

Άρα αυτό που λένε ότι κάθε άνθρωπος έχει στη ζωή του δυο τρεις μεγάλους έρωτες και όχι παραπάνω ισχύει, έτσι;

Νομίζω πως ισχύει. Όποιος λέει «είχα παραπάνω» είναι υπερβολικός.

Αν μπορούσατε να επιστρέψετε σε εκείνα τα χρόνια της νεότητας, τι θα θέλατε να ξαναζήσετε;

Νομίζω ότι η καλύτερή μου φάση ήταν όταν ήμουν 35-45 χρόνων. Τότε όλα ήταν στην ακμή τους. Και οι αγάπες και οι έρωτες και το θέατρο και το σινεμά. Όλα!

Είστε από τις γυναίκες που περισσότερο αγαπήσατε ή αγαπηθήκατε;

Και τα δύο. Και αγάπησα και αγαπήθηκα. Σίγουρα! Τα πιάνεις αυτά στον αέρα, τα καταλαβαίνεις.

Σήμερα έχετε ανάγκη από μια συντροφικότητα;

Σήμερα δεν θέλω σύντροφο. Αισθάνομαι ότι τα έχω ζήσει όλα πολύ ωραία, δεν θέλω να συμβιβαστώ για να έχω έναν σύντροφο. Με τίποτα! Περνάω υπέροχα μόνη μου, έχω πολλά ενδιαφέροντα, ωραίες φιλίες, τα ταξιδάκια μου…

Δεν σας λείπει τίποτα;

Πήγα αυθόρμητα να πω «θα ήθελα να έχω περισσότερα χρήματα», αλλά επειδή πρόσφατα άκουσα το θέμα με την περιουσία του Τράγκα αναρωτιέμαι: «Τόσες ράβδοι χρυσού; Τόσα σπίτια σε όλο τον κόσμο;

Πώς τα ζεις τώρα, κύριε Τράγκα μου;». Ο μεγαλύτερος πλούτος είναι να έχεις υγεία. Τίποτα δεν μου λείπει λοιπόν, γιατί και την υγεία μου την έχω και δουλεύω και δεν χρωστάω πουθενά. Έχω ένα ωραιότατο σπιτάκι και μου αρκεί.

Με τόσα χρόνια δουλειάς αποκτήσατε μόνο ένα σπίτι;

Μόνο ένα σπίτι, βέβαια! Με τα χρήματα δεν τα είχα ποτέ καλά.

Πού τα ξοδεύατε συνήθως;

Και στους άλλους και στον εαυτό μου. Σε ρούχα και παπούτσια. Μου άρεσαν τα ωραία πράγματα. Όχι πια όμως. Σήμερα θα με δεις να φοράω ένα μπλουζάκι από τα κινέζικα και ένα σανδάλι από τη λαϊκή. Εντάξει, μια φορά στο τόσο θα πάρω και ένα ακριβό ρούχο.

Πηγή:ΟΚ