Γιάννης Μπέζος: «Είμαι στον κόσμο μου. Είμαι αλλού. Έχω άλλες αγωνίες»

Ο αγαπημένος ηθοποιός σε συνέντευξή του μίλησε για το θάρρος της γνώμης του και για τις αγωνίες που έχει.

Έχετε το θάρρος της γνώμης σας. Δίνετε την εντύπωση πως πάντα λέτε αυτό που σκέφτεστε.

Ναι, αλλά σε πράγματα που πρέπει να τοποθετηθώ. Ξέρετε, η αλήθεια είναι πολύ σχετικό πράγμα και εξαρτάται και από το πώς θα την εκφράσεις, κάθε φορά. Αν πρόκειται για μία στάση ζωής ή για τη δουλειά μας, πρέπει να μιλάμε σοβαρά και να μη δουλευόμαστε μεταξύ μας.

Αυτό το συνηθίζουμε στον χώρο μας, δουλευόμαστε μεταξύ μας. Και εμείς, και εσείς, και όλοι μαζί. Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε κάπου αλλού, ενώ όλοι γνωρίζουμε τα προβλήματα, τις αδυναμίες και τα προτερήματά μας. Λείπει το να «μιλάμε» με πράξεις. Δεν εννοώ να βγαίνουμε να μιλάμε σε συνεντεύξεις και να κατηγορούμε, το θάρρος χρειάζεται στη σκηνή.

Πολύ σοφά όλα αυτά, αλλά έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με την εποχή της εικόνας. Πόσο άβολα αισθάνεστε με αυτό;

Καθόλου. Είμαι στον κόσμο μου. Είμαι αλλού, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Οι άνθρωποι που επικοινωνώ είναι ελάχιστοι, τους επιλέγω εγώ και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στο τι γίνεται παραέξω. Με απασχολεί αλλά δεν με επηρεάζει, δεν χαρακτηρίζει την ημέρα μου. Έχω άλλες αγωνίες.

Καν εδώ που τα λέμε -επειδή είμαι πολύ μεγαλύτερός σας- πάντα υπήρχαν αυτά. Μην κοιτάτε που τώρα είναι πιο διαδεδομένα λόγω διαδικτύου. Παρακολουθώ τα θέματα του σχολικού εκφοβισμού. Ξέρετε τι bullying γινόταν επί των ημερών μας. Τρελοκομείο. Εζησα σε λαϊκή γειτονιά. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα αποδεχθούμε όσα γίνονται σήμερα.

Οι αγωνίες, που αναφέρατε, ποιες είναι;

Μία προσωπική μου αγωνία είναι το «πλούσιος» μπορώ να γίνω, πετώντας τα πάντα από πάνω μου, κρατώντας τα ελάχιστα. Θέλω να περνάω καλά, με αξιοπρέπεια και όχι με μιζέρια, δεν με ενδιαφέρει τίποτα από τα γύρω γύρω.

Αυτό που επιθυμώ βαθιά, είναι όσο περνούν τα χρόνια να είμαι τόσο «πλούσιος» μέσα μου, που να μη χρειάζομαι τίποτα από όσα κάνουν θόρυβο, να είμαι κοντά στην ουσία.

Είσαστε κοντά;

Προσπαθώ. Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, ι είναι και κάτι που δεν το αισθάνεσαι, αλλά δεν παύει επίσης να σε ανησυχεί. Τελευταία, πάντως, πράγματα που με ενοχλούσαν ή τα αναζητούσα, τα αναζητώ πλέον ούτε με ενοχλούν.

Για παράδειγμα η βλακεία των ανθρώπων. Έχει πάψει να με ενοχλεί γιατί είναι ανίκητη. Με ενοχλούσε πάρα πολύ το δήθεν. Συνεχίζει να με ενοχλεί, αλλά λιγότερο.

Γιατί ξέρω ότι είναι δίπλα μου και αν θέλω εγώ να το ακυρώσω αυτό, θα πρέπει να κάνω τη δουλειά μου καλύτερα. Το δήθεν δεν θα φύγει, είναι δεδομένο, στη δουλειά τη δική μας δε. είναι κυρίαρχο. Είναι όλα δήθεν.

Πηγή:Esquire