Σοφία Παυλίδου: Η ξαφνική επιτυχία και η απογοήτευση: «Ο κόσμος άρχισε να με βρίζει στο δρόμο»

Αμέσως μετά το τέλος των σπουδών της, το 1997, ανέβηκε στην Αθήνα.

«Η οικογένειά μου αγαπούσε πολύ το θέατρο, οπότε πηγαίναμε σε πολλές παραστάσεις. Επίσης, ο μπαμπάς μου ήταν τενόρος σε χορωδία και τραγουδούσαμε πολύ στο σπίτι. Ο παππούς μου, από την άλλη, τον οποίο δεν πρόλαβα να γνωρίσω γιατί σκοτώθηκε σε τροχαίο, ήταν σε μπουλούκια, στα οποία κάποιες φορές ακολουθούσε και ο πατέρας μου.

Υπήρχε λοιπόν μια καλλιτεχνική φλέβα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι με ώθησε στο θέατρο και η μοναξιά που βίωνα ως παιδί. Μπορεί να ανήκα σε μια πενταμελή οικογένεια αλλά με τα αδέλφια μου είχαμε πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας, οπότε στο σπίτι μεγάλωνα σαν να είμαι μόνη.

Ήταν λοιπόν μια ανάγκη να εκφραστώ. Ακολούθησα το όνειρό μου και μπορώ να πω ότι ήρθαν καλά τα πράγματα. Όχι ότι δεν έχω κάνει λάθος επιλογές στην καριέρα μου. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα φιλόδοξη. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω οικογένεια, έδωσα περισσότερη βαρύτητα εκεί και δεν το μετανιώνω» εξομολογείται.

Η τηλεοπτική Μάγδα στο Θα βρεις το δάσκαλό σου στον ΑΝΤ1 την καθιέρωσε στο κοινό. «Είχα κάνει τηλεόραση και πριν από τον ρόλο της Μάγδας. Στη συγκεκριμένη σειρά όμως ο κόσμος ταυτίστηκε πολύ με όλους τους ρόλους.

Η αλήθεια είναι πως η αναγνωρισιμότητα ήταν απότομη. Σκέψου ότι ο κόσμος ξεκίνησε να με βρίζει στον δρόμο. Έπαιζα τότε, θυμάμαι, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Μια ημέρα λοιπόν τελείωσε η παράσταση και καθώς κατευθυνόμουν προς το αυτοκίνητο με έπιασε μια κυρία και άρχισε να με βρίζει.

Με λέξεις που δεν θα σου πω αυτή τη στιγμή. Κάποια στιγμή κατάλαβα από αυτά που έλεγε ότι μιλάει για τη Μάγδα. Σοκαρίστηκα αλλά από την άλλη αυτή είναι η επιτυχία. Θέλεις να ταυτιστεί ο άλλος με τον ρόλο σου και να τον αγαπήσει.

Περνώντας τα χρόνια και έπειτα από αρκετές τηλεοπτικές σειρές, θεωρώ παράσημό μου που κατάφερα να μείνω στη συνείδηση του κόσμου έστω και με έναν ρόλο. Στην αρχή βέβαια υπήρχε ένας εγκλωβισμός. Τουλάχιστον για δύο χρόνια το τηλέφωνο χτυπούσε για να κάνω την κακιά.

Για αυτό τον λόγο απείχα από την τηλεόραση. Δεν ήθελα να το κάνω και αισθανόμουν ότι και τα παιδιά μου δεν ήθελαν. Σκέψου ότι μέχρι και στο περίπτερο όταν πήγαινα και με έβλεπε μπροστά του ο περιπτεράς, τρόμαζε. Ζητούσα αυτό που ήθελα, έριχνα και ένα χαμόγελο και μου έλεγε “α, τελικά είσαι καλή!”».

Πηγή:ΟΚ