Νάσια Μάτσα: Το modeling, η δημοσιογραφία και η συνεργασία με τη Vogue

Το μοντέλο με την αρχαιοελληνική ομορφιά, μίλησε για το πώς μεγάλωσε, για τη δημοσιογραφία και για τη συνεργασία της με τη Vogue.

Δεν ήταν το παιδικό σου όνειρο να γίνεις μοντέλο, όπως ακούμε συχνά από άλλα κορίτσια. Πώς μεγάλωσες;

Μου άρεσε πάντα η μόδα, αλλά την παρακολουθούσα σαν μια μορφή τέχνης. Μεγάλωσα στο Μαρούσι, σε ένα σπίτι μεσαίας τάξης, με πολύ ωραία ερεθίσματα. Η μητέρα μου είναι από τα Εξάρχεια και ο πατέρας μου πρόσφυγας από τα Κατεχόμενα.

Η μητέρα μου ως γραφίστρια ήταν πάντα μέσα στην τέχνη και τα περιοδικά. Αν σκεφτώ τον εαυτό μου μικρή, με θυμάμαι πάντα σε εκθέσεις, σε μουσεία, σε γκαλερί, να διαβάζω περιοδικά, να αναζητώ ξένο Τύπο στην εφηβεία. Έχω μεγαλώσει χαζεύοντας τις φωτογραφήσεις μόδας στα περιοδικά της εποχής.

Τώρα συνειδητοποιώ ότι ήταν κάτι σαν προετοιμασία όλο αυτό, γιατί και μεγαλώνοντας, όταν έφτασα να κάνω αυτή τη δουλειά, δεν ένιωθα ότι μπήκα στο χώρο που ονειρευόμουν από παιδί Το ένιωθα απλώς σαν μια φυσική εξέλιξη γιατί αυτά ήταν τα ερεθίσματά μου, προς τα εκεί κοιτούσα πάντα, οπότε προς τα εκεί πήγα.

Τώρα που αυτό που έβλεπες στα περιοδικά έγινε η πραγματικότητά σου το απομυθοποίησες;

Ίσα ίσα! Γιατί δεν το βλέπω ότι απλώς είμαι μοντέλο και ποζάρω. Αντιλαμβάνομαι τη μόδα σαν τέχνη -που είναι- και χαίρομαι να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους που παράγουν μόδα, αισθητική και διαφορετικά trends ανάλογα με την εποχή.

Γιατί πιστεύει ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι οίκοι και οι φωτογράφοι σε επιλέγουν για τόσο σημαντικές δουλειές; Τι σου λένε συνήθως ότι ξεχωρίζουν σε σένα;

Νομίζω πως έχει να κάνει με την αντίληψή μου, γιατί δίνω περισσότερα απ’ αυτά που ζητούν, προσπαθώ να κατανοώ το κάθε concept και κάνω πάντα κάτι περισσότερο. Και όχι με την εγωκεντρική έννοια, δεν το κάνω για να φανώ εγώ.

Δίνω άλλη βάση δεν μένω στο «εγώ», γιατί είναι τέχνη όπως είπα και πριν. Νομίζω πως επειδή είμαι δημοσιογράφος βλέπω το modelling από την πιο business-πλευρά. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι το modelling είναι σαν να έχεις μια μικρή επιχείρηση.

Πρέπει να κλείνεις deals, να μιλήσεις με τα πρακτορεία, να δουλεύεις σε όλο τον κόσμο. Οφείλεις να γνωρίζεις την αγορά και τον ανταγωνισμό, όπως και ό,τι καινούργιο βγαίνει. Είναι σαν να διευθύνεις μια επιχείρηση.

Συνεχίζει να εργάζεσαι και ως δημοσιογράφος. Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τη Vogue;

Το 2020 είχα μια συνεργασία με το Vogue Global Network, την εταιρεία που διευθύνει και τους 27 τίτλους της Vogue. Ήμουν στο creative κομμάτι των social media, όπου κάναμε brainstorming καινούργιες ιδέες για social, από δημιουργία φίλτρων μέχρι συνεργασίες με σχεδιαστές όπου μέσω stories δείχναμε το backstage των fashion shows τους.

Εκεί είχα την ευκαιρία να γράψω και ένα άρθρο σχετικά με το πώς τα social επηρεάζουν το mental health άρθρο μεταφράστηκε σε εφτά τίτλους της Vogue, σε Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ταϊλάνδη, Ρωσία, Ιταλία και Ελλάδα.

Ύστερα συνέχισα τη συνεργασία μου με τη Βρετανική Vogue, αλλά με τη δεύτερη δουλειά για τον οίκο Balenciaga αφοσιώθηκα στο modelling. Πλέον δε προλαβαίνω να ασχοληθώ και με τη δημοσιογραφία.

Μιλάς τόσο cool για τα μεγαλύτερα brands του πλανήτη. Τι ξεχωρίζεις απ' όλες αυτές τις συνεργασίες;

Είναι μεγάλη μου τιμή, ειλικρινά. Και μόνο ότι έχω βρεθεί στο ίδιους χώρους με τον Demna από την Balenciaga και ομάδες που δουλεύουν για οίκους όπως Prada και Burberry μού φαίνεται ονειρικό, είμαι παρά πολύ ευγνώμων.

Προσπαθώ να παρατηρώ τα πάντα σε αυτές τις δουλειές και να μαθαίνω ό,τι μπορώ απ’ όλους- από τον art director μέχρι και τους βοηθούς. Ξεχωρίζω τη δεύτερη συνεργασία μου με τον οίκο Balenciaga οπού γινόντουσαν φωτογραφήσεις σε διάφορα στούντιο διαφορετικά set ups.

Ένα στούντιο ήταν πoυ έμπαινες μόνος σου και γύρω σου υπήρχαν 1.000 κάμερες περιμετρικά σε 360 μοίρες. Ρώτησα κάποιον που δουλεύε για τον οίκο τι κάνουμε ακριβώς γιατί αυτό ξέφευγε από τα όρια της κανονικής φωτογράφησης/fashion show.

Μου είπε «μην το συζητήσεις με κανέναν, αλλά το show της Balenciaga δεν θα είναι fashion show αλλά βιντεοπαιχνίδι και σας κάνουν μετρήσεις για να μετατρέψουν όλα τα μοντέλα σε avatars βιντεοπαιχνιδιού».

Κομμάτι της δουλειάς σου είναι σίγουρα και η απόρριψη. Συμφιλιώνεται κανείς εύκολα με αυτό;

Η απόρριψη στο χώρο μου είναι δεδομένη πια για εμένα, είναι μέρος της δουλειάς. Δεν κάνουν όλες οι δουλειές για όλους. Χτυπάς πόρτες και κάποια θα ανοίξει. Στην πορεία το συνηθίζεις. Όταν καταλάβεις ότι έτσι λειτουργεί ο χώρος δεν το παίρνεις σοβαρά και το ξεπερνάς. Είναι απλώς δουλειά!

Τι ρόλο μπορεί να έχει η μόδα στη μεταφεμινιστική εποχή που διανύουμε; Γίνονται διακρίσεις λόγω φύλου στο χώρο σου;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια γυναίκα που δεν έχει αντιμετωπίσει σεξισμό σε οποιονδήποτε χώρο, εκτός αν εθελοτυφλεί Γι’ αυτό μιλάμε για φεμινισμό και πώς μπορούμε να αλλάξουμε ως κοινωνία. Είναι δουλειά που πρέπει να γίνει σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε συνολικό.

Έχοντας δουλέψει στη δημοσιογραφία και στη μόδα, θα έλεγα ότι προσωπικά έχω συναντήσει λιγότερο σεξισμό στη μόδα, καθώς είναι μια βιομηχανία όπου δουλεύουν κυρίως γυναίκες. Αν κάποιος πει κάτι σεξιστικό στη δουλειά, σίγουρα θα τον ρωτήσω πολύ μακιαβελικά: «Γιατί το λες αυτό; Τι εννοείς;». Συνήθως παγώνουν και το μαζεύουν.

Κάποιες φορές η επίθεση οδηγεί τον άλλον να γίνει περισσότερο σεξιστής, γιατί καλώς ή κακώς δεν αρέσει σε κανέναν να έχει άδικο, οπότε με την επίθεση y πηγαίνει στα άκρα για να εδραιώσει την αρχική του άποψη.

Πηγή:Down Town