Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: «Το ζητούμενο είναι να μη εμπλέκεσαι σε σκοτεινά πράγματα»

Η αγαπημένη ηθοποιός σχολίασε επίσης αν ένιωσε μοναξιά στην καραντίνα και πώς θωρακίζεται από τη σκοτεινιά.

Έχοντας βγει από μία καραντίνα και από τόσες δυσκολίες, στη ζωή σας νιώθετε ότι είστε ευτυχισμένη;

Ολοι περάσαμε αυτή τη δυσκολία μαζί. Ολος ο κόσμος. Και μακάρι όλοι ενωμένοι να περάσουμε και τις δυσκολίες που πρόκειται να έρθουν. Το θέμα είναι πώς τις φιλτράρεις στο προσωπικό σου κομμάτι. Εμένα αυτό δεν με καταρράκωσε, ήταν μια ευκαιρία να μείνω σπίτι. Αλλά καθένας έχει τα δικά του θέματα.

Σε εμένα δεν λειτούργησε έτσι. Ηταν, δηλαδή, μια ευκαιρία να σταματήσουν τα γυρίσματα και τα θέατρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιθυμώ κάτι τέτοιο, γιατί ήταν μια απόλυτη στέρηση ελευθερίας. Απλώς, μέσα στη βαβούρα της δικής μου εργασίας, ήταν μια ωραία ανάπαυλα.

Μακάρι να ήταν η τελευταία, να μη φύγουν τόσοι άνθρωποι, να μην έρχονται αρρώστιες. Απλώς για εμένα ήταν μια μικρή ανάσα. Το είδα έτσι, δεν το πήρα στραβά. Σαν μια ευκαιρία να καθίσω, να κάνω μια ενδοσκόπηση, μια εσωτερική αναζήτηση.

Δεν νιώθατε μοναξιά;

Καμία!

Ως κοινωνία πώς πιστεύετε ότι τα έχουμε πάει; Εχουν «σκάσει» πολλά θέματα...

Και θα «σκάσουν» πολλά ακόμη. Οι ενέργειες είναι πολύ ανακατεμένες και έτσι οι άνθρωποι επηρεάζονται και βγάζουμε τα κομμάτια τα δύσκολα που έχουμε όλοι. Ολοι έχουμε ψηλές και χαμηλές δονήσεις για να το πω μουσικά. Και αριθμολογικά, είμαστε σε φάση Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Είμαστε πολύ δύσκολα. Για εμένα, είναι η εικόνα ενός πολέμου, που απλώς δεν ξέραμε τη μορφή του.

Ετσι νιώθω. Το γεγονός ότι συζητάω εγώ για μια θεατρική παράσταση, με την οποία μπορώ να πάω στην επαρχία και να δω αυτές τις αγαπημένες πόλεις -από την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη και την Κομοτηνή ως τα νησιά και να δώσω και χαρά στους ανθρώπους, με κάνει να νιώθω σαν τη Βέμπο. Νιώθω ότι, σε μια περίοδο πολέμου, πάμε να δώσουμε μια όαση χαράς στους ανθρώπους.

Εσείς πώς θωρακίζεστε από όλη αυτή τη σκοτεινιά;

Αυτό είναι μια προσωπική διαδρομή του καθενός που ανακαλύπτει τους δρόμους του και, ευτυχώς, εγώ έχω συναντηθεί με κάποια πράγματα, τα οποία μου δίνουν γαλήνη. Το ζητούμενο είναι να μη εμπλέκεσαι σε σκοτεινά πράγματα, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο. Από το να μπεις στο αυτοκίνητό σου και να αρχίσεις να βρίζεις... μέχρι πολλά!

Δεν θέλω να μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες. Θέλω να κρατιέμαι στο κέντρο μου. Η αλήθεια είναι ότι με βοηθά και όλη αυτή η αγάπη του κόσμου. Η αγάπη είναι ενέργεια. Τους βλέπω στο φανάρι, στον δρόμο και μου το λένε!

Τους συναντώ σε μια συγκέντρωση και μου το φωνάζουν πόσο πολύ με αγαπούν, πόση χαρά τους δίνω και πόσο κουράγιο επίσης. Και πόσο στηρίχθηκαν στην εργασία που έκανα και μέσα από αυτό πήραν χαρά... Την ίδια χαρά και την ίδια αγάπη μού ανταποδίδουν.

Τι πρέπει να κάνουμε για να θωρακιστούμε;

Να ψάχνουμε να βρούμε οάσεις χαράς. Δεν είναι σωστό να λέμε «πάμε στη δουλειά», αλλά «πάμε στην εργασία». Δίνει μια άλλη δόνηση. Δεν είναι δουλεία η δουλειά.

Οι περισσότεροι πηγαίνουν στην εργασία τους με γκρίνια και νεύρα, ακόμη και πριν κοιμηθούν σκέφτονται αρνητικά ότι αύριο θα πάνε στη δουλειά. Η αρχή γίνεται με το να μην εκστομίζεις κάποιες λέξεις. Βρίσκεις τρόπους να μη συνδέεσαι χαμηλά.

Πηγή:Real