Ελένη Γερασιμίδου: «Έχω ζήσει πάρα πολλές τραγικές στιγμές και έχω ανέβει να παίξω»

Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε για την Επίδαυρο και τι την κάνει ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη, αλλά και για το θεατρικό της παρόν.

-Τι κάνει την Επίδαυρο ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη;

Ότι είναι σημείο πολιτισμού… Ότι αισθάνεσαι πως εκεί η Τέχνη ξανά γεννιέται… Στην Επίδαυρο έχω παίξει δύο φορές, όπως έχω παίξει και σε άλλα πιο μικρά αρχαία θεατράκια που έχει ο τόπος μας, - όπως είναι αυτό του Βόλου -, και είναι πραγματικά στολίδια.

Επειδή λοιπόν, την σκηνή την κάνω… σπίτι μου, να ξέρεις ότι με το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη παίζω όπου κι αν βρεθώ. Στην Επίδαυρο νιώθεις το δέος και το ρίγος περισσότερο όταν είσαι θεατής και όχι όταν βρίσκεσαι στη σκηνή. Εκεί αντιλαμβάνεσαι την ιερότητα του χώρου.

-Έπειτα από την απόφαση να περιοριστούν οι θεατές λόγω κορονοϊού, μπορεί μια παράσταση να καταστεί βιώσιμη; Γιατί ο χειμώνας πλησιάζει και πάλι μπορεί να παρθούν τα συγκεκριμένα μέτρα…

Όλο αυτό που έγινε με το θέατρο ήταν εγκληματικό. Δεν υπήρχαν μέτρα με το θέατρο. Στο θέατρο κατέβασαν τα ρολά και το κατέστρεψαν για δύο ολόκληρα χρόνια. Και κάπως έτσι λίγο πριν ξεψυχήσει, αποφάσισαν να του δώσουν το φιλί της ζωής και να το ανοίξουν με αυτούς τους περιορισμούς στις θέσεις. Πού; Στο θέατρο;

Που κάθεται ο άλλος με τη μάσκα του και δεν μιλάει, δεν τρώει, δεν κουνιέται; Όμως, δεν είμαι άνθρωπος που κλαίγεται. Δίνω τις μάχες μου μαζί με την οικογένειά μου και κερδίζουμε τους θεατές έναν-έναν!

-Ποιο είναι το θεατρικό σας παρόν; Πού σας βρίσκουμε αυτή την εποχή;

Με πολλή χαρά βρισκόμαστε στο θεατράκι μας στο «Από Κοινού», όπου έχουμε ανεβάσει μία απολαυστική παράσταση το «Πάτα το κουμπί», πρόκειται για μία υπέροχη κωμωδία του λατρεμένου μας Άγγελου Πυριόχου, ο οποίος αν και δεν γράφει πια για τα θέατρα της Αθήνας, μας έκανε το χατίρι να γράψει για μας και η σκηνοθεσία του Παναγιώτη Μπουγιούρη.

Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι τα μέλη μίας σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, με μία διαφορά… Ότι ο πατέρας μοιάζει απίστευτα με τον… Πρωθυπουργό της χώρας κι εκεί είναι που αρχίζουν τα μπερδέματα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Παίζουμε κάθε Παρασκευή, Σάββατο και την Κυριακή δεχόμαστε μόνο οργανωμένες παραστάσεις. Σας περιμένουμε όλους!

-Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε έναν ρόλο, μειώνεται ο πόνος;

Έχω ζήσει πάρα πολλές τραγικές στιγμές και έχω ανέβει να παίξω… Έτσι κι αλλιώς έχω χάσει όλη τη μητρική και πατρική μου οικογένεια. Τους γονείς μου, όπως ξέρεις την αδελφή μου και το πιο δυνατό χτύπημα για μένα ήταν ο τελευταίος και πιο πρόσφατος θάνατος του αδελφού μου, μόλις στα 67 του χρόνια.

Εκεί πια λύγισα… Παρόλα αυτά έπαιξα. Γιατί αυτή η δουλειά είναι φάρμακο. Και επίσης γι’ αυτό διαφωνώ με αυτό που λένε «γέλα παλιάτσο». Δεν ισχύει… Το θέατρο είναι θεραπεία. Το να ανέβεις δύο ώρες στη σκηνή και να λυτρωθείς απ’ ό,τι σε πονά και σε βασανίζει είναι απίστευτο συναίσθημα. Να, για μένα αυτή είναι η μέθεξη.

Πηγή:Λοιπόν