Μαρία Παπαφωτίου: «Είμαι αρκετά ολιγαρκής ως άνθρωπος, νομίζω ότι μπορώ να ζήσω με το τίποτα»

Ωστόσο, μαγευόταν εύκολα από τις εφηβικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε και, καθότι ενθουσιώδης, πάλεψε ερασιτεχνικά πολύ για να κερδίσει μια θέση στον κόσμο του θεάτρου.

Επάξια λοιπόν ξεκίνησε τη διαδρομή της ενσαρκώνοντας γυναίκες-θρύλους του παρελθόντος, παλεύοντας και επιμένοντας σε σημαντικούς συνεργάτες, για να έρθει τώρα η τηλεοπτική κορύφωση με τη νέα σειρά εποχής της ΕΡΤ «Φλόγα και Ανεμος», βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Στέφανου Δάνδολου και σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, όπου θα υποδύεται τη νεαρή Κυβέλη.

Η ευαίσθητη Μαρία αναπολεί πάντα τον παππού της και το λατρεμένο της χωριό, το Μουλάτσι, κατά κόσμον Ελληνικό Αρκαδίας, που την κάνει ευτυχισμένη, ενώ δεν διστάζει να πάρει σαφή θέση, χωρίς συμβιβασμούς και ισορροπίες, για ό,τι απασχολεί τις ζωές όλων.

Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όμορφες αναμνήσεις, ήσυχη οικογένεια. Ο μύθος προτιμά οι άνθρωποι της τέχνης να έχουν ένα σκοτεινό παρελθόν;

Οντως υπάρχει συχνά ένα κάπως ταραγμένο περιβάλλον στα παιδικά χρόνια των καλλιτεχνών, με την τέχνη να δίνει μια λύτρωση. Ανοίγει ουσιαστικά ένα παράθυρο στην ψυχή σου για να γαληνέψεις, αν τη χρησιμοποιήσεις σωστά.

Γιατί υπάρχει περίπτωση να σε παρασύρει σε βαθιά σκοτάδια και να σου κάνει χειρότερο κακό - οπότε, θέλει προσοχή και εγρήγορση. Εγώ, λοιπόν, πράγματι πέρασα πολύ ωραία μικρή, πήρα όση αγάπη μπορεί να πάρει ένα παιδί. Εζήσα με ελευθερία, χωρίς καμία πίεση.

Παρ’ όλα αυτά, ήμουν τυπική στις υποχρεώσεις μου, δεν είχα τα μυαλά πάνω από το κεφάλι. Συνεπώς, η ανάγκη μου για έκφραση δεν ακουμπούσε σε έλλειμμα αγάπης, ήταν η ανάγκη μου. Από παιδί δεν ηρεμούσα ποτέ και έκανα συνεχώς θεατρινισμούς.

Τη φήμη και την αποδοχή πώς τις βιώνεις; Τα ελέγχεις όλα;

Γενικά είμαι συνταρακτικά γειωμένη, δεν μπορούν να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Πιστεύω πως η ουσία των πραγμάτων κρύβεται σε αυτό: να βιώνεις την επιτυχία με σεμνότητα και τη φήμη ως την ευχάριστη αναγνώριση από κάποιον, που την ξεχνάς σε 4 δευτερόλεπτα.

Πώς ορίζεις την ευτυχία λοιπόν;

Να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ησυχίας μέσα στην καρδιά και στην ψυχή σου. Είμαι και αρκετά ολιγαρκής ως άνθρωπος, νομίζω ότι μπορώ να ζήσω με το τίποτα. Μπορώ να έχω δύο φίλους και ένα σύντροφο, ένα πιάτο φαΐ και να περνάω καλά.

Ποια ιστορική περίοδος σε συγκινεί περισσότερο;

Η περίοδος του 1920 μού αρέσει πάρα πολύ και πολιτικά και γιατί έγιναν πολλές αλλαγές στις τέχνες. Ολες οι ηρωίδες που έχω παίξει, πάντως, η Πηνελόπη Δέλτα στην «Ιστορία χωρίς Ονομα», η Αγγελική στο «Κόκκινο Ποτάμι», η Κυβέλη τώρα στο «Φλόγα και Ανεμος» ήταν ανατρεπτικά στοιχεία για την εποχή τους και η καθεμία έκανε κάτι ιδιαίτερο στο δικό της τομέα.

Η Κυβέλη, για παράδειγμα, διεκδίκησε να ζήσει μια ζωή με τους άνδρες που αγαπούσε χωρίς να τη νοιάζει τίποτε άλλο, κάτι που δεν συνηθιζόταν φυσικά τις δεκαετίες τού 1910 και του 1920. Η Πηνελόπη το ίδιο, έκανε κι εκείνη μια υπέρβαση.

Η Αγγελική στο «Κόκκινο Ποτάμι» ήταν πολύ μορφωμένη, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Θαυμάζω ιδιαίτερα τις γυναίκες που ξεπερνούν τον εαυτό τους.

Πηγή:Marie Claire