Τάσος Νούσιας: «Εχω μια πλήρη αποστροφή προς την ειδέχθεια από αυτό που συμβαίνει γύρω μου»
Ο Τάσος Νούσιας μίλησε για την παράσταση «Φιλοκτήτης», στην οποία συνεργάζεται με τη σύζυγό του, σκηνοθέτιδα Μαρλέν Καμίνσκι.
Ο ταλαντούχος και δημοφιλής ηθοποιός ανέφερε επίσης ποιο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας τον εξοργίζει και αν παλεύει για την αλληλεγγύη.
Μιλήστε μας για τη δική σας προσέγγιση στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή...
Μέχρι τις 7 Αυγούστου θα είμαστε on the road για την περιφέρεια και μετά, από Σεπτέμβριο, θα είμαστε στην Αθήνα, όπου και θα κλείσουμε. Εχουμε στημένη ενεργειακά μια παράσταση πολύ ψηλά!
Η Μαρλέν δουλεύει πάρα πολύ με τα σώματα, με τον αυτοσχεδιασμό, με το επινοητικό θέατρο. Η κίνηση είναι πρωταρχικό αίτημα της σκηνοθεσίας της και το πετυχαίνει χωρίς να βερμπαλίζει ή να κανιβαλίζει το κείμενο.
Ο λόγος δηλαδή, παραμένει αυτούσιος ανάγλυφος καθαρός σε μια σπουδαία μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, ο οποίος έχει μια πολύ σύγχρονη μεταφραστική ματιά. Η μετάφραση επικαιροποιήθηκε, γιατί οι εποχές εξελίσσονται και κάποια κομμάτια είναι ακόμη πιο αναφορικά στο τώρα.
Δηλαδή;
Είναι οι συμπληγάδες πέτρες του εγκλεισμού που όλοι ζήσαμε, είναι οι πόλεμοι ο φόβος η παράνοια, η ακρότητα... Ολο αυτό το κουβαλάει πολύ η παράσταση. Ο πόνος του ανθρώπου, αν δεν μετασχηματιστεί για να φτάσει στη λύτρωση, γυρνάει αυτοκαταστροφικά και για τον ίδιο, αλλά και για τον συνάνθρωπο.
Πώς πιστεύετε ότι αυτή η κοινωνία μπορεί να σωθεί;
Δεν ξέρω. Εχω το ίδιο ερώτημα. Νομίζω ότι, επειδή η τοξικότητα των ανθρώπων είναι στο ζενίθ πια και δεν ξέρω πόσο ακόμη έχει, έχω καταλήξει στην αναγκαιότητα της ανθρωπότητας να φωτίζει τα καλά σημεία της να προάγει την καλή της πλευρά, όπου κι όπως τη βρίσκει, και ίσως αυτό φέρει μια μεταστροφή. Να περάσει στην κρίσιμη μάζα, που λέμε, για να μπορέσουμε να γυρίσουμε το καράβι της ανθρωπότητας προς τη σωστή ρότα.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας σας εξοργίζει;
Εχω μια πλήρη αποστροφή προς την ειδέχθεια από αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Δεν θέλω πια να αναπαράγω, να μιλάω ως μια παθητική ζωή... Ο αναχωρητισμός ίσως είναι μια έξοδος για κάποιους.
Από την άλλη, όμως, μπορεί να θεωρηθεί παραίτηση. Αφήνουν και την πνευματικότητά τους οι άνθρωποι και, όσο πιο πολύ δυναμώνει η ενέργειά τους και δεν κατασπαράσσεται και μένει καθαρή, κάπου θα συναντηθεί με τον επόμενο. Θα δημιουργηθεί αυτή η αλυσίδα.
Είναι σαν το σάπιο κομμάτι: Αν δεν το κόψεις θα - σε καταπιεί ολόκληρο. Πολλές φορές μπορεί να ματαιοπονούμε προσπαθώντας εξυγιάνουμε ένα κομμάτι που έχει πραγματικά υποστεί σήψη. Αυτό ίσως να πρέπει να συμβεί, γιατί έχω την απόλυτη πεποίθηση ότι ο άνθρωπος δυστυχώς είναι επιβιωτικός δεν είναι συμβιωτικός.
Εσείς παλεύετε για την αλληλεγγύη;
Προσπαθώ, όσο μπορώ, να ανοίγω το στόμα μου και τις πράξεις μου προσδοκώντας το καλό. Αν δεν τα καταφέρνω, έχω τα αντανακλαστικά να αντιλαμβάνομαι και να διακρίνω ότι δεν λειτουργούν σωστά και να σωπαίνω ή να αποτραβιέμαι, προκειμένου να διαχειριστώ τις δικές μου πληγές πρωτίστως, ώστε να παραδοθώ λίγο πιο υγιής στο σύνολο των συνανθρώπων μου.
Πηγή:Real