Κυριακίδης: «Στο χώρο του θεάτρου αρχίσαν κάποιοι να τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια των συναδέλφων»

Ο ηθοποιός σε συνέντευξή του ανέφερε αν του αρέσει περισσότερο η κωμωδία ή το δράμα και πώς είδε τις καταγγελίες μέσα από το #MeToo.

Συμπληρώνεις 42 χρόνια στο θέατρο με κωμωδία και δράμα. Τι σου αρέσει περισσότερο;

Μετά από αυτή τη μακροσκελή πορεία μέσα στο θέατρο, επιτέλους κατάφερα να παίξω μοντέρνα κωμωδία, η οποία έχει δραματική ανάπτυξη. Πλέον αυτό με ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο, ότι το προσωπικό μου δράμα μπορεί να φέρει γέλιο στον θεατή.

Για εμάς που το κάνουμε, είναι κάθαρση. Δουλεύοντας την τεχνική μου μέσα στα χρόνια, έχω φτάσει στο σημείο να λέω ότι επιτέλους αρχίζω και παίζω τη σοβαρή κωμωδία, που πατάει στο δράμα.

Πώς είδες τις καταγγελίες μέσα από το #MeToo;

Πριν έρθουμε στο σήμερα, ας πάμε στο παρελθόν. Κάποτε ασχολιόμασταν μόνο με τη δουλειά μας. Κάποια στιγμή με την είσοδο της απλοϊκότητας στη δουλειά, εννοώ με την κατάργηση της άδειας ασκήσεως του επαγγέλματος του ηθοποιού, αλλά και με άλλα κοινωνικά πράγματα, ξεχάσαμε τη σημαντικότητα της ίδιας της ύπαρξης της δουλειάς μας.

Και άρχισαν να γίνονται όλα πιο απλοϊκά. Βοήθησαν βέβαια πάρα πολύ τότε κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης στο να υπάρξει ένας ωχαδερφισμός. Ο ωχαδερφισμός ήρθε πριν από πολλά χρόνια και στην πολιτική. Αυτό είχε τραγικές συνέπειες.

Περνώντας στο χάχανο χάθηκαν αξίες ζωής, αξιοπρέπειες. Ολα αυτά μας έφτασαν στο σημείο να χάσουμε τον σεβασμό των θεατών. Τον χάσαμε από τα χέρια μας και αυτό δεν το λέω τώρα, το λέγαμε τότε κάποιοι από εμάς ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, γιατί είναι δύσκολο αυτό τον σεβασμό να τον κερδίσεις.

Είναι δύσκολο να ξυπνήσει ο άλλος στο σπίτι του και να πει «Α, το βράδυ ας πάω να δω στο θέατρο τον Βλαδίμηρο». Οταν προσφέρεις στον θεατή μαρούλια και σιτεμένες πατάτες και ό,τι να 'ναι, χωρίς να του προβάλεις την αισθητική του έργου σου, λογικό είναι ο θεατής να χάσει τον σεβασμό του. Και μέσα στον χώρο του θεάτρου, μεταξύ μας, αρχίσαμε να χάνουμε τον σεβασμό σε κάποια αξιώματα.

Αρχισαν κάποιοι να τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια των συναδέλφων. Αν με ρωτάτε, τώρα το κοινό είναι μαζί μας, γιατί εμείς δεν είμαστε κάτι διαφορετικό, είμαστε και εμείς πολίτες αυτής της χώρας και εμείς επαναστατούμε με αυτά που έγιναν. Αρα το κοινό δεν πήρε αμπάριζα όλους τους ηθοποιούς και το θέατρο, πήρε μεμονωμένες περιπτώσεις.

Η πραγματική ζημιά έχει επέλθει στο παρελθόν. Αν η τωρινή ζημιά εκπροσωπείτο 4%, υπάρχει ένα 96% που είμαστε επαγγελματίες και δουλεύουμε σοβαρά στη δουλειά μας. Αν κάποιοι έχρηζαν κλινικής παρακολούθησης, αυτό θα αποδειχθεί, διότι αν έρχεσαι στο θέατρο και φέρνεις τα προβλήματά σου, πήγαινε σε έναν ψυχίατρο...

Γιατί να τα φέρνεις στη δουλειά, να ταλαιπωρείς κι εμένα; Συμβαίνουν δύο πράγματα: Από πλευράς ηθικής υπάρχουν άλλοι νόμοι, από πλευράς νομικής υπάρχουν άλλοι νόμοι, που δεν ταυτίζονται κιόλας. Από πλευράς ηθικής και μόνο, πιστεύω ότι αυτό το κακό έγινε και πέρασε.

Μη νομίζετε ότι το κοινό γύρισε στις παλιές εποχές που, όταν έλεγε ένα κορίτσι ότι θα γίνει ηθοποιός, της έλεγαν «θα πας να γίνεις πόρνη» ή, όταν το έλεγε ένα αγόρι, του έλεγαν «θα γίνεις ομοφυλόφιλος».

Είναι αστείο στην εποχή μας να μπαίνουν ετικέτες. Δεν ισχύει αυτό. Ξέρω ότι το κοινό, παρ' όλα αυτά που γίνονται, έρχεται να μας δει, ευφραίνεται, και όλοι μαζί ως πολίτες σχολιάζουμε το ίδιο πράγμα. Οτι δεν είναι σωστά πράγματα αυτά που συμβαίνουν και πρέπει να σταματήσουν να συμβαίνουν.

Πηγή:Real