Ελένη Φιλίνη: Η οικονομική καταστροφή, η «φυγή» του πατέρα της στον Παναμά και η έντονη έλλειψή του
Άγνωστες πτυχές της ζωής της, κυρίως από τα παιδικά της χρόνια, έφερε στο φως η Ελένη Φιλίνη η οποία έμαθε από νωρίς το σκληρό πρόσωπο της μοίρας αφού ο πατέρας της καταστράφηκε οικονομικά και αναγκάστηκε να φύγει για τον Παναμά.
Η αγαπημένη ηθοποιός, ξεδιπλώνει σε συνέντευξή της όλα όσα δεν γνωρίζουμε για εκείνη και κυρίως εκείνα τα γεγονότα που την καθόρισαν ως άνθρωπο και την έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Διαβάστε τι αποκάλυψε:
Τι θυμάστε περισσότερο από τα παιδικά σας χρόνια;
Όταν είσαι παιδί, είσαι παιδί και βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Είμαι μοναχοπαίδι. Ωρίμασα αρκετά γρήγορα εγώ. Γιατί ο μπαμπάς μου έπαθε μια οικονομική καταστροφή όταν εγώ ήμουν πέντε ετών. Είχε εστιατόρια στην Κόρινθο. Έτσι, όταν πάθαμε την οικονομική καταστροφή, αναγκαστήκαμε να φύγουμε ως οικογένεια από την Κόρινθο και να έρθουμε στην Αθήνα. Εκεί πήγα σχολείο. Ο μπαμπάς πάλεψε περίπου δύο χρόνια στην Αθήνα, δεν τα κατάφερε και αναγκάστηκε να φύγει στον Παναμά για δουλειά. Εκεί ήταν αρκετοί συγγενείς μας κι έτσι μπόρεσε και ορθοπόδησε. Κάθε μήνα μάς έστελνε χρήματα για να ζήσουμε. Όλο αυτό δεν ήταν τόσο ευχάριστο για μένα. Μου έλειπε πάρα πολύ από τη ζωή μου, όπως και να το κάνουμε. Ερχόταν κάθε δύο τρία χρόνια στην Ελλάδα.
Όταν μας έπαιρνε τηλέφωνο, έτρεμε η γη κάτω από τα πόδια μου. Νόμιζα πως γινόταν σεισμός από τη χαρά μου να του μιλήσω. Ήταν δύσκολα χρόνια για μένα αυτά. Στην Ελλάδα επέστρεψε μόνιμα όταν εγώ ήμουν 20 ετών. Φαντάζεστε πόσο μεγάλη ήταν η έλλειψη του πατέρα από τη ζωή μου; Από την άλλη, η μαμά μου ήταν γεννημένη για μαμά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι γεννιούνται. Και η ίδια πίστευε πως, αν δεν είχε κάνει παιδί, θα ήταν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Στο σχολείο ήσασταν καλή μαθήτρια;
Πρώτη σε όλα, με επαίνους, χωρίς να ήμουν… φύτουλας (γέλια). Τα έπαιρνα με τη μία. Οι καθηγητές μου με προόριζαν για δικηγόρο και τέτοια. Εμένα όμως μου άρεσαν ο χορός, το θέατρο και όλα αυτά τα επαγγέλματα των τεχνών.
Το μικρόβιο της υποκριτικής πώς το «κολλήσατε»;
Δεν ξέρω. Από πέντε ετών είχα πει στους δικούς μου ότι θέλω να γίνω χορεύτρια και ηθοποιός. Γεννήθηκα με το «μικρόβιο» αυτό! Ως τα 15 πήγαινα χορό. Εκεί λοιπόν στη σχολή ήρθε μια κυρία που ζητούσε κοπέλες για πασαρέλα. Κι έτσι με πήραν και έκανα μόντελινγκ. Αυτό το έκανα μόνο για το χαρτζιλίκι. Η δασκάλα μου, επειδή ήταν μέσα σε όλα τα θεάματα και τα τηλεοπτικά προγράμματα, με έπαιρνε και πήγαινα σε όλα όσα γίνονταν. Έτσι, αρχικά έπαιξα κάτι πολύ μικρά ρολάκια. Μόλις τελείωσα το σχολείο, πήγα για σπουδές στη δραματική σχολή με συμμαθητές τη Λίλα Καφαντάρη, τον Παύλο Χαϊκάλη, την Ισμήνη Καλέση και πολλούς άλλους.
Συνήθως οι ηθοποιοί της δεκαετίας του ’80 και του ’90 αποδοκιμάζουν τις συμμετοχές τους στις βιντεοκασέτες…
Το βίντεο για μένα ήρθε μετά. Πρώτα ήρθαν το θέατρο και ο κινηματογράφος. Από εκεί με έμαθαν. Το βίντεο ήταν τότε ό,τι σήμερα η ιδιωτική τηλεόραση. Κράτησε μόλις πέντε χρόνια, μέχρι που ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια. Τότε ο κόσμος σε επέλεγε. Τώρα σε επιβάλλουν μέσω της τηλεόρασης. Από την άλλη, για μένα δεν ήταν φτηνό ως πρόγραμμα. Αντιθέτως, υπήρχαν προσεγμένες δουλειές. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως ακόμα και σήμερα τις ταινίες του ’80 τις βλέπεις ευχάριστα και γελάς. Τα υπόλοιπα τα έλεγαν και τα λένε οι δήθεν. Δεν θα ξεχάσω, ήμουν μαθήτρια στη δραματική σχολή και κάποιοι ψευτοκουλτουριάρηδες επέκριναν τους ηθοποιούς των ασπρόμαυρων ταινιών αλλά και τις ίδιες τις ταινίες της δεκαετίας του ’60. Ντροπή!
Πηγή: Espresso