Δημήτρης Γιώτης: «Οι πληγές υπάρχουν πάντα, δεν υπήρξα παιδί»

Ο ίδιος, μεταξύ άλλων μίλησε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια αλλά και για το τι τον ενοχλεί.

Συμπληρώθηκαν 26 χρόνια από την ημέρα που «έφυγε» η Αλίκη Βουγιουκλάκη, εσύ ήσουν ο τελευταίος νέος ηθοποιός που συνεργάστηκε μαζί της, τι έχεις να θυμάσαι; Νιώθεις ότι λείπει σήμερα;

Το άστρο της Αλίκης δεν έσβησε ποτέ! Ήταν μεγάλη θεατρίνα! Συνεχίζει να μεγαλώνει γενιές και γενιές... ίσως μαζί της να έφυγε η ελπίδα και η αθωότητα μιας ξένοιαστης εποχής... της ψευδαίσθησης, αν θες, ότι ναι πίστεψε στο όνειρο κι αυτό θα σου δοθεί. Νιώθω ιδιαίτερα τυχερός που έζησα, έμαθα, μοιράστηκα πράγματα μαζί της. Άλλαξαν πάρα πολλά από τότε. Άλλαξε το θέατρο, άλλαξε η κοινωνία
τότε γινόντουσαν γεγονότα, γραφόταν ιστορία... τώρα, νομίζω, είμαστε σε μια εποχή απαξίωσης, ευτέλειας και αδιαφορίας... εγώ έχω μάθει να τιμώ και να σέβομαι το παρελθόν...όποιος δεν τιμά παρελθόν δεν έχει μέλλον.

Τι σε ενοχλεί στο σήμερα, στην κοινωνία μας;

Η αγένεια! Η έλλειψη παιδείας! Κουράστηκα στο ωχαδελφισμό, όλοι για την πάρτη τους και ένα τεράστιο ΕΓΩ να εκδηλώνεται με οποιαδήποτε μορφή και ευκαιρία. Η δηθενιά, η ψευτοκουλτούρα... ότι δήθεν δεν θες την προβολή, δεν χαμογελάς, λίγο δήθεν βαριέσαι, ότι πέφτεις πολύς και δεν είναι του επιπέδου σου... πόσες δεύτερες σκέψεις, πόση κούραση για μια ψεύτικη ζωή... του δήθεν. Ξέρεις κάτι, πριν με ρώτησες για την Αλίκη, ε, ναι ήταν αυθεντική και δεν έκρυψε ποτέ τι πραγματικά ήθελε... εδώ ξέρω συναδέλφους που μετράνε πού και πώς γράφεται το όνομά τους αλλά (γαμώτο) δεν δίνουν συνεντεύξεις (που ψοφάνε να δώσουν) ή δεν φωτογραφίζονται σε επίσημες πρεμιέρας κάνοντας τους δύσκολους, ε πήγαινε μια άλλη μέρα, μην πας στην επίσημη... μας καλούν, μας τιμούν και τους τιμάμε... υπάρχει αυτός ο εγωκεντρισμός του ότι «χάρη κάνουν»... άσε ας μην ανοίξω άλλα μέτωπα... πλήττω με τη μιζέρια, τη συναισθηματική μιζέρια δεν μπορώ με τίποτα.

Έχεις μιλήσει δημοσίως για τα άσχημα παιδικά σου χρόνια, τα ξεπέρασες;

Οι πληγές υπάρχουν πάντα! Δεν υπήρξα παιδί! Δεν έζησα σα παιδί, δεν είχα ξέγνοιαστα χρόνια ίσως γι’ αυτί αν θες χαμογελάω πάντα κι ας με θεωρούν «εύκολο»... γιατί το άσχημο πρόσωπο της ζωής το είδα γρήγορα, απότομα και βίαια. Έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια όμως έμαθα, πόνεσα, κατανόησα, συγχώρεσα και πάμε παρακάτω. Φέτος που τον αποχαιρέτησα, τον πατέρα μου εννοώ, τρεις λέξεις ψιθύριζα ξανά και ξανά... «και τι κατάλαβες;»... να ‘ξερες πόσο πόνο κρύβουν...

Τόσο ευαισθητοποιημένος στο θέμα των παιδιών γενικότερα, ποια η θέση στην
υπόθεση της Πάτρας;

Δεν το χωρά ανθρώπινος νους... στην πυρά!

Πηγή: Χαι