Τζένη Διαγούπη: «Δεν είχα ποτέ τον καημό να γίνω διάσημη»
Η Τζένη Διαγούπη είναι μία σαρωτική ηθοποιός. Μία γυναίκα που κάνει τα πάντα στη ζωή της με πάθος.
Η ίδια σε συνέντευξή της μίλησε για το θεατρικό της παρόν και για το πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντας την ως λειτούργημα.
Ποιο είναι το θεατρικό σας παρόν; Πού σας βρίσκουμε αυτή την εποχή;
Αυτή την στιγμή δεν συζητάω κάτι συγκεκριμένο. Αν προκόψει κάτι, εννοείται πως θα το μάθετε. Αυτή την στιγμή ασχολούμαι με τα τηλεοπτικά μου.
Η νέα χρονιά θα με βρει στην ΕΡΤ στο «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο», όπου συνεχίζουμε με αυτή την υπέροχη παρέα και ελπίζω να καταφέρουμε ξανά να κρατήσουμε τέλεια συντροφιά στο κόσμο που έχει αγαπήσει αυτή τη σειρά.
Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντας την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα σας βήματα;
Δεν είχα ποτέ τον... καημό να γίνω διάσημη. Δεν είχα ποτέ αυτή την φιλοδοξία. Τότε άλλωστε που ξεκίνησα, δεν ήταν και τόσο... δυνατά η τηλεόραση στη ζωή μας και φυσικά και τα social-media. Τότε θαρρώ ξεκινούσαμε οι περισσότεροι λόγω της λαχτάρας που είχαμε γι’ αυτή τη δουλειά. Λόγω της αγάπης μας, λόγω του πάθους μας.
Τώρα κάνουν όλοι τηλεόραση, όχι για να γίνουν απλά και μόνο διάσημοι, αλλά για να αποκτήσουν στην συνέχεια, followers στο instagram! Τρελά πράγματα δηλαδή... Όποιος είναι εγωιστής δεν μπορεί να υπάρξει στο θέατρο.
Έχουμε ακούσει ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; ‘Η μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε ένα ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Όταν μπαίνεις στο θέατρο ή στο γύρισμα, πολύ απλά δεν υπάρχει πόνος. Ξεχνάς τα πάντα... Ανθρωποι παίζουν στη σκηνή με κολικό, όπου την ώρα της παράστασης δεν υποφέρουν, υποφέρουν στο διάλειμμα και όταν ξανά ανεβαίνουν στη σκηνή πάλι δεν αισθάνονται τίποτα.
Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή σου περνάνε τα πάντα. Και ο πόνος και η ανασφάλεια. Μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο και χάνεσαι... Αυτό είναι το μεγαλείο του θεάτρου. Αυτή είναι η μαγεία αυτής της Τέχνης.
Πηγή:Λοιπόν