Βάνα Πεφάνη: «Ο πόνος είναι εκεί και η δουλειά μας είναι εκεί. Και τα δύο παρόντα και ισχυρά»

Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στο πόσο σκληρό είναι να έχεις μια σημαντική απώλεια στη ζωή σου και να πρέπει να συνεχίζεις να εργάζεσαι.

• Ποια ήταν η χειρότερη και ποια η καλύτερή σας μέχρι στιγμής εμπειρία και γιατί;

Το χειρότερό μου είναι, όταν βρίσκομαι επάνω στη σκηνή απροετοίμαστη ή εάν δεν έχω βρει τον τρόπο να υποστηρίξω μια σκηνοθετική οδηγία. Και οι καλύτερες στιγμές μου είναι όταν έχω πλήρη εικόνα του ζητούμενου και αυτό μου δημιουργεί την αίσθηση απεριόριστης ελευθερίας. Επίσης νιώθω υπέροχα όταν λειτουργεί σκηνικά η έννοια της ομάδας. Το μαζί.

• Ποιο είναι το θεατρικό σας παρόν; Πού σας βρίσκουμε αυτή την εποχή;

Έχω σκηνοθετήσει την παράσταση «ΣΤΟΥ ΜΠΟΧΩΡΗ» του Μηνά Βιντιάδη με υπέροχους ηθοποιούς και μουσικούς, με θέμα την Μικρασιατική καταστροφή που συνεχίζει την μίνι περιοδεία της και από 30 Σεπτεμβρίου θα βρίσκομαι στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή με την παράσταση «Πόλη» της Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, μαζί με τον Βασίλη Αφεντούλη και τον Γιάννη Στεφόπουλο. Παράλληλα τρέχει και η δημοτική ομάδα του Αγίου Στεφάνου που σκηνοθετώ τα δύο τελευταία χρόνια.

• Είναι εφικτό να γίνονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία ή αγγίζει οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού της τα όρια της βεβήλωσης;

Αλίμονο αν σταματούσαν οι πειραματισμοί στο θέατρο. Αλίμονο αν ανέβαιναν τώρα οι παραστάσεις με τον ίδιο τρόπο, όπως παλαιότερα. Όλα βέβαια εξαρτώνται από την πρόθεση της καλλιτεχνικής συνείδησης του δημιουργού και την αντίστοιχη υποδοχή της από την προσλαμβάνουσα συνείδηση του θεατή. Η παγίδα ξεκινάει από την τρέλα του να κάνω κάτι διαφορετικό, για το διαφορετικό και μόνο. Δεν χρειάζεται. Το θέμα είναι να υπηρετείς το κείμενο με την έμπνευση, τη γνώση, το ταλέντο σου. Αν η διαφορετικότητα προκόψει από ανάγκη τότε επιβάλλεται και έχει και νόημα.

• Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; ‘H μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε ένα ρόλο, μειώνεται ο πόνος;

Δεν συμβαίνει κατά την άποψή μου, τίποτα από τα δύο αποκλειστικά στο θέατρο. Ένας χειρουργός δεν βιώνει την απώλεια και συνεχίζει τη δουλειά του; Ένας δικηγόρος σ’ ένα δύσκολο δικαστήριο; Επειδή μου έχει συμβεί, ο πόνος της απώλειας δεν ξεπερνιέται ούτε αντιπαρέρχεται. Ο πόνος είναι εκεί και η δουλειά μας είναι εκεί. Και τα δύο παρόντα και ισχυρά. Και σίγουρα υπερισχύει ο πόνος, τουλάχιστον στην αρχή, είπε η Βάνα Πεφάνη στο Λοιπόν.