Τοπαλίδου: «Ήταν κοριτσάκι 5 μηνών στην κοιλιά μου. Χρειάστηκε να το γεννήσω κάπως για να το πάρουν»
Η Έλενα Τοπαλίδου παραχώρησε συνέντευξη και αποκάλυψε μια πολύ οδυνηρή εμπειρία για εκείνη, που είχε να κάνει με την αποβολή ενός μωρού, ανήμερα των γενεθλίων του γιου της.
Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την ευχαριστούσε πια. Η κατάθλιψη ήταν η
απειλή της και το θέατρο ήταν η καινούρια της διαδρομή στη χαρά. Είχε ήδη
συμμετάσχει σε χορούς αρχαίας τραγωδίας και με μια ενστικτώδη ορμή κάνει
τον πρώτο της ρόλο στο Εθνικό θέατρο, στο Ρομπέρτο Τσούκο. Από εκεί και
μετά οι θεατρόφιλοι αρχίζουν να ανακαλύπτουν τις δωρικές ερμηνείες της και
οι σκηνοθέτες την αυτοαναφλεγόμενπ εικόνα της που μπορεί να μεταλλαχτεί
υποβλητικά, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εκάστοτε συνθηκών. Ο Νίκος
Κουρής έχει μπει ήδη στη ζωή της. Ο προφανής συσχετισμός ότι εκείνος την έκανε να ανακαλύψει αλλιώς την καινούρια της αγάπη για το θέατρο δεν ισχύει.
Η Έλενα Τοπαλίδου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με τον σύζυγό της, Νίκο Κουρή και την ιδιαίτερη σχέση που υπάρχει μεταξύ τους. Παράλληλα, έκανε λόγο και για για το γιο τους, Πέτρο, ενώ ταυτόχρονα αποκάλυψε μια τραυματική εμπειρία, που είχε συγκλονίσει τη ζωή της.
«Ο Νίκος τότε έκανε θέατρο με έναν μαρτυρικό τρόπο, όντας μπλεγμένος και με τον Λευτέρη (ο.ο. Βογιατζή). Είχαν μια πάρα πολύ δύσκολη σχέση μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν αληθινός ανταγωνισμός αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας. Υπήρχε ο έρωτας και όλη αυτή η σχέση, οπότε ποτέ δεν συγκριθήκαμε "τι κάνει αυτός και τι κάνω εγώ". Ο τρόπος ο δικός μου έτσι κι αλλιώς είναι τόσο αδιανόητα διαφορετικός από του Νίκου. Εντάξει, δουλέψαμε μαζί στην Bella (σ.σ. τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της Θέλγιας Πετράκη) και σε μια ό,τι να 'ναι παράσταση κάποτε
και περάσαμε πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχει λόγος να συνεργαστούμε, ούτε και η επιθυμία μας. Τώρα τον βλέπω που σκηνοθετεί για πρώτη φορά (σ.σ. τη Μοναξιά της Δύσης του Μάρτιν Μακ Ντόνα στο θέατρο Αθηνών) και είναι τόσο πολύ δημιουργικός μέσα σε αυτό. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τον άνθρωπό σου από μακριά και να τονθαυμάζεις».
«Η οικογενειακή ζωή του σπιτιού μας ομολογώ ότι είναι ευτυχισμένη. Και όχι συμβιβασμένη. Καθόλου όμως. Με τα χαλιά που τραβιούνται για να ξαναδείς πράγματα, με τον γιο μας ένα παιδί πολύ ανεξάρτητο και πολύ έξυπνο συναισθηματικά, που βοηθά και τους υπόλοιπους στην οικογένεια. Ο Πέτρος έχει συναισθηματικό ταλέντο. Είναι ένα πλάσμα με πολύ μεγάλο δώρο, από ψηλά. Ποτέ του δεν είχε κόμπιασμο για τίποτε. Έχω την αίσθηση ότι θα τα καταφέρει όμορφα στη ζωή του. Μας έλεγε η δασκάλα στο Δημοτικό: "Καταλαβαίνει πότε δεν είμαι καλά και έρχεται και μου λέει:
'Μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά'". Και ήταν στην Δ’ Δημοτικού. Έχει ενσυναίσθηση. Κι εγώ έχω πάρα πολύ. Μου λέει ο Νίκος: "Φαντάζεσαι κάτι για κάποιον και είναι το
σωστό, τον εξυπηρετείς, τον βοηθάς". Νιώθω ότι θα πρέπει να βοηθήσεις, ειδικά τους πιο νέους ανθρώπους, είναι σωστό να τους βοηθάμε να εμπνέοντοι και να ονειρεύονται... Ήθελα πάρα πολύ κι άλλο παιδάκι. Αλλά το έχασα, τρία χρόνια μετά τον Πέτρο, ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν κοριτσάκι 5 μηνών στην κοιλιά μου και χρειάστηκε να το γεννήσω κάπως για να το πάρουν. Έκλάψα πολύ. Τρόμαξε κι ο Νίκος λίγο και δεν έγινε μετά».