Νίκη Λυμπεράκη: «Γύρισα στο Open με παιδί 20 ημερών. Με το θήλαστρο ήμουν στο γραφείο»
Η Νίκη Λυμπεράκη παραχώρησε συνέντευξη και υπηρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με όλους και με όλα, αλλά κυρίως για την προσωπική της ζωή.
H ιδια είναι μια από τις πιο αγαπημένες δημοσιογράφους, που το τηλεοπτικό κοινό έχει λατρέψει μέσα απο την δουλειά της.
Η Νίκη Λυμπεράκη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με την οικογένειά της: τον σύζυγό της και το γιο της, Πάνο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της γέννησής του της έχει κλέψει την καρδιά.
Μεγάλη εικόνα. Τι ωραίος τίτλος για εκπομπή, έξυπνα διφορούμενος
«Ο άντρας μου τον σκέφτηκε. Όταν δεν βλέπεις τη μεγάλη εικόνα, εγκλωβίζεσαι. Αυτό έχει εφαρμογή από το πιο μικρό πράγμα στην καθημερινότητά μας μέχρι το μεγαλύτερο για τον πλανήτη» μου εξηγεί.
Με τον σύντροφό της είναι ήδη 5 χρόνια μαζί.
Τον πρώτο καιρό εκείνος δούλευε στο εξωτερικό, στην Ελβετία, οπότε πηγαινοέρχονταν. Όταν γύρισαν στην Αθήνα, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το εργένικο σπίτι της στο Μεταξουργείο και να μετακομίσουν.
«Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου έσκασε και ο κορονοιός. Lockdown, κλεισμένοι στο σπίτι και κατατρομαγμένοι τότε, γιατί δεν ξέραμε τι είναι όλο αυτό. Ήμουν έγκυος και
δεν ήξερα, αν κολλήσω, τι θα γίνει με το παιδί» θυμάται. «Μετά γεννήθηκε ο Πάνος. Ο πρώτος χρόνος είναι κόλαση, δεν σκέφτεσαι γάρους και πάρτι, μόνο ξενύχτια, κλάματα και δουλειές. Γύρισα στο Open με το παιδί 20 ημερών.Με το θήλαστρο ήμουν στο γραφείο. Δηλαδή και τη βάφτιση που την κάναμε πέρσι με 30 ανθρώπους ήταν γιατί μεγάλωσε, έγινε 1 έτους, και είπαμε "αν δεν το κάνουμε τώρα, μετά δεν έχει νόημα". Πάντως, έχουμε πει ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε και τον γάμο. Αν και δεν τρελαίνομαι να ντυθώ νυφούλα» καταλήγει με ένα υπαινικτικό χαμόγελο.
Και κάπως έτσι, χωρίς σχέδιο, δημιούργησες οικογένεια, ήρθε στη ζωή σου ο γιος σας και φέτος τον Σεπτέμβριο, όπως έγραψες στη στήλη σου στην εφημερίδα Το Βήμα, τον συνοδέυσες κλαίγοντας την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό. Το απολαμβάνω, τρελαίνομαι κανονικά. Και όσα κοροΐδευα τα λούζομαι. Η μητρότητα, όπως κάθε καινούριο πράγμα στη ζωή μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με τα παλιά μας πιστεύω, θυμάμαι φίλες μου που έλεγαν ότι κάθονται και φτιάχνουν κέικ με κρυμμένα λαχανικά για να φάει το παιδάκιτους και τις κοροΐδευα. Και τώρα κάθομαι 12 η ώρα το βράδυ και φτιάχνω κέικ με σπανάκι και καρότα για να φάει ο Πάνος λαχανικά.
Μου φαίνεται πάρα πολύ αστεία αυτή π πλευρά. Σε κάθε νέο κεφάλαιο της ζωής σου πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδομήσεις ενδεχομένως ένα κομμάτι πραγμάτων που τα πίστευες σαν να είναι οι απόλυτες αλήθειες. Κι αυτό για μένα είναι τρομερό κέρδος. Είναι ευτυχία να μπορείς να αποδομείς το παλιό. Και να είσαι βέβαια έτοιμος να το κάνεις. Είμαι πιο έτοιμη να δεχτώ τα λάθη μου παρά τις φιλοφρονήσεις για τα σωστά.
Με κάνει να γελάω που πάω τον Πάνο στον παιδικό σταθμό και κλαίω από συγκίνηση. Το ζω. Είναι πολύ γλυκό και έντονο και παράλογο που κλαίω. Αλλά γίνεται ενστικτωδώς. Σκέφτεσαι ότι αυτό το μικρό που γέννησες είναι ένας άνθρωπος που έχει την τσάντα του και πάει σχολείο. Τον βλέπω με την τσαντούλα του και λέω «τι φάση!» αλλά δεν είναι ότι δεν είμαι έτοιμη να το διαχειριστώ. Ίσα ίσα, βουτάω μέσα σε αυτό καιτο αφήνω να με ποτίσει. Είμαι πολύ ευσυγκίνητη, σε σημείο δηλαδή που καταντά λίγο αστείο.
Κλαίω με τις ταινίες, κλαίω με τα βιβλία, κλαίω πολλές φορές σε αίθουσες αεροδρομίων, στις αφίξεις, εκεί όπου πας να πάρεις έναν δικό σου άνθρωπο, θυμάμαι ότι κάποια στιγμή, προ κορονοϊού, ήταν ένας κύριος μεγάλος, πάνω από 85, με τη γυναίκα του και ανοίγει αυτή η μεγάλη συρόμενη πόρτα και βγαίνει, όπως κατάλαβα, η κόρη με τα εγγονάκια του. Είχε και ένα μωρό τόσο μικρό που ίσως το έβλεπε πρώτη φορά.Ήταν μια πτήση από τον Καναδά, αν θυμάμαι καλά, και γινόμουν μάρτυρας στη στιγμή που