Μαρία Ναυπλιώτου: «Εγώ έκανα ψυχοθεραπεία»
Η Μαρία Ναυπλιώτου πρωταγωνιστεί στη νέα σειρά του Σκαι, Στοργή και με αφορμή την πρεμιέρα που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή της για τη ζωή και την υποκριτική, τις σχέσεις αλλά και το πόσο δύσκολο είναι εν τέλει οι άνθρωποι να είμαστε ανθρώπινοι.
Δεν χρειάζεται κιόλας, νομίζω. Πείτε μου ωστόσο, ως προς την τέχνη της υποκριτικής στενά, τι πιστεύετε ότι έχετε σίγουρα κατακτήσει πια;
«Έναν βαθμό αυτογνωσίας, τολμώ να πω αρκετά υψηλό. Κάτι που όμως είναι συνυφασμένο με την εσώτερη τριβή ενός ανθρώπου, δεν γίνεται αλλιώς. Μπορώ πια να διαχειρίζομαι, στο πλαίσιο της ζωής μου αλλά και της εργασίας μου, πιο ομαλά, γρήγορα και αποτελεσματικά τον εαυτό μου και τους άλλους. Έχω γίνει πιο ευέλικτη, αν προτιμάτε. Προσπερνώντας τα εμπόδια που εγώ η ίδια έβαζα σε εμένα, νιώθω πλέον - για να σχολιάσω αποκλειστικά τη διάσταση της υποκριτικής - αρκετά πιο ανοιχτή και σίγουρα ικανότερη να δεχθώ μια εντολή, μια υπόδειξη, μια κατεύθυνση, και να την ακολουθήσω. Αρκεί να υπάρχει κάποιος που τη δίνει. Διότι είναι σύνηθες οι ηθοποιοί να αναγκάζονται πολλές φορές να αυτοσκηνοθετηθούν... Γενικότερα πάντως θα έλεγα ότι πλέον με συμπαθώ. Με συμπαθώ πολύ. Και ως άνθρωπο και ως ηθοποιό».
Αναρωτιέμαι, (από)μένει κάτι από τους ρόλους; «Καλύτεροι άνθρωποι από την τέχνη μάλλον δεν γινόμαστε. Το θέατρο είναι άσχετο με αυτό, αυτό έχει να κάνει με το εγώ σου, με τον ναρκισσισμό σου, αν τιθασεύεις ορισμένα πράγματα. Ερχόμενη όμως σε επαφή με διαφορετικά κείμενα, διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικά υλικά ανθρώπινα, μπαίνεις σε σκέψεις, ενίοτε βαθιές. Και αν το θελήσεις, με εκκίνηση αυτές, ανοίγεις λίγο το μυαλό σου (αν βεβαίως έχεις κάνει την αντίστοιχη δουλειά με τον εαυτό σου, μην το λησμονούμε). Έμαθα να μην είμαι τόσο βιαστική ή επικριτική με τους ανθρώπους. Έμαθα να αναρωτιέμαι, να ζυγιάζω τις συμπεριφορές, τις προοπτικές. Αν το θελήσει κανείς, μπορούν να ανοίξουν οι ορίζοντες του σε μια κατανόηση. Αν εισχωρήσει παραμέσα, μπορεί να αγγίξει και μια ενσυναίσθηση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει και τόσο συχνά, κακά τα ψέματα. Βλέπω την τέχνη και τη ζωή σαν μια ατέρμονη ανταλλαγή. Τροφοδοτούν η μία την άλλη. Δεν έχουν γραμμική σχέση αλλά ασφαλώς δεν είναι αποκομμένες η μία από την άλλη».
Μιλώντας για σχέσεις, τη σχέση σας με τη μοναξιά πώς θα τη χαρακτηρίζατε;
«Α, έχω πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μου. Κρίνω ότι μπορώ να το δηλώσω πια χωρίς δισταγμό. Δεν ξέρω αν ακούγεται κάπως επηρμένο, αλλά έχω διανύσει πολύ δρόμο για να φτιάξω μια ουσιαστική σχέση μαζί του. Κάνουμε ωραία παρέα. Ακόμη και όταν τα πράγματα είναι ζόρικα, τα βρίσκουμε, βγάζουμε μια άκρη. Η μοναξιά δεν με τρομάζει. Με τρομάζει να είμαι μόνη μου όταν είμαι υποτίθεται με κάποιον άλλο. Αντιθέτως, πολλές φορές νομίζω ότι η μοναξιά μού είναι απαραίτητη, για να συγκεντρωθώ και να βγω πάλι να συναντήσω τον κόσμο πιο ώριμη και ειλικρινής».
Και τον κόσμο και την αγάπη...
«Αυτή κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο. Αλώστε για αυτήν δεν τα κάνουμε όλα; Για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Πλην όμως, φοβάμαι, οι άνθρωποι δεν κάνουμε την προσπάθεια να πλησιάσουμε τον εαυτό μας. Οπότε αυτό αντανακλάται και στις σχέσεις μας. Είναι σαν να μην καταλαβαίνουμε τίποτα! Στη “Φιλουμένα” ακτινογραφείται και αυτό. Όμως η κοινωνία έχει αλλάξει κιόλας. Πράγματα που θεωρούνταν βασικά, που προσδιόριζαν τις γυναίκες ιδίως, δεν έχουν τόση σημασία πια. Ο γάμος ή τα παιδιά, για παράδειγμα, θέλεις; Όμορφα. Δεν θέλεις; Εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα. Έχω την αίσθηση ότι απλώς οι δεσμοφοβικοί έχουν απενοχοποιηθεί κάπως, με αποτέλεσμα, σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις να φαντάζουν πιο δύσκολες. Στην πραγματικότητα, όμως, έτσι ήταν ανέκαθεν. Η εικόνα έχει αλλάξει, όχι η ουσία. Πλέον είναι λιγότερα τα ζευγάρια που δεν επικοινωνούν, σε σχέση με περασμένες εποχές που, εξαιτίας της κοινωνικής συγκρότησης, ήταν μεν περισσότερα αλλά και πάλι δεν επικοινωνούσαν. Εν πάση περιπτώσει, σταματώ εδώ, δεν είμαι κοινωνιολόγος.. Συν τοις άλλοις, η επικαιρότητα είναι τόσο ζοφερή. Έχω φτάσει στα πενήντα τρία μου και απορώ: Γιατί οπισθοδρομούμε; Τι έχει συμβεί; Όταν ήμουν έφηβη αισθανόμουν ότι ήμουν πολύ τυχερή που γεννήθηκα στην Ελλάδα και ότι μπορούσα να επιλέξω τη ζωή που ήθελα να κάνω... Πιστεύω ότι, ως προς τις γυναίκες και τα δικαιώματά τους και την πίεση που τους ασκείται, ζούμε κάτι πάρα πολύ σκοτεινό τη δεδομένη στιγμή, διεθνώς μάλιστα. Ωστόσο είμαι αισιόδοξη, όσα πισωγυρίσματα κι αν γίνονται, όσο κι αν θέλουν να σταματήσουν τις δίκαιες και φωτεινές αλλαγές, δεν θα τα καταφέρουν».
Στην τηλεοπτική σειρά στην οποία εμφανίζεστε αυτή τη σεζόν υποδύεστε μια ψυχίατρο - ψυχοθεραπεύτρια. Το διασκεδάζετε καθόλου;
«Εγώ έκανα ψυχοθεραπεία. Και οφείλω να πω ότι, κατά κάποιον τρόπο, η συμμετοχή μου στη “ΣτΟργή” του Σκάι, αυτή την ξεχωριστή σειρά, είναι και ένας φόρος τιμής σε εκείνη τη γυναίκα που συνάντησα, η οποία με καθοδήγησε και με βοήθησε να δώσω απαντήσεις σε απορίες και επίπονους προβληματισμούς που είχα τότε. Έχω πάρει κομμάτια από εκείνη. Δεν ήταν με το ρολόι στο χέρι, ήταν πάντοτε παρούσα και όταν με στρίμωχνε το έκανε για το καλό μου. Η ανθρωπιά της ήταν απεριόριστη. Ξέρετε, οι άνθρωποι δεν είμαστε ανθρώπινοι στις περισσότερες εκδηλώσεις της ζωής μας. Αντιθέτως, πασχίζουμε να είμαστε ανθρώπινοι. Το πλέον κρίσιμο είναι και το πιο δύσκολο».
Πηγή: Βημαmagazino
Διαβάστε επίσης: