Νίκη Παλληκαράκη: «Οι βαθύτερες ανάγκες όλες εγωιστικές είναι κατά βάθος»
Η Νίκη Παλληκαράκη σε συνέντευξή της μίλησε για το πως οι νέοι ηθοποιοί ξεπερνούν τον εγωισμό τους αλλά και για το ποια ήταν η χειρότερη θεατρική εμπειρία της.
Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντας την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα σας βήματα;
Όλα έχουν να κάνουν από το ποιες είναι οι βαθύτερες ανάγκες σου -όλες εγωιστικές είναι κατά βάθος -να εμπλακείς με το χώρο της τέχνης και του θεάματος. Αυτές σε καθοδηγούν και είναι τα όνειρα σου, τα κόμπλεξ και τα ελλείμματα σου, οι ανασφάλειες σου, το αξιακό σου σύστημα ,το προσωπικό σου αφήγημα στην ολότητα του. Με τα χρόνια επαναπροσδιορίζεσαι, μετακινείσαι ή όχι, επαναδιαπραγματεύεσαι και προχωράς όπως θεωρείς και καταφέρνεις. Προβληματισμοί εντέλει συνεχείς, συνοδοιπόροι σου μόνιμοι
Ποια ήταν η χειρότερη και ποια η καλύτερη θεατρική εμπειρία σας μέχρι στιγμής και γιατί;
Δεν τις κατατάσσω πια γιατί κατάφερα να αποτελούν σχολείο και σπουδαία εμπειρία είτε έτσι, είτε αλλιώς. Στο τέλος κάτι σημαντικό έχεις αποκομίσει ακόμη και από την χειρότερη συνεργασία .Την βαθύτερη γνώση της αισθητικής σου και των ορίων σου
Ποιο είναι το θεατρικό σας παρόν; Πού σας βρίσκουμε αυτή την εποχή;
Σε μια εξαιρετικά δημιουργική φάση και είμαι ευτυχής γι’ αυτό... Ολοκληρώσαμε μόλις την περιοδεία με την «ΜΙΚΡΑΣΙΑ» μας σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου και είμαι σε πρόβες για δύο σπουδαία κείμενα. Το έργο «Ανάμεσα σε δύο κόσμους» του Ιβάν Τουργκένιεφ που ανεβαίνει στο Σύγχρονο θέατρο και ο «Όλιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενε που ανεβαίνει στον Ελληνικό Κόσμο και τα δυο σε σκηνοθεσία της αγαπημένης Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; ‘Η μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε ένα ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Δεν μπορώ να σας το ορίσω ως θέσφατο. Ο χώρος είναι εξαιρετικά δύσκολος, επίπονος, άδικος, παράλογος, σκληρός και ταυτόχρονα λυτρωτικός, μοναδικός, σπουδαίος και μεγαλειώδης. Θέλει πολύ γερό νευρικό σύστημα κι εξαιρετικές σωματικές και ψυχικές αντοχές. Όσο για τη διαχείριση μιας απώλειας που με ρωτάτε, είναι θέμα προσωπικό. Δηλαδή εμένα το να πρέπει να ξεχαστώ και να παίξω λειτουργεί θεραπευτικά, σε κάποιον άλλον όμως όχι.
Πηγή: Λοιπον
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=pVsT4PLqjC6KrZ6sxjB27Q)
