Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Είμαι απόλυτα ευτυχής και τυχερός έτσι όπως ήρθαν όλα»
Στην παιδικότητα που πιστεύει ότι έχει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης την αναλαμβάνεσαι αμέσως. Και είναι αυτή που τον ωθεί, κάθε φορά, να μπει στο παιχνίδι, στο παιχνίδι που λέγεται θέατρο.
Φέτος είναι ο Εντι Καρμπόνε, ο ιταλός μετανάστης στο «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» του Αρθουρ Μίλερ. Και συμπορεύεται με τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την παράσταση;
«Πέρυσι στις παραστάσεις του “Πάρτι Γενεθλίων” του Πίντερ, ήρθε ο Μάριος Τάγαρης με τον Γιαννούζο και μου είπαν ότι θέλουν να ξανασυνεργαστούμε - στο “Ψηλά απ’ τη γέφυρα”, στο Βεάκη. Τρεις-τέσσερις μέρες μετά, ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης, ο Φώτης Θωμαΐδης, μου λέει “ξέρεις ποιον ρόλο πρέπει να κάνεις; Τον Εντι Καρμπόνε”. “Δεύτερος που μου το λέει” σκέφτομαι. Το διάβασα. Οταν σκεφτήκαμε ότι μπορούμε να συμπράξουμε με τον Γιώργο Νανούρη άρχισε σιγά-σιγά να δημιουργείται ο βασικός καμβάς. Περνώντας ο καιρός καταλαβαίνω γιατί αγάπησα ένα κομμάτι του έργου».
Γιατί;
«Γιατί μιλάει για την πιο αγνή μορφή αγάπης που μπορεί να περάσει απ’ το μυαλό ενός ανθρώπου μέσα από μια δομή που θα μπορούσε να είναι του Σοφοκλή. Μόνο τα λόγια να διαβάσεις, κάτι σου συμβαίνει».
Πού συγκλίνετε με τον Γιώργο Νανούρη;
«Γνωριστήκαμε το 2004, στον Χορό του “Φιλοκτήτη”, στο Θεσσαλικό - πέρυσι δουλέψαμε μαζί στην “Ιφιγένεια εν Ταύροις”. Εχουμε κοινή γλώσσα και, κυρίως, αυτό που μου αρέσει στον Γιώργο είναι η ρομαντική του διάθεση, ο τρόπος που ντύνει τους ήρωες, πως αγαπάει τη δουλειά του. Και με εκπλήσσει γιατί η δομή και όλη η λειτουργία της παράστασης έχει να κάνει με κάτι το οποίο αναφέρεται στην ευθύνη που χρειάζεται και ο θεατής, να ακούσει ό,τι θα συμβεί»
Ο μικρός του θιάσου, έγινε πρωταγωνιστής;
«Στο μυαλό μου ποτέ. Εγώ παραμένω 21. Ευτυχώς οι άλλοι, οι νεότεροι, με βάζουν στη. θέση μου, ηλικιακά, εκεί όπου πρέπει να είμαι».
Χάσατε πράγματα στην πορεία;
«Κανένα απολύτως. Είμαι απόλυτα ευτυχής και τυχερός έτσι όπως ήρθαν όλα. Πάντα ονειρευόμουν τι θα παίξω άμα μεγαλώσω. Θεωρούσα ότι πιο μικρός μπορεί να μην έχω τον χώρο, τις ευκαιρίες. Ελεγα ότι θα χτίζω, ώστε κάποια στιγμή, αν μπορώ, μεγαλώνοντας, να βγάλω τα συναισθήματά μου μέσα από τους ρόλους που έχω θαυμάσει»
Είχατε προβλέψει την πορεία σας;
«Οχι, ποτέ. Ακόμα και τώρα νομίζω ότι είναι μια καινούργια αρχή. Εχω ευτυχώς την ίδια ανασφάλεια, το ίδιο τρακ που είχα στα 21. Γιατί με τρώει μέσα μου η διαδικασία, γιατί το πονάω. Ευτυχώς έχω λύσει τα εγωιστικά, τα ματαιόδοξα. Και επειδή όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή απ’ αυτόν τον κόσμο, με απασχολεί το παρόν, να μπορώ να ζω, να μοιράζομαι, να είμαι ευτυχισμένος, να καταλαβαίνω.
Η σχολή μου ήταν κοντά στο Βεάκη. Περνούσα απ’ έξω και έλεγα “πότε θα μπω σε αυτά τα θέατρα;”. Και τώρα είμαι εδώ - σαν ένα όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσω. Απ’ την άλλη όμως κάθε φορά κάτι συμβαίνει, κάπως έρχονται τα πράγματα. Αισθάνομαι το θέατρο σπίτι μου, σπίτι μας. Προσπαθώ να διατηρώ αγνό το κομμάτι αυτό στο βλέμμα μου. Ξέρω ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι τέλεια, σε κάποιους θα. αρέσω, σε άλλους όχι. Θα ήθελα όμως ομαδικά η προσπάθεια να έχει κάτι να πει - να ξεκλειδώσει συναισθήματα», λέει ο ηθοποιός στο Βήμα