Μαργαρίτα Ζορμπαλά: Η γνωριμία με την Έλλη Λαμπέτη- Η συνεργασία και η φιλία που τις συνέδεσε!
Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά παραχώρησε συνέντευξη και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με την γνωριμία της με την Έλλη Λαμπέτη στο θέατρο, ενώ έκανε λόγο και για την βαθιά φιλία που της συνέδεσε.
Ή ιστορία της Μαργαρίτας Ζορμπαλά είναι τόσο γνωστή όσο και τα τραγούδια της. Γεννημένη στην Τασκένδη από Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες και μεγαλωμένη στη Μόσχα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975, μετά τη Μεταπολίτευση, ύστερα από πρόσκληση του οικογενειακού φίλου Μίκη Θεοδωράκη να συμμετάσχει στον δίσκο του
«Μπαλάντες».
Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά παραχώρησε συνέντευξη και μίλησε για την γνωριμία της με την αείμνηστη Έλλη Λαμπέτη, τονίζοντας ότι πρόκειται για μια γυναίκα με εξαιρετικό χαρακτήρα και ταλέντο. Οι δυο τους ήταν αχώριστες φίλες και μάλιστα είχαν μοιραστεί πολλές στιγμές μαζί.
Πόσο έχετε άλλαξει μέσα στα χρόνια;
Παλιά ήμουν πολύ ντροπαλή, πολύ ήσυχη και αμίλητη. Σιγά-σιγά μού βγήκε αυτό που
έχω τώρα να μιλάω ατελείωτα. Και αυτό συνέβη αφού πήγα στην Κύπρο. Απελευθερώθηκα μάλλον ηρέμησα. Δεν χρειαζόταν πια να αυτολογοκρίνομαι. Πριν είχα πολλές φοβίες. Τώρα έχω χαλαρώσει, γιατί δεν παλεύω για κάτι κιόλας, ούτε χρειάζεται να αποδείξω ποια είμαι και ποια δεν είμαι. Και ότάν χαλαρώνεις σου βγαίνει και πιο εύκολα η επαφή με τον κόσμο, γίνεται καλύτερη η συνεννόηση. Πλέον λέω αυτό που σκέφτομαι εκείνη την ώρα, εκφράζω τον θαυμασμό μου, την αγάπη μου ή διαμαρτύρομαι, που δεν το έκανα πριν.
Εχετε μετανιώσει για πράγματα που κάνατε ή δεν κάνατε;
Νομίζω όπ αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω, τα ίδια θα έκανα και πάλι, γιατί είναι αυτός ο
χαρακτήρας μου. Αλλά τι να πω; Οτι μετάνιωσα για τους σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισα; Ηταν θηρία και με έχουν βοηθήσει θηρία στη ζωή μου. Οπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, έχω βιώσει και κακά πράγματα, αλλά αν με ρωτήσει τώρα κάποιος αν πέρασα καλά, θα πω ναι. Ηταν και είναι καλή η ζωή μου. Είμαι χορτάτη, δεν ζηλεύω κανέναν και τίποτα. Ούτε παλιά ζήλευα, βέβαια, και αν το έκανα ήταν με
καλό τρόπο. Θα σκεφτόμουν, ας πούμε, «αχ, να έλεγα αυτό το τραγούδι».
Ενα από τα «θηρία» που γνωρίσατε ήταν και Ελλη Λαμπέτη.
Ναι, αλλά δεν το λέω συχνά. Με είχε δει στον Λυκαβηττό, στον Μουσικό Αύγουστο του
Μίκη Θεοδωράκη, το 1977, σε ένα από τα προγράμματα που συμμετείχα. Τον επόμενο
χρόνο μπήκα στη Δραματική Σχολήτου Εθνικού. Το έμαθε και με κάλεσε στο σπία της. Ηθελε να σκηνοθετήσει το «Πεγκ, καρδούλα μου», ένα έργο που είχε γνωρίσει τεράσπα επιτυχία και ας δύο φορές που το είχε παίξει. Εκείνη την εποχή ήθελε να το κάνει μιούζικαλ και γι’ αυτό με είχε ζητήσει.
Μου είχε μιλήσει πάρα πολύ εκείνη τη μέρα για τη ζωή της. Ενιωθα σαν δημοσιογράφος, χωρίς να ρωτάω. Ηταν μονόλογος. Μα ήμουν κι εγώ παιδάκι τότε κι έβλεπα μπροστά μου κοτζάμ Λαμπέτη. Είχα παγώσει για άλλη μία φορά στη ζωή μου, όπως είχα παγώσει όταν είχα μπροστά μου τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκι και τον Γκάτσο ταυτόχρονα. Αυτή η παράσταση δεν έγινε βέβαια, γιατί ήταν ήδη πολύ άρρωστη. Απλά ήταν όνειρό της που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Διατηρήσατε σχέσεις μαζί της;
Ναι, βέβαια. Μετά από έναν χρόνο με ξανακάλεσε στο σπίτι της. Ηταν ακόμα πιο άρρωστη και μου είχε ζητήσει να της πάω και μερικες φωτογραφίες μου, γιατί είχαν έρθει κάποιοι μάνατζερ για μια αμερικάνικη ταινία και ήθελε να τους τις δείξει. Νομίζω ότι ήθελε να με προωθήσει. Της πήγα λοιπόν κάποιες λήψεις από μια φωτογράφιση. Και αυτό που θα σου πω τώρα, το λέω πρώτη φορά δημοσίως. Τη μια από αυτές την είχε κορνιζάρει και την είχε βάλει δίπλα στο κρεβάτι της, στο κομοδίνο της.
Εκείνη την εποχή της έπαιρνε συνέντευξεις η Φρίντα Μπιούμπι για τη βιογραφία που θα της έγραφε, η οποία βγήκε μετά από τον θάνατο της Έλλης νομίζω (Η βιογραφία "Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία παράσταση" κυκλοφόρησε το 1983). Την επόμενη φορά που πήγα, τη βλέπω σκασμένη στα γέλια. Μου λέει "ξέρεις τι συνέβη; Ήρθε η Φρίντα πάλοι για συνέντευξη και είδε τη φωτογραφία σου και μου είπε: Έλλη τι όμορφη που είσαι εδώ;. Και εγώ της είπα ότι είσαι εσύ". Και είχε σκάσει από τα γέλια. Και έχω την εντύπωση ότι η Φρίντα είχε γράψει αυτό το στιγμιότυπο στο βιβλίο της, αλλά δεν έμαθε ποτέ ότι ήμουν εγώ.
Πρέπει να σας αγαπούσε η Λαμπέτη.
Ναι, έτσι φαίνεταικαι την αγαπούσα πολύ κι εγω. Πονούσα πολύ, για αυτό δεν μιλούσα για αυτές τις ιστορίες. Τώρα όμως σιγά-σιγα αμβλύνεται ο πόνος. Τι να κάνουμε; Φεύγουν οι άνθρωποι. Εχω συμβιβαστεί με το θέμα του θανάτου και δεν μπορούμε να ζούμε αιώνια. Ούτε εγώ ούτε κανείς.
Πηγή: Gala