Γιάννης Βογιατζής: «Είχα πολύποδες στον λαιμό μου, φοβήθηκα ότι ήταν καρκίνος»

Από τις πίστες των νυχτερινών μαγαζιών πέρασε στον κινηματογράφο και το θέατρο. Αναδείχθηκε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της δεκαετίας του 1960. Ο Γιάννης Βογιατζής έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στο ραδιόφωνο. Mas χάρισε μοναδικές στιγμές με τη μελωδική φωνή του και έχουμε ταξιδέψει ουκ ολίγες φορές με τα τραγούδια του.

Βραβεύτηκε δυο φορές με το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1963 με το τραγούδι «Πέταξε ένα πουλί» και το 1970 με το τραγούδι «Αδέρφια μου αλήτες πουλιά». Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το τραγούδι από τις βραδιές ταλέντων του Ζοζέφ Κορίνθιου

Υπήρξαν δυσκολίες στη διαδρομή σας;

Πάντοτε υπάρχουν και δυσκολίες. Κάποια στιγμή ταλαιπωρήθηκα αρκετά με τον λαιμό μου, που ήταν το εργαλείο μου, ήταν η ζωή μου, ήταν το βιοποριστικό μου. Είχα πολύποδες στον λαιμό μου, φοβήθηκα ότι ήταν καρκίνος αλλά δεν ήταν τελικά. Έκανα ένα χειρουργείο το 1970 και πήρα βραβείο με το τραγούδι του Βοσκόπουλου «Αλήτες πουλιά». Τότε θυμάμαι ήμουν φρέσκοεγχειρισμενος. Έκανα χειρουργείο ξανά το 1978 σε έναν καταπληκτικό γιατρό που του οφείλω τα πάντα. Με ακούς εξάλλου και πώς σου μιλάω. Υπάρχουν και οι δυσκολίες φυσικά. Κάποια στιγμή έκανα μία επιχείρηση και έχασα όλα μου τα χρήματα, δεν τα παράτησα και τα έκανα όλα από την αρχή. Εγώ μένω στα καλά και δεν μένω στα κακά. Είναι εξάλλου πολλά περισσότερα τα καλά που μου έχει προσφέρει ο κόσμος που με αγάπησε που δεν μπορώ να θυμάμαι τις κακές στιγμές. Γενικά δεν ζω με το παρελθόν, ζω με το παρόν και το μέλλον. Δεν το περίμενα κιόλας, είμαι στα 88 μπαίνω στα 89 και όσο να ‘ναι είμαι ευχαριστημένος γενικώς.

Δεν έχετε κάποιο απωθημένο;

Όχι όχι, πρώτα απ’ όλα με τους συναδέλφους μου ήμουν πάντα αγαπημένος. Τους αγαπούσα και με αγαπούσαν. Δούλεψα 52 χρόνια στις πίστες με διαφορετικούς συναδέλφους κάθε φορά. Ήταν μεγάλη επιτυχία για εμένα που δεν θυμάμαι μία φορά να μου είπαν πήγαινε στην άκρη ή κάνε ένα βήμα πίσω. Τότε ξεχώριζες τις φωνές. Δηλαδή μιλούσες στο τηλέφωνο και καταλάβαινες κατευθείαν ποιος είναι στην άλλη άκρη της γραμμής. Τώρα πλέον το μόνο κακό που υπάρχει παρόλο που έχουμε καλές φωνές, είναι πως δεν μπορείς να ξεχωρίσεις. Τραγουδάνε όλοι με τον ίδιο τρόπο τώρα γυναίκες και άντρες, τότε όμως ξεχώριζαν.

Πηγή: Λοιπον