Σταμάτης Φασουλής: «Δεν κοιτάζω γύρω μου πια, τρομάζω»
Ο Σταμάτης Φασουλής ήταν ένα από τα βασικά στελέχη του Ελεύθερου Θεάτρου και κατόπιν της Ελεύθερης Σκηνής. Έχει σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις, ενώ το 2001 ξεκίνησε με δική του πρωτοβουλία η απονομή του Βραβείου Χορν.
Ο δημοφιλής σκηνοθέτη, ηθοποιός και συγγραφέας παραχώρησε συνέντευξη και μεταξύ άλλων μίλησε για το θέατρο, για το J2US, για το πως βλέπει το μέλλον του, ενώ δεν διστάζει να αποκαλύψει τι τον ενοχλεί σήμερα.
50 χρόνια θέατρο. Τι νιώθετε;
«Μισός αιώνας. Όπως όλοι οι καλλιτέχνες δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτά που έχω κάνει, και δεν πρωτοτυπώ. Ελάχιστα πράγματα μου αρέσουν. Δεν είπα όσα “όχι” έπρεπε. Ήμουν ενδοτικός σε πολλά που έπρεπε να κρατήσω μια αυστηρότητα, αλλά δεν ξέρω αν αυτή η αυστηρότητα θα με έκανε αυτό που είμαι. Μπορεί να με έκανε πιο στείρο, πιο αφυδατωμένο. Τα ελαττώματά μας είναι και τα προτερήματά μας».
Βλέπατε τον εαυτό σας στο μέλλον;
«Η εικόνα που είχα για τον μελλοντικό Σταμάτη ήταν πολύ καλύτερη απ’ αυτό που κατάφερα. Ξέρεις γιατί; Ήμουν επηρμένος νέος και βοηθούσε ιδιαίτερα η μητέρα μου που νόμιζε ότι κατέβηκε ένα αστέρι στη γη και θα κάνει πάταγο».
Και δεν κάνατε;
«Πάταγο όχι. Τελευταίως, έρχεται συνέχεια το παρελθόν και μου ζητάει τα ρέστα. Και είναι λάθος αυτό, δεν ξέρω τι το γέννησε – ίσως μια περιπέτεια που πέρασα πρόσφατα. Και σκέφτομαι όλα τα κακά·,-όχι μόνο στο θέατρο - “γιατί έκανες το ένα και όχι το άλλο”»
Ανήκετε στους ανθρώπους που καθόρισαν το θέατρο - απ’ τα παρασκήνια…
Ναι, το αισθάνθηκα αυτό. Τώρα που μου το λέτε καταλαβαίνω ότι μπορεί να ήταν και σημαντικό. Στη δεκαετία του ‘70, του ‘80 αυτό συνέβαινε. Μετά όχι, κλείστηκα λίγο».
Το Ελεύθερο Θέατρο σας έδωσε ταυτότητα. Σας αμφισβήτησαν αργότερα;
«Εγώ το είχα καμάρι τότε. Από μικρό παιδί αυτό έκανα, και επιθεώρηση και Ιψεν. Από τη μία έπαιζα Πίντερ κι από την άλλη ανέβαζα “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο", σκηνοθετούσα τον Νταλάρα στο Παλλάς. Τα θέλω όλα, που λένε. Δεν ξέρω αν αποδίδω σε όλα καλά, φυσικό είναι σε μερικά να μην αποδίδω καλά, αλλά όταν λέω θέατρο εννοώ όλες τις μορφές διασκέδασης. Μου αρέσει το θέαμα, και το αυστηρό και το ξεχειλωμένο, το απαστράπτον»
Συνεργάζεστε ξανά με το Εθνικό...
«Μου αρέσει πολύ να δουλεύω στο Εθνικό, όλοι πρέπει να δουλεύουμε στο Εθνικό. Υπήρχαν φορές που είχα προτάσεις και δεν τις δέχθηκα γιατί ήμουν και πέρυσι στο Εθνικό. Από το “Βίρα τις άγκυρες” στο ‘Τρίτο στεφάνι” πέρασαν 10 χρόνια και από το ‘94 έκανα δέκα παραστάσεις, με την τωρινή. Για μένα οι μνήμες, ο χώρος παίζουν μεγάλο ρόλο, μου λένε πολλά. Τώρα το Εθνικό είναι πολυσυλλεκτικό. Και πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η γραμμή -ιδέες, σκηνοθέτες, παραστάσεις που να καλύπτουν όλες τις τάσεις. Παλιά το Εθνικό ήταν άκρως μονοδιάστατο. Τώρα κάθε παράσταση φέρνει μια ειδική σφραγίδα. Υστέρα υπάρχει, πάντα, κάτι ακόμα. Αν αξίζεις για το θέατρο θα μείνεις, αν δεν αξίζεις θα κάνεις κάτι άλλο και θα ευτυχήσεις. Κι αν δεν ευτυχήσεις, πάντως θα δυστυχήσεις λιγότερο από το αν ήσουν ηθοποιός και δεν σε έπαιρνε κανείς. Καλύτερα αποτυχημένος υπάλληλος παρά αποτυχημένος ηθοποιός».
Τι περιμένουν από εσάς στο «J2US»;
«Νομίζω ότι σαν όνομα θα ήταν μια παραξενιά. Αλλά και γιατί έχω κάνει πάνω από 15-20 σόου, από ένα επίπεδο και πάνω, Νταλάρας, Μαρινέλλα, Πάριος. Λατρεύω το τραγούδι και με την εμπειρία μου ξέρω πώς πρέπει να λέγεται ένα τραγούδι, σαν να ξέρω τα τερτίπια. Επιπλέον, είναι ένα περιβάλλον που με σέβονται και το σέβομαι, είναι όλοι ευγενικοί και γελάω πολύ»
Τι σας ενοχλεί σήμερα;
«Δεν κοιτάζω γύρω μου πια, τρομάζω. Μου αρέσει που βλέπω από το παράθυρο τα αεροπλάνα που προσγειώνονται. Έχει μάθει και ο Μήτσος, ο γάτος μου, που είναι πολύ καλός άνθρωπος, και μόλις ακούει αεροπλάνο από μακριά γυρίζει το κεφάλι του κι εκείνος κι εγώ και το κοιτάμε. Βέβαια όλα τα αεροπλάνα που βλέπω είναι σε πορεία κατάβασης. Θα ‘θελα να δω κι ένα αεροπλάνο να ανεβαίνει…»
Πηγή: Βημα
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=5mc031ayDbf0ADd3uskQtw)
