Ιωάννα Παππά: Ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «Ψηλά από τη Γέφυρα» και τα συναισθηματά της!
Η ηθοποιός Ιωάννα Παππά παραχώρησε συνέντευξη και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με την παράσταση που πρωταγωνιστεί, αλλά και για ένα σύχρονο δράμα.
Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Άρθουρ Μίλερ, «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα»,στο Θέατρο Βεάκη, που έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου.
Οι φωτισμοί έχουν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό για το ανέβασμ του διαρκώς επίκαιρου έργου του Αρθουρ Μίλερ «Ψηλά από τη γέφυρα», το οποίο έγραψε το 1955, σε μια εποχή σκοτεινή για τους «μικρούς» βιοπαλαιστές και τους μετανάστες που ήθελαν να πιάσουν μια θέση στον αμερικανικό ήλιο.
Στο επίκεντρο ο Εντι Καρμπόνε, το ανομολόγητο πάθος του οποίου για τη νεαρή ανιψιά της γυναίκας του πυροδοτεί μια εσωτερική σύγκρουση, η οποία τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Τη σύζυγό του, Μπέατρις, υποδύεται η Ιωάννα Παππά, η οποία μίλησε στα «Πρόσωπα» για τον ρόλο μιας γυναίκας που προσπαθεί μέχρι τελευταία στιγμή να βοηθήσει τον Εντι να βγει από το αδιέξοδό του.
Ποιος είναι ο κόσμος και η εποχή στην οποία μας μεταφέρει ο Αρθουρ Μίλερ στο συγκεκριμένο έργο;
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν και αφορά μια οικογένεια μεταναστών από την Ιταλία. Βασίζεται σε αληθινό γεγονός, γράφτηκε και παρουσιάστηκε το 1955 πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Ο
συγγραφέας σχολιάζει εμφανώς το αμερικανικό όνειρό και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής με τη μετανάστευση.
Ποια είναι η ατμόσφαιρα που επιδιώκει ο Γιώργος Νανούρης στο ανέβασμα; Είναι μια λαϊκή τραγωδία που θα παρακολουθήσουμε;
Ο χώρος στην παράσταση προσδιορίζεται κυρίως φωτιστικά, δημιουργώντας ένα τοπίο, έναν χώρο που δεν ορίζεται χρονικά. Στο επίκεντρο οι ήρωες, εκτεθειμένοι απολύτως στη σκηνή, συγκρούονται με τα πάθη τους σ’ έναν χώρο όπου δεν υπάρχει τίποτα για να πιαστούν. Η παράσταση επιδιώκει να ξεφύγει από τα όρια ενός οικογενειακού δράματος.
Συναντάτε στην καθημερινότητά σας ανθρώπινους τύπους, όπως αυτούς που σκιαγράφησε ο Μίλερ το 1955;
Δυστυχώς θα έλεγα πως ναι. Γιατί ο Εντι Καρμπόνε δεν αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς. Είναι κι εκείνος ένα πλάσμα βασανισμένο, που επιτρέπει στη δυστυχία και τις δυσκολίες να αλλοιώσουν την όποια καλή και αγνή του πρόθεση απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπούν. Γίνεται άδικος, βάρβαρος,
οριακά τρελός. Και στέκομαι κυρίως σε αυτόν τον χαρακτήρα γιατί φέρει όλες τις αλλοιώσεις μιας κοινωνίας που έχει αποπροσανατολιστεί. Πλέον ο ίδιος δεν μπορεί
να διακρίνει εύκολα το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο καλό και το κακό.