Ο Χρήστος Λούλης για την κόντρα του με την Μακρυπούλια: «Τόσο σκεφτόμουν, τόσο καταλάβαινα»
Ο Χρήστος Λούλης είναι ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Κάθε του επιλογή τον πάει κι ένα βήμα μπροστά.
Τώρα συναντά τον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά (θέατρο Προσκήνιο). Παράλληλα θα δώσει διπλό τηλεοπτικό παρών («Το βραχιόλι της φωτιάς», «Η Πτώση», ΕΡΤ), ενώ στο δεύτερο μισό της σεζόν θα είναι στο Εθνικό («Μια νύχτα στην Επίδαυρο» του Νίκου Καραθάνου).
Ποιος είναι ο Βάνιας;
«Ο Βάνιας έζησε μια ζωή χωρίς ουσία, λέει ότι η ζωή του έφυγε. Είναι 47 χρόνων. Κάνει σπασμωδικές κινήσεις, ερωτεύεται μια γυναίκα που δεν είναι δική του. Προσπαθεί, μάταια, να την κατακτήσει. Ζει σε μια ψευδαίσθηση, όπως όλοι μας. Πέρα από το προσωπικό επίπεδο που μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει στη ζωή του, υπάρχει κι ένα μεγάλο φιλοσοφικό. Σε ποιον βαθμό μέσα σου πιστεύεις ότι εσύ προσωπικά έχεις μια αξία που πρέπει να αναγνωριστεί και από την κοινωνία και από τον άνθρωπό σου. Πρώτα απ’ όλα, όμως, η αξία που θέλεις να σου αναγνωρίσουν οι άλλοι, θέλεις να αναγνωριστεί από τον εαυτό σου. Ενα μπράβο, όσο μικρό κι αν είναι, είναι βαθιά πυρηνικό, κινεί κοινωνίες ολόκληρες».
Είχατε σκεφτεί τον ρόλο;
«Οχι για τώρα. Τον άφηνα για μετά τα 60. Ο Βάνιας μεν δεν είναι νέος, αλλά έχει ακόμα όρεξη να ζήσει - είναι η τραγωδία του. Την ιστορία κινούν οι μικρές καθημερινές σχέσεις. Όσο εμβαθύνουμε τόσο πιο δύσκολο μου φαίνεται. Με έχει πιάσει ένας τρόμος. Θα ‘θελα να είναι τόσο βαθύ που να είναι φανερό και γνώριμο σε όλους – δύσκολο»
Είστε συνομήλικός του. Τι σκέφτεστε;
«Περνάω κι εγώ με το θέατρο μια αντίστοιχη φάση έλλειψης, μιας καταρράκωσης, μάλλον, της πίστης. Επειδή έχω κάνει πολλά με πολλούς και σπουδαίους. Αν δεν τα είχα κάνει, ενδεχομένως να μην είχα έλλειψη πίστης, να σκεφτόμουν το επόμενο. Κάποτε πίστευα πως αν τα κάνω όλα αυτά και για καιρό, θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι ένας φωτεινός σηματοδότης. Καταλαβαίνεις όμως ότι δεν είσαι, ούτε ότι σημαίνει κάτι. Οπότε όλο και λιγότερη όρεξη έχω
Τι περιμένατε;
«Καμία παράσταση που έκανα δεν άλλαξε τον κόσμο, όπως πίστευα στα είκοσι, κανένας ρόλος δεν άλλαξε καν εμένα, κι αν με άλλαξε δεν με άλλαξε τόσο. Εγινε σιγά-σιγά. Εννοείται ότι δεν θα ήμουν ο ίδιος. Οπότε αυτή την έλλειψη πίστης την καταλαβαίνω. Αμα ψάξω βαθιά μέσα μου θα σου πω ότι τελικά δεν μου ‘χει φύγει και εντελώς γιατί συνεχίζω να κάνω πράγματα με κόστος ψυχικό και οικονομικό - σε μικρά θέατρα ρεπερτορίου».
Στο «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» παίζετε με τη Ζέτα Μακρυπρύλια...
«Ήρθε η ώρα να κάνουμε πλάκα και με τους εαυτούς μας. Έχει περάσει μία δεκαπενταετία από τότε - είχα πει κάτι, δεν ήταν και οι 10 Εντολές... Τόσο σκεφτόμουν, τόσο καταλάβαινα, ή τόσο σοβαρά έπαιρνα τον εαυτό μου. Δεν είναι πια καιρός να μην πάρω σοβαρά τον εαυτό μου - πριν να είναι αργά. Είναι ωραίο να δοκιμάζεις, να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους, να δίνεις την ευκαιρία να καταλάβεις αν είχες λάθος ή όχι. Στη σκηνή ανεβαίνουμε με τους εαυτούς μας, το παρελθόν μας. Και η Ζέτα το παρελθόν και το τώρα της ανεβάζει, όπως κι εγώ, όπως όλοι...»
Πηγή Το Βήμα