Θανάσης Τσαλταμπάσης: «Δεν μπορώ να διανοηθώ τη βία στα παιδιά»
Όταν, πριν από δύο χρόνια, ο σπουδαίος Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις πρότεινε στον Θανάση Τσαλταμπάση να διασκευάσει για το θέατρο και να σκηνοθετήσει με πρωταγωνιστή τον ίδιο την αριστουργηματική νουβέλα του Ερικ-Εμάνουελ Σμιτ «Φιλιά, Οσκαρ», δεν υπήρχε ούτε ο κορονοϊός ούτε η σοκαριστική έξαρση βίας σε παιδιά.
Σήμερα, αυτή η σπαρακτική, αστεία και γλυκόπικρα ιστορία αγάπης του μικρού Όσκαρ, που αψηφά τον θάνατο με το χιούμορ και τη φαντασία του, έρχεται να συνταράξει το κοινό στο θέατρο Αθηνών, όπου παρουσιάζεται. Ο δεκάχρονος Όσκαρ ζει στο νοσοκομείο με βαριά μορφή λευχαιμίας. Κάποια στιγμή μαθαίνει τυχαία ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να θεραπευτεί και ότι πρόκειται να πεθάνει σε λίγες μέρες. Στο αποκορύφωμα της απόγνωσής του, μια εκκεντρική ηλικιωμένα κυρία, γνωστή ως κυρία Ροζ, μία από τις εθελόντριες που κρατούν συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου, του προτείνει ένα παιχνίδι: να θεωρήσει καθεμιά από τις μέρες που του απομένουν ως μία δεκαετία της ζωής του.
Ο Όσκαρ σιγά-σιγά αρχίζει να πιστεύει το παιχνίδι και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων του έντεκα ημερών, βιώνει μια πλήρη ζωή, γεμάτη γεγονότα. Τελικά, πεθαίνει πιστεύοντας ότι έφτασε την ηλικία των 110 ετών, ικανοποιημένος και ευχαριστημένος που κατάφερε να ζήσει μια ζωή συναρπαστική. «Υποδύομαι ένα παιδί, αλλά στην ουσία ως ενήλικος διηγούμαι μια ιστορία στον κόσμο. Είμαι και δεν είμαι ο Όσκαρ. Πάντα υπάρχει μια απόσταση. Στην αρχή είχα ενδοιασμούς για αυτήν την απόσταση, αλλά με τον σκηνοθέτη καταφέραμε κάτι μαγικό, που συνδυάζει το χιούμορ με τη συγκίνηση», αναφέρει σήμερα ο γνωστός ηθοποιός. Όσο για τις δυσκολίες που είχε αυτός ο ρόλος, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης εξηγεί πώς ακριβώς διαχειρίζεται τις σκηνικές απαιτήσεις.
«Σε κάθε ρόλο και σε κάθε παράσταση οφείλω να δυσκολεύω τον εαυτό μου. Βασανίζω κάθε φράση, κάθε ανάσα, καθετί που λέγεται μέσα σε κάθε έργο. Πρέπει εμείς, οι ηθοποιοί, να φροντίζουμε να δίνουμε το καλύτερο στον θεατή, να βγάζουμε από μέσα μας το διαμαντάκι σε καθετί. Αυτό, για να συμβεί, θέλει πολύ κόπο. Είναι κάτι δύσκολο. Και το κάνουμε κάθε μέρα. Ο κάθε ρόλος χρειάζεται μεγάλη εσωτερικότητα. Έχω βρεθεί κατά κάποιον τρόπο κι εγώ στη θέση του ήρωα που υποδύομαι.
Και πάντα επιστρατεύω και τη φαντασία και το χιούμορ μου σε όλες τις δυσκολίες».
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, ενσαρκώνοντας σε αυτό το έργο ένα δεκάχρονο παιδί, χρειάστηκε να μελετήσει σε βάθος την παιδική ψυχολογία. Και, έχοντας επηρεαστεί από τα συχνά φαινόμενα κακοποίησης παιδιών, δεν μπορεί να αφήσει ασχολίαστο το γεγονός και να μην εκφράσει την έκπληξή του. «Δεν μπορεί το κεφάλι μου να το διανοηθεί όλο αυτό που συμβαίνει στα παιδιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Παθαίνω λίγο και μια άρνηση, κλείνω την τηλεόραση για να μην τα βλέπω όλα αυτά. Βέβαια, είναι σαν να κλείνω τα μάτια στο μεγάλο αυτό πρόβλημα, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Υπάρχει μεγάλη βαρβαρότητα. Νομίζω, παλαιότερα δεν υπήρχε τόση ασχήμια. Είναι τραγικό να συμβαίνουν τόσα κακά κάθε μέρα σε μικρά παιδιά», τονίζει.
Πηγή: Secret
Διαβάστε επίσης: