Θέμις Μπαζάκα: «Δεν είνα μόνο η απώλεια του αδερφού μου. Έχω υποστεί πολλές και μεγάλες απώλειες»

Η Φωτεινή που υποδύεται στη σειρά αξιώσεων της ΕΡΤ1 «Φλόγα και άνεμος», οι απώλειες και ο τρόπος που άφησαν το αποτύπωμά τους στη ζωή της, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο τρόπος που διαχειρίστηκε την επιτυχία και αντιμετωπίζει τη δημόσια έκθεση, αλλά και η δωδεκαετής απουσία της από την τηλεόραση.

Στην υπέροχη σειρά της ΕΡΤ1 «Φλόγα και άνεμος» υποδύεστε τη Φωτεινή, μια τραγική ηρωίδα.

«Αυτό που χάρηκα ιδιαίτερα είναι το γεγονός πως ό,τι αφορά την ηρωίδα μου ήταν μια αυτόνομη ιστοήία μέσα στη μεγάλη αυτή σειρά και κάπως έτσι το αντιμετωπίσαμε και με τον Δημήτρη (σ.σ.: Καταλειφό) - σαν μικρού μήκους ταινία. Βρήκα την ιστορία πολύ συγκινητική. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν-με συναισθήματα, μυστικά και αθόρυβες σκέψεις. Το ότι ενσαρκώνω πάλι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, έναν άνθρωπο απλό, που δεν είναι κάποιο ιστορικό πρόσωπο, κάποια μεγάλη προσωπικότητα, εμένα με συγκινεί πολύ. Διότι «μιλάω» για αυτά που συμβαίνουν σε έναν καθημερινό άνθρωπο. Η ιστορία έχει μια κατάληξη που δεν μπορώ να αποκαλύψω. Όταν δείτε όμως πώς εξελίσσεται, θα καταλάβετε γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι. Ένας άντρας με έναν τρελό ενθουσιασμό, σχεδόν παράλογο, και μια γυναίκα κλεισμένη στον εαυτό της, σε μια μόνιμη θλίψη. Έχει πεθάνει ο γιος τους, τον οποίο είχαν διώξει από το σπίτι όταν τους ανακοίνωσε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Αυτό είναι το βάρος που κουβαλούν και τους βλέπουμε σε μια συγκεκριμένη «αποστολή».

Στα 18 σας ήρθατε κι εσείς αντιμέτωπη με μια τραγική απώλεια, αυτήν του αδελφού σας. Τα συναισθήματα που βγάλατε στο ρόλο θα λέγατε ότι ήταν ανάλογα;

Όλες οι απώλειες και οι χαρές που βιώνει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, καταγράφονται στο DNA του. Δεν ανακαλώ στιγμές μου από το παρελθόν για να μπορέσει να παίξω ένα ρόλο αλλά επειδή υπάρχουν μέσα μου σίγουρα βγαίνουν με ένα τρόπο στην ερμηνεία μου. Και δεν είναι μόνο η απώλεια του αδερφού μου. Έχω υποστεί πολλές και μεγάλες απώλειες. Έτσι είναι η ζωή…»

Έχοντας ζήσει τόσες απώλειες συμβιβάζεται κανείς με τον θάνατο;

«Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους άλλους. Για εμένα είναι πολύ δύσκολο. Άλλωστε, όλη μας η ώριμη ζωή αναλώνεται σε αυτήν τη σκέψη και σε αυτήν τη μάχη. Απαρνιόμαστε το θάνατο, ζούμε σαν να μην υπάρχει, όταν έρχεται στο μυαλό, αγωνιζόμαστε να τον διώξουμε και ο καθένας προσπαθεί να τον ξορκίσει με κάποιον τρόπο», λέει στο 7 μέρες tv.