Σπύρος Παπαδόπουλος: «Ενέχει και μια μορφή ηδονής ο πόνος»
Κάνε ότι κοιμάσαι: Η σειρά έχει λατρευτεί από τους τηλεθεατές που περιμένουν πώς και πώς να δουν τη συνέχεια και να διαβάσουν κάποιο spoiler.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος μιλά για όλα σε συνέντευξή του σε εβδομαδιαίο περιοδικό!
- Ο Νικόλας, ο ρόλος που υποδύεστε, είναι ένας τραγικός ήρωας. Τι αγαπήσατε σε εκείνον;
Κατ’ αρχάς να σας πω ότι δεν είχα αναφορές σε κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο. Ανέκαθεν για εμένα η ιδιότητα του «δασκάλου» ήταν σπουδαία. Πρώτα βάζω τη λέξη «μάνα» και μετά τη λέξη «δάσκαλος». Ξέρω λοιπόν ότι, αν ήμουν δάσκαλος, θα ήμουν καλός και δεν εννοώ σε μαθησιακό επίπεδο.
Μιλώ για τη σχέση μου με τα παιδιά. Με το που συζητήσαμε για το ρόλο, εγώ «βούτηξα» μέσα στο δάσκαλο. Προσπάθησα να φτιάξω αυτόν το χαρακτήρα που ό,τι και να του συμβαίνει ως ένα σημείο -για να μην προδίδουμε και τα παρακάτω- το αντιμετωπίζει βάσει της εικόνας που έχουν για εκείνον τα παιδιά και αυτών που θέλει να τους μεταδώσει. Στις λιγοστές σκηνές που τον βλέπουμε να παραδίδει μάθημα στο σίριαλ, εγώ δεν θα ήθελα να είναι ένας άλλος. Να λέει άλλα στα παιδιά και αλλιώς να αντιδρά.
- Σιγά σιγά, ο Νικόλας ξετυλίγει το νήμα την υπόθεσης και θα οδηγηθεί σε μια πολύ μεγάλη αποκάλυψη. Μαθαίνει ότι πίσω από τη δολοφονία της γυναίκας του κρύβεται μια συμμορία και ότι η κόρη του έχει βιαστεί... Πώς το διαχειρίζεται;
Θα είναι δύσκολο, γι’ αυτό και επιμένω ότι πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση μέσα από αυτό που είναι. Να μη γίνει ένας άλλος. Ποτέ δεν ξέρεις όμως... Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αρχές, αλλά αν τους συμβεί κάτι ακραίο, δεν ξέρεις ποια ασφάλειά τους μπορεί να πέσει...
- Εσείς, στις δύσκολες στιγμές της ζωής σας, λειτουργείτε με τον ίδιο τρόπο;
Λειτουργώ με απόλυτη ψυχραιμία, σε σημείο που οι άλλοι να την μπερδεύουν με μοιρολατρία. Μια ψυχραιμία που μπορεί όντως και να... ακουμπάει στη μοιρολατρία, με την έννοια ότι λες «αφού ήταν να το πάθω, το έπαθα. Να δούμε τώρα τι θα γίνει». Με αυτήν τη λογική γλιτώνεις χρόνο και δρόμο. Δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτηθείς «γιατί σε μένα;».
- Αυτήν τη στάση ζωής κρατήσατε και όταν νοσήσατε από καρκίνο;
Ναι, και σε πολλές άλλες δύσκολες καταστάσεις. Το «γιατί σε μένα;» είναι ανόητο. Δηλαδή θα ήταν εντάξει αν συνέβαινε σε κάποιον άλλο;
- Φιλοσοφημένο αυτό που λέτε...
Κάνεις ό,τι μπορείς για να προλάβεις κάτι, αλλά αν σε βρει, δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιέσαι το γιατί. Κοιτάς να μαζέψεις τα κομμάτια που μαζεύονται.
- Είναι εύκολο αυτό το... μάζεμα;
Δεν είναι εύκολο. Δεν θα το συζητούσαμε αν ήταν εύκολο. Απλώς, αν το παρατηρήσεις καθαρά, ενέχει και μια μορφή ηδονής ο πόνος. Σε «σκάβει» μέσα σου και «φωτίζει» πλευρές που δεν τις είχες υποψιαστεί.
- Εσάς ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας «φωτίστηκε» σε αυτές τις περιόδους της ζωής σας;
Φωτίστηκαν δυνατότητες. Ενώ ήμουν ένα παιδί σαν όλα τα παιδάκια που του άρεσε το παιχνίδι, ξαφνικά έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Και την πήρα. Δούλεψα και διαχειρίστηκα πράγματα με το μυαλό ενός 18χρονου, ενώ ήμουν 12.
- Δουλέψατε για πρώτη φορά στα 12;
Δούλεψα για πρώτη φορά όταν ήμουν 10 χρόνων.
- Και ποια ήταν η πρώτη σας δουλειά;
Σε παπλωματάδικο. Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο - το φύλαγα όταν έλειπε το αφεντικό, είπε ο Σπύρος Παπαδόπουλος στο 7 Μέρες TV.
Διαβάστε επίσης: