Ελένη Ράντου: «Μια γυναίκα που αν και βιώνει πολλά στη ζωή της, δεν χάνει την ελπίδα της»

Τι είναι «Το πάρτι της ζωής μου»;

«Εξομολόγηση, με στοιχεία προσωπικά και μυθοπλασίας. Ξεκίνησε από ένα προσωπικό “αχ” και σιγά-σιγά ανοίχτηκε και έχει ιστορίες από πράγματα που σου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση στο πέρασμα της ζωής σου».

Σας άρεσαν τα πάρτι;

«Όχι, δεν ήμουν ιδιαίτερα των πάρτι. Ο τίτλος βγήκε ειρωνικά, σκωπτικά. Επειδή υπάρχει μέσα μου βαθιά η νοοτροπία ότι ακόμα και τη μεγαλύτερη σκοτεινιά μας πρέπει να τη γιορτάζουμε, αυτό προσπαθεί να δώσει το έργο. Να κάνουμε ένα πάρτι για όλα...».

Ποια είναι η ηρωίδα σας;

«Μια γυναίκα που αν και βιώνει πολλά στη ζωή της, δεν χάνει την ελπίδα της. Με συγκινεί πολύ να σκέφτομαι ότι υπάρχει ένα σπυράκι που όταν το σπας αντί να βγάλει πύον βγάζει λουλούδι, ένας τρόπος να αγγίξεις τα τραύματά σου με λιγότερο ζόφο, μια αξιολόγηση μνήμης. Είναι μια κόρη, μια μάνα, δύο γενιές, αλλά κι η μάνα της, κι ο γιος της. Και είναι δύσκολη η σχέση με τη μάνα, όπως η σχέση με την Ελλάδα, μια μάνα είναι κ η Ελλάδα. Και κάνει ένα πλήρες ταξίδι ψυχής χωρίς να αναφέρεται μόνο στα γεγονότα αλλά και στο γιατί συνέβησαν, γιατί τα επέλεξε».

Τι είναι η μνήμη;

«Η μνήμη δεν είναι ακριβώς αυτό που συνέβη, είναι αυτό που θυμάσαι ότι συνέβη, κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Μεγαλώνουμε και η μνήμη εξασθενεί - με απασχόλησε και με αφορμή την άνοια της μητέρας μου. Μιλούσα με την αδελφή μου και μου έκανε εντύπωση ότι το ίδιο γεγονός ο ένας το θυμόταν κωμικά κι ο άλλος τραγικά. Με τη μνήμη ασχολήθηκα και ιατρικά. Ο εγκλεισμός μου το επέτρεψε αυτό. Αναρωτήθηκα “δεν ξέρω τι θα προλάβω πια να κάνω” και γύρισα προς τα πίσω. Θέλεις χρόνο για να ασχοληθείς με τις μνήμες σου».

Ολα αυτά εντάχθηκαν στην παράσταση;

«Η παράσταση έχει στοιχεία ενός ταξιδιού ζωής, ενός μόχθου. Είναι εξουθενωτική για τον υποκριτή. Εχει άλματα, ψυχικά, σωματικά», λέει η ηθοποιός στο Βήμα.